Bij de politierechter: 'Zuurkoolspek en cocaïne'

“Vier flessen Listerine onder uw jas,” stelt de rechter vast.

“Klopt,” zegt Freddy*, die zich de kosten en moeite van een advocaat heeft bespaard.

“En toen kwam er ook nog een pak zuurkoolspek uit uw broekzak. Ook niet afgerekend bij de kassa,” vervolgt de rechter.

“Klopt,” zegt Freddy opnieuw.

“Heb ik iets gemist?” vraagt de rechter.

“Is die Listerine een soort nieuwe babymelk? Betalen ze daar in China het tienvoudige voor of zo?”

“Nee hoor,” zegt Freddy. “Gewoon voor eigen gebruik.”

“Vier flessen mondwater!?!” vraagt de rechter verbaasd.

“Nou ja, niet allemaal voor mijzelf natuurlijk, ook voor m’n vrouw en kinderen en zo,” zegt Freddy.

De rechter kijkt hem een paar tellen zwijgend aan. Freddy ziet er niet uit als iemand bij wie een frisse adem hoog op de prioriteitenlijst staat. Hem mager noemen is zoiets als de Sahara als best veel zand omschrijven. Vel over been is hij. Hij heeft een grauw en ingevallen gezicht dat onmiskenbaar de sporen draagt van langdurig en fanatiek drugsgebruik en ander leed. Twee jaar geleden was hij nog glazenwasser, maar sinds zijn ontslag zit hij noodgedwongen thuis. Er is geen baas die hem aanneemt.

“Nee, dat is lastig hè,” erkent de rechter.

“Zeker op uw leeftijd. U bent tenslotte al 58.”

“48,” corrigeert Freddy.

“Oh, neem me niet kwalijk,” haast de rechter zich te excuseren.

Leugens en bedrog

Terug naar de flessen mondwater en het pak zuurkoolspek dat hij bij een Jumbofiliaal probeerde te stelen.

“Waarom rekent u die producten nou niet gewoon netjes af?” wil de rechter weten.

“Omdat ik van het boodschappengeld dat mijn vrouw me had gegeven cocaïne had gekocht,” biecht Freddy pijnlijk eerlijk op.

“Omdat u van het boodschappengeld van uw gezin cocaïne had gekocht,” herhaalt de rechter de bittere waarheid nog maar eens.

Freddy knikt schuldbewust. Zelf is hij zijn eigen gedrag inmiddels ook spuugzat. Onmiddellijk na het politieverhoor ging hij naar huis en biechtte hij alles op. Zijn cocaïneverslaving, zijn winkeldiefstallen, al zijn leugens en bedrog van de voorbije jaren gooide hij in één emotionele uitbarsting op tafel. Sindsdien heeft hij naar eigen zeggen schoon schip gemaakt en gebruikt hij geen kruimel cocaïne meer.

“Maar u was behoorlijk verslaafd,” merkt de rechter argwanend op. “Hoe houdt u dat vol dan?”

“Mijn vrouw doet tegenwoordig de boodschappen,” zegt Freddy.

Hij kijkt erbij alsof hij zeggen wil; dat hadden we veel eerder moeten bedenken! Maar de rechter lijkt weinig fiducie te hebben in de slagingskans van zijn zelfverzonnen verslavingsaanpak. Voor de zekerheid legt ze hem daarom, naast een geheel voorwaardelijke celstraf van drie weken (het is bepaald niet de eerste winkeldiefstal waarvoor hij veroordeeld wordt), ook een meld- en behandelverplichting op bij de reclassering, met daarbij de voorwaarde dat hij zich verplicht in een afkickcentrum laat opnemen indien de hulpverleners dat noodzakelijk achten.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd