Misdaadcolumn: 'Wie past die pet nog?'

Als ik een politiebusje met twee van die twintigers erin voorbij zie rijden, dan heb ik het weleens met die jongens en meiden te doen. Niet vervelend bedoeld, integendeel. Want ga er maar aan staan. Het ene moment babbel je wat over de rolstoel van Louis van Gaal, een paar seconden later brengt de mobilofoon je terug naar het nu.

Wat gaat het worden? Een geblokkeerd garagepad, of een gezinsmoord? Een reanimatie of een burenruzie? Je weet nooit of je over vijf minuten je arm moet slaan om een hyperventilerende scholier, of dat je het hoofd moet bieden aan een meute doorgesnoven vechterbazen. En dat voor zo’n 2200 euro per maand.

Het is verleidelijk om uitgebreid uit de doeken te doen wat agenten allemaal te verduren krijgen, maar dat laat ik even achterwege. Want ja, geweld, bloed, verdriet, angst en de dood in alle mogelijke verschijningsvormen horen bij het vak. En dat de populariteitsprijs doorgaans ook niet echt aan de politie is besteed, weet elke diender, al is de zwijgende meerderheid van de bevolking waarschijnlijk best tevreden.

‘Meerderheid’ houdt echter in dat er ook een minderheid is.

En dat, beste lezer, begint een heel eng clubje te worden. Misschien komt het allemaal door het coronatijdperk waarin we leven. Van dat virus kun je namelijk niet alleen ziek worden, maar blijkbaar ook gek. (De eerste wappies klimmen nu in de pen...) En dat is nog besmettelijk ook, want bij de relbeelden die af en toe voorbij komen zie je niet alleen hooliganachtige raddraaiers tekeergaan, maar ook ‘keurige’ huismoeders die blijkbaar wel wat spanning in hun leven kunnen gebruiken. In het begin kon de politie dit allemaal nog wel aan, want ja, ook het optreden tegen burgerlijke ongehoorzaamheid hoort er zo nu en dan bij. Maar mede dankzij social media begint de aversie tegen de poilitie ongekende vormen van haat aan te nemen, gevoed door filmpjes waarin naar hartelust is geknipt en gemonteerd. Met als gevolg dat de context volledig zoek is en het beeld wordt gecreëerd van een politie die er lustig en zonder reden op lost ramt.

En daar blijft het niet bij. De filmpjes worden ook gebruikt en gedeeld voor het identificeren van individuele agenten, gevolgd door intimidaties op het huisadres. De korpschef van de Nationale Politie spreekt er schande van en probeert begrip te kweken voor het moeilijke werk van de politieagent.

Een nobel streven. In een poging de publieke opinie gunstig te stemmen is bijvoorbeeld aan televisiemaker Ewout Genemans toestemming verleend om met een cameraploeg achter de Haagse politie aan te hobbelen. Het is een hoop gedoe met privacyregels, het blurren van gezichten, straatnamen en huisnummers en achteraf toestemming vragen. Maar goed, het levert spannende tv op en het ‘laat de andere kant van het werk zien’, zoals dat zo mooi heet. Intussen rijst de vraag of dat laagbetaalde politiewerk nog wel leuk is. Wat bezielt al die jongens en meiden om zich te laten bespugen, vernederen en mishandelen? De meeste sollicitanten weten dondersgoed waar ze aan beginnen en anders wordt dat ze tijdens de selectieprocedure wel even bijgebracht. En toch zetten ze die stap. Laten we dat vooral koesteren. Uit mijn contacten met dienders die al wat langer in het vak zitten weet ik dat ontevredenheid en frustratie als gif door de organisatie sijpelt en uiteindelijk veel mensen besmet, om maar even in die termen te blijven.

Op LinkedIn kondigde een Rotterdamse agente onlangs na een lange carrière haar ontslag aan. Ze keek terug op een mooie tijd hoor, maar het was genoeg geweest. Ze kon niet langer aanzien dat agenten bijna wekelijks achter hun bureau vandaan worden getrokken omdat ze weer eens als ME’er achter een stelletje dwazen aan moeten. Met als gevolg dat het échte politiewerk steeds vaker blijft liggen.

Maar dat zal die verveelde bakfietsmevrouw waarschijnlijk een zorg zijn.