Bij de politierechter: ‘Ik wil ook weleens rust in mijn leven’

“Ga jij daar maar zitten, schat.”

Mark* (47), een magere, slungelige man in een kort en verwassen oranje T-shirt, heeft naar eigen zeggen ‘het vrouwtje’ meegenomen naar de zitting. Wellicht om te laten zien dat alles wel degelijk koek en ei is tussen hen. Eerder werd een vermeende mishandeling van zijn partner nog voorwaardelijk geseponeerd, maar omdat Mark kort daarna weer werd beschuldigd van huiselijk geweld – dit keer gericht tegen zijn stiefzoon – zal hij zich vandaag voor beide zaken moeten verantwoorden. Zonder advocaat, zo merkt de rechter op.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

“Dat kan ik helaas niet betalen, meneer,” zegt Mark. “Ik heb een beetje rondgevraagd, maar een advocaat gaat me minimaal 900 euro kosten. Ik weet niet waarom dat zo achterlijk duur moet zijn, maar daar heb ik het geld niet voor.”

Mark heeft een beetje een zooitje van zijn leven gemaakt.

In 2015 pleegde hij een ernstig strafbaar feit waar hij liever geen woorden meer vuil aan maakt. Feit is dat hij vier jaar lang in een buitenlandse cel doorbracht. Daarna heeft hij nooit meer een eerlijke kans gekregen om nog iets van zijn leven te maken, vindt hij.

“Wanneer je einddatum in zicht komt, beloven ze je bij het Nederlandse consulaat van alles en nog wat,” begint Mark aan een indrukwekkende klaagzang. “Een traject zus, een traject zo... Nou vergeet het maar. Zodra je op Schiphol landt, sturen ze je linea recta door naar de daklozenopvang. Nou had ik nog het geluk dat ik bij m’n vrouwtje terecht kon, maar dat is ook niet ideaal. Ik ken niet eens een uitkering aanvragen, want dan worden zij en haar zoon gekort op die van hun, begrijpt u wel. Dat schiet niet op. En dan zit ik ook nog met PTSS. Dat maakt het er ook niet makkelijker op.

‘Een jaar of zes geleden hebben ze m’n hele huis doorzocht. Alles overhoopgehaald. Sindsdien sta ik blijkbaar op een of andere lijst’

Ik ken weinig hebben, weet u wel. En als je dan constant geldzorgen hebt, en allerlei gezeik aan je kop, nou ja... Dat is gewoon lastig, begrijpt u wel? En dan wonen wij ook nog eens in een verschrikkelijke buurt. Het vrouwtje durft ’s avonds niet eens alleen de straat op, weet u wel. Die is doodsbang dat ze op een dag zomaar een mes tussen d’r ribben krijgt. Maar politie zie je er nooit. Ja, behalve als ik een keer wat doe. Dan staan ze binnen een paar minuten bij me op de stoep met allerlei toeters en bellen. Weet u wat ik weleens denk? Dat ze mij gewoon moeten hebben. Een jaar of zes geleden hebben ze m’n hele huis doorzocht. Alles overhoopgehaald. Sindsdien sta ik blijkbaar op een of andere lijst. Ik wil ook weleens rust in m’n leven, weet u wel? Gelukkig krijgen we binnenkort een andere huurwoning, in een andere stad. Gewoon helemaal weg van al die kolerezooi. Helemaal opnieuw beginnen. We zijn er gisteren nog wezen kijken. Heerlijk rustig. Daar hebben we echt zin in, hè mop?”

Wanneer Mark zich weer terugdraait naar de rechter kijkt die hem een moment zwijgend aan.

“O sorry, praat ik te veel?” vraagt Mark.

“Als ik het dossier zo lees dan ontstaat ook het vermoeden dat uw alcoholgebruik wellicht een rol speelt,” zegt de rechter. “Ook de reclassering deelt die zorg. Bij beide incidenten had u behoorlijk gedronken.”

“Omdat het toevallig allebei op zaterdag was. Dan drink ik een biertje, ja. Mag ik? En trouwens, dat met m’n stiefzoon was gewoon een ongelukje. We hadden wat woorden ja, maar als hij die deur niet dichtgooit, dan sla ik ook dat ruitje niet in. Zo simpel is het. En m’n vrouwtje heb ik al helemaal nooit met een vinger aangeraakt. Daar durf ik m’n hand voor in het frietvet te douwen, of hoe zeg je dat.”

Ondanks zijn bevlogen verweer ziet de rechter in het dossier voldoende bewijs om beide huiselijkgeweldsincidenten bewezen te verklaren. Ook ziet hij, net als de officier van justitie, dat Mark wel degelijk zijn best doet om zijn leven op de rit te krijgen. Hij volgt verschillende vormen van therapie en slikt trouw zijn medicijnen om zijn PTSS onder controle te houden. De uitspraak is daarom conform de eis: een taakstraf van 40 uur, waarvan 36 uur voorwaardelijk.

“En die andere vier uur dan?” vraagt Mark verschrikt.

“Die heeft u al uitgezeten in voorarrest,” legt de rechter uit.

“O, dan is het goed.”

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacyredenen gefingeerd.