Bij de politierechter: 'De vuisten van de volkszanger'

De 40-jarige Wesly B. is niet de bekendste volkszanger van Nederland, maar hem een B-artiest noemen zou hem tekortdoen. In het verleden gaf de Amsterdammer al uitverkochte concerten in onder andere het Concertgebouw en de AFAS Live. Wekelijks treedt hij op in feesttenten en kroegen waar nummers als Trots op jou, Het allerlaatste slokkie, Waarom moet het leven zo’n pijn doen? en Ik ben een vechter door liefhebbers van het levenslied vol overgave worden meegebruld.

Vandaag moet hij het, afgezien van zijn vriendin, zonder publiek stellen, maar daar zal hij niet rouwig om zijn. Al anderhalf jaar is de zanger verwikkeld in een nare kwestie met zijn ex. Eerder leidde dat tot een rechtszaak waarbij Wesly een omgangsregeling met zijn zoontje wist af te dwingen. Vandaag zal hij zich moeten verdedigen tegen beschuldigingen van huiselijk geweld.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Het tafereel dat zijn ex in haar aangifte schetst is heftig. Het is januari 2021. Hun zoontje is net een paar weken oud, net als de wond in haar buik, het gevolg van de keizersnee. Om half twee ’s nachts wordt ze gewekt door de huilende baby. Hij wil melk. Tegelijkertijd moet ze dringend naar het toilet.

Ze loopt naar beneden om Wesly wakker te maken die op de bank ligt te slapen, maar dat valt niet mee. Pas wanneer ze hem met de vlakke hand een paar keer in het gezicht heeft geslagen komt de zanger tot leven. Volgens zijn ex is hij dronken en direct agressief omdat ze hem zo bruut uit zijn slaap heeft gewekt. Wanneer ze even later op bed haar zoontje de fles geeft, stormt Wesly de kamer binnen en geeft haar zonder omwegen een aantal vuistslagen in haar gezicht. Met de baby nog in haar armen valt ze zijwaarts op bed. Zodra ze er kans voor ziet, vlucht ze met haar kind het huis uit. Buiten, in de koude januarinacht, belt ze 112. Een agent constateert ‘een lichte verdikking’ bij haar rechterjukbeen, maar verder maken moeder en kind het goed, zo blijkt later ook in het ziekenhuis.

Wesly hoort het verhaal hoofdschuddend aan. Met zijn over elkaar geslagen armen rustend op zijn bolle volkszangersbuik. “Volgens uw ex-partner zou u een moeilijke man zijn om mee te leven,” houdt de rechter hem voor. “Ze zegt dat u verslaafd bent aan alcohol en cocaïne, en dat het niet de eerste keer was dat u haar mishandelde.”

“Tja, wat moet ik daar op zeggen?” reageert Wesly gelaten.

“Dat soort dingen roept ze al heel lang, maar het is allemaal onzin. Ik heb haar nog nooit mishandeld, ook die nacht niet. En cocaïne gebruik ik niet.”

‘Pas acht maanden later besloot ze aangifte te doen. Heel toevallig vlak nadat ik haar had verteld dat ik een nieuwe vriendin had. Snapt u?’

“Maar u drinkt wel redelijk stevig, toch?” concludeert de rechter uit het rapport dat de reclassering over de zanger opstelde.

“Ach, ik zit in de entertainmentindustrie. Dan sta je weleens op een feestje. Dan drink je weleens een biertje. Of twee.”

“En soms ook wel iets meer misschien?” vermoedt de rechter.

“Ook dat gebeurt weleens,” bekent Wesley. “Maar die nacht had ik geen druppel gedronken.”

Dat laatste bleek ook uit de ademanalyse die de politie bij hem afnam nadat zijn ex maar ‘HIJ HEEFT WEER GEZOPEN’ bleef gillen.

“Weet u wat het is?” gaat Wesly verder. “Dit speelde in januari. Kort daarna gingen we uit elkaar. Zonder ruzie. Alles was koek en ei. Pas acht maanden later, in september, besloot ze aangifte te doen. Heel toevallig vlak nadat ik haar had verteld dat ik een nieuwe vriendin had. Snapt u? En dan eist ze ook nog een schadevergoeding van twaalf en een half duizend euro. Twaalf en een half duizend euro! Voor wat? Ik bedoel: ze probeert mij het leven gewoon zo zuur mogelijk te maken.” Zijn advocaat spreekt van een aangifte uit rancune.

“Mag ik je vuisten eens zien?” vraagt hij. Wesley balt zijn grote handen tot vuisten.

“Als een grote man, met deze vuisten,” betoogt de raadsman, “een kleine vrouw meerdere malen vol in het gezicht had geslagen, een vrouw bovendien die zich niet kon verweren omdat ze een baby in haar armen had, zou dan het letsel er niet heel anders hebben uitgezien?”

Ook de officier van justitie zet inmiddels vraagtekens bij het bewijs en daarmee ook bij de aangifte. Op de foto’s die die nacht van de vrouw werden genomen is nauwelijks letsel te zien. Hij kan daarom niet anders dan vrijspraak eisen, een eis die door de rechter ook wordt overgenomen in haar vonnis. Opgelucht draait de volkszanger zich om en werpt zijn vriendin een vette knipoog toe.