VERBODEN TOEGANG! Geen pottenkijkers a.u.b.

Ilha da Queimada Grande 

Beter bekend als: Snake Island

Waar: in de Atlantische Oceaan, nabij Brazilië

Verboden wegens: duizenden dodelijke slangen

Wie vanaf São Paulo op de boot stapt en zo’n 145 kilometer in zuidelijke richting vaart, zal uiteindelijk arriveren op het giftigste stukje aarde ter wereld: Ilha da Queimada Grande, in de volksmond ook wel bekend als Snake Island. De naam zegt genoeg: achter de steile rotswanden aan de kust schuilt de dodelijkste jungle ter wereld in de vorm van duizenden krioelende hypergiftige slangen. En niet de minste: dit eiland is de enige plek ter wereld waar de gouden lanspuntslang huist, een van de giftigste slangen ter wereld.

Eenmaal op het eiland ontkom je er niet aan: van deze glibberige monsters, die makkelijk een halve meter lang worden, krioelen er vijf per vierkante meter op elkaar. Die explosieve populatie ontstond zo’n 11.000 jaar geleden al, toen de zeewaterspiegel zo sterk steeg dat het eiland werd afgezonderd van Brazilië. De slangen die hier destijds woonden evolueerden anders (lees: dodelijker) dan hun familieleden op het vasteland. Een beet van de lanspuntslang staat garant voor nierfalen, inwendige bloedingen, afstervend weefsel en uiteindelijk de dood en dat alles binnen een uur.

Helemaal kansloos bent u wellicht niet eens. Snake Island wordt constant bewaakt door de Braziliaanse marine, dus een noodkreet vanaf die steile rotskust zou zomaar uw leven kunnen redden. Maar zover zal het waarschijnlijk niet komen, want dit onbewoonde eiland is al decennialang streng verboden gebied. Enkel geautoriseerde wetenschappers worden hier toegelaten. De marine wil hiermee zowel de slangen als nietsvermoedende toeristen beschermen, iets wat niet altijd lukt. Gewiekste smokkelaars sneaken nogal eens langs de toezichthoudende marineschepen, op jacht naar het uiterst zeldzame en waardevolle gif van de exotische adders.

Snake Island is overigens niet altijd onbewoond geweest. Tussen 1909 en 1920 woonden hier drie vuurtorenbewakers, totdat zij alle drie overleden. De doodsoorzaak mag u zelf invullen. De vuurtoren staat er nog, maar wordt tegenwoordig op afstand bediend.

Poveglia 

Beter bekend als: Eiland des doods

Waar: bij Venetië

Verboden want: het is hier vervloekt!

Mocht u eens op vakantie zijn in Venetië, vraag dan voor de grap aan een Italiaan hoe u op het nabijgelegen Poveglia kunt komen. De kans is groot dat u heel hard wordt uitgelachen óf meegenomen naar het politiebureau. Dit idyllische eiland, op enkele minuten varen van het San Marco-plein, staat namelijk alom bekend als ‘Eiland des doods’. En ook wel als ‘Doodskist van Venetië’. En vooruit, ook wel als ‘Poort naar de hel’.

Mochten deze lugubere titels u niet voldoende afschrikken, dan doet de geschiedenis van het eilandje dat wel. Het leven op Poveglia, ooit een geliefde stek onder Italiaanse elite, kreeg in de 14de eeuw een lugubere wending. De bewoners sloegen op de vlucht vanwege de oorlog, waarna het eiland eeuwenlang verlaten en onbewoond bleef. Tot het jaar 1776, toen Poveglia de functie kreeg van quarantaine-eiland voor mensen die aan de pest leden. Iedere pechvogel die ook maar milde symptomen van die dodelijke ziekte vertoonde werd, samen met zijn of haar hele familie, op een enkele reis naar het eiland verscheept. De bedoeling was dat de zieken hier veertig dagen bleven, maar nagenoeg niemand keerde terug.

Poveglia kreeg twee gebieden: het ‘levende’ deel en het ‘dode’ deel, verbonden met de ‘Brug des doods’. Zieken die niet lang meer te leven hadden, moesten de brug over. Wie het in zijn hoofd haalde toch terug te keren, werd alsnog doodgeschoten. Tussen 1776 en 1814 zouden zeker 160.000 mensen zijn bezweken aan de pest. De lijken werden verbrand in de bomvolle crematoria of gedumpt in massagraven.

Hierna transformeerde Poveglia terug tot onbewoond eiland, maar niet voor lang. Vanaf 1922 ging het er nog grimmiger aan toe in dit stukje Italië. Een groepje beruchte psychiaters opende er een kliniek voor de zwaarste categorie psychiatrische patiënten. Op het afgelegen eiland konden de kwakzalvers vrijuit hun gang gaan en dat gebeurde dan ook. Onder het mom van neurologisch onderzoek voerden de psychiaters horrorexperimenten uit op hun patiënten. Wie ongeneeslijk gek werd verklaard, kreeg direct een lobotomie; een chirurgische ingreep waarbij de schedel open werd geboord en hersenkwabben werden doorgesneden. Zo werd Poveglia wederom een eiland waarvan de bezoekers nooit meer terugkeerden. Tot 1968, toen de hoofddokter van de beruchte kliniek zelf onverklaarbare dingen begon te zien en van de klokkentoren sprong.

Nog steeds krijg je als bezoeker van het eiland Poveglia direct last van ademhalingsproblemen en andere vage verschijnselen

De vloek van het Eiland des doods is nog niet opgeheven. In 2014 kreeg een rijke Italiaan het geniale idee om de oude kliniek om te toveren tot een luxe hotel. In de eerste week van het bouwproject stortte een gedeelte van het oude pand in; acht bouwvakkers kwamen om, het project werd onmiddellijk afgeblazen. Poveglia is sindsdien ten strengste verboden te betreden, al hoef je in Venetië niet lang te zoeken naar schippers die je er voor de juiste prijs heen brengen. Je treft er nog altijd een kerk, een ziekenhuis en een aantal huizen en kantoorpandjes, al staat de boel op instorten. O ja, naar het schijnt krijg je hier als bezoeker direct last van ademhalingsproblemen en andere vage verschijnselen. Succes.

Svalbard Global Seed Vault

Beter bekend als: The Doomsday Vault

Waar: Spitsbergen (Noorwegen)

Verboden wegens: ’s werelds grootste zaadcollectie

Het einde van de wereld ligt op de loer en dat weten ze in Noorwegen al veel langer. Daarom lieten slimme koppen hier, in the middle of nowhere, een gigantische, James Bond-waardige kluis bouwen met een database van zaad. Nee, niet dat type zaad. Deze Doomsday Vault herbergt een ongekende verzameling zaadjes voor plantengewassen. Waarom? Voor serieuze rampscenario’s dus. Want in het geval van een kernoorlog, gigantische natuurramp of mondiale plantenziekten zou een permanent verlies van onze aardse gewassoorten catastrofaal zijn voor de mensheid. Een back-up kan geen kwaad, zeg maar.

Met de inhoud van de Doomsday Vault zou de mensheid zich in principe kunnen herstellen en de voedselproductie kunnen hervatten na zo’n apocalyptisch scenario. Best een fijn idee. Dat deze futuristische bunker, geopend in 2008, zich in een absolute uithoek van de wereld bevindt – de woeste wildernis van Spitsbergen – mag geen toeval heten. Bevroren zaadjes gedijen goed onder de eeuwige permafrost, maar nog veel belangrijker: hier komt geen hond. En laat dat nu exact de bedoeling zijn. “Wij zijn ver weg van de plekken op aarde waar je oorlog en terreur hebt, alles waar je op andere plekken misschien bang voor bent,” aldus een insider. “Wij bevinden ons op een veilige plaats.” En met veilig bedoelt deze meneer eigenlijk ‘verboden’.

Niemand is welkom in de Doomsday Vault, tenzij je een onderzoeker, plantenteler of ander belangrijk figuur bent en dan nog moet je door heel veel belangrijke mensen zijn goedgekeurd. En dat heeft een goede reden. Iedere ziel die hier binnenstapt, kan zomaar een minuscule bacterie, virusdeeltje of ziekteverwekker met zich meedragen. Zouden deze in aanraking komen met een van de anderhalf miljoen verschillende zaadmonsters, dan kan de grootste verzameling van agrarische biodiversiteit ter wereld net zo goed haar deuren weer sluiten. En daar is de functie van de Svalbard Global Seed Vault, zoals het ding echt heet, nu net iets te belangrijk voor. “Wat wij hier in de kluis beveiligen is een van de belangrijkste mondiale publieke goederen die we op aarde hebben. Wij moeten ze beschermen, veiligstellen en ervoor zorgen dat ze voor altijd behouden blijven.”

Hier werken is dan ook geen pretje: werknemers moeten bij ieder bezoek in quarantaine. Wie als pottenkijker toch een kansje denkt te maken, zal eerst langs een ondoordringbaar systeem van bewegingsdetectoren, bewakingscamera’s en stalen deurconstructies moeten.

North Sentinel Island

Waar: Baai van Bengalen (India)

Verboden wegens: mannen met weinig kleding en scherpe speren

Voor de kust van Thailand, in de Baai van Bengalen, ligt een eiland zoals je er eentje voorstelt in de buurt van Thailand: witte stranden, wuivende palmbomen en azuurblauw oceaanwater. Daar houden de voordelen ook wel op, want North Sentinel Island is hoogstwaarschijnlijk de gevaarlijkste plek ter wereld. Dat heeft alles te maken met de Sentinelezen, ofwel de primitieve stam die hier al 60.000 jaar de baas is. Deze driehonderdkoppige club is de meest geïsoleerde ter wereld en vormen samen de enige mensen die nog leven zoals onze voorouders dat deden in het stenen tijdperk.

Heel veel van de Sentinelezen weten we niet, om het simpele feit dat er in die 60.000 jaar niet één geslaagde ontmoeting heeft plaatsgevonden. Eenieder die hier probeert in de buurt te komen, wordt onthaald met pijl en boog en handgemaakte speren. Welke taal hier wordt gesproken, welke god hier wordt geëerd, welke wetten hier gelden; het is gissen. Wat we wel weten: de afgelopen 60.000 jaar is hier bar weinig veranderd. Schrift, het wiel, elektriciteit, speciaalbier, wifi, smartphones, de Panorama; op North Sentinel Island, dat ongeveer zo groot is als Manhattan, kennen ze het allemaal niet. Hier worden de dagen gevuld met de jacht op vissen, het plukken van kokosnoten en het bouwen van hutten.

Pogingen om contact te leggen met de Sentinelezen zijn vaak genoeg gedaan. Marco Polo zou de eerste zijn geweest, eind 13de eeuw. De toon werd direct gezet, want de beroemde ontdekkingsreiziger en zijn kornuiten zouden bruut zijn aangevallen door mannen met weinig kleding en scherpe speren. In recente jaren lag dat niet anders. Toen in 2004 een helikopter overvloog om de Sentinelezen te voorzien van voedsel en verbandtrommels, nadat een tsunami in het gebied had huisgehouden, werd dat vriendelijke gebaar door de stam wederom beantwoord met vlijmscherpe pijlen.

In 2006 was het alweer raak, toen twee afgedwaalde vissers op het eiland belandden en op het strand in slaap vielen. De primitieve eilanders vonden de vissers en hakten direct hun hoofden eraf. Een helikopter probeerde de lichamen op te halen, maar die werd – jawel – bestookt met speren en pijlen.

De laatste poging was van John Allen Chau, een missionaris die de Sentinelezen in 2018 wel eventjes dacht te bekeren tot het christendom. De koppige Amerikaan reisde in 2018 af naar North Sentinel Island, een plek die Chau zelf als ‘Satans laatste bolwerk’ omschreef. De Sentinelezen waren een reïncarnatie van de duivel en moesten bekeerd worden, koste wat kost. Chau huurde een illegaal vissersbootje om hem naar het eiland te brengen. Het laatste stukje legde hij zwemmend af. Op het strand zette de zendeling slechts vier stappen toen hij werd aangevallen, op brute wijze vermoord en op het strand begraven. India, waartoe het eiland officieel behoort, heeft inmiddels alle plannen om contact te leggen met de Sentinelezen opgegeven. Een bewaakte driemijlszone moet voorkomen dat mensen in de toekomst nog het gebied betreden.

Area 51

Waar: Nevada (VS)

Verboden wegens: vermoedelijke projecten rondom aliens en ufo’s

Wie ‘verboden gebied’ zegt, zegt Area 51. De ultrageheime militaire basis in de woestijn van Nevada spreekt al tot onze verbeelding sinds 1955, toen er de eerste bouwstenen werden gelegd. Wat begon als testgebied voor spionagevliegtuigen kreeg al snel vorm als mysterieus hoofdkwartier voor zogeheten Black Projects, geheime militaire projecten. En die waren er nogal. Stealth-bommenwerpers uittesten, onbemande vliegtuigen proefvliegen, nucleaire wapens uitproberen, geheime satellietonderdelen begraven. Het credo hier luidde al snel: what happens in Area 51, stays in Area 51. En juist die geheimzinnigheid van de Amerikaanse regering is voer gebleken voor speculatie. Want wat voeren die overheidsmensen hier dan nog meer allemaal in hun schild?

Bob Lazar wist het in 1989 wel. Waar of niet: in dat jaar vertelde deze Amerikaan een wetenschapper van Area 51 te zijn, die daar druk bezig was een buitenaards ruimteschip te onderzoeken. Ook had hij maar liefst negen vliegende schotels in een loods zien liggen, die de Amerikanen wilde namaken. Daarmee was het hek van de dam. Dat die Lazar straal had gelogen over zijn zogenaamde diploma’s en academische achtergrond, kon de rest van de wereld niets meer schelen: Area 51 is sinds de uitspraken van Lazar bovenal het aardse hoofdkwartier voor buitenaards leven.

We zullen het nooit weten. Area 51, waarvan het bestaan pas in 2013 werd bevestigd door de Amerikaanse regering, is nagenoeg onmogelijk te betreden. Wie zich niet laat afschrikken door de borden bij de grensweggetjes (‘Voorbij dit punt mag dodelijk geweld worden gebruikt tegen mensen die zich ongeoorloofd toegang verschaffen’) moet nog langs bewegingssensoren, gewapende patrouilles en schietgrage militairen rondom het afgesloten fort. Aan de andere kant: niet geschoten is altijd mis. In 2019 dachten twee Nederlandse jochies de code wel even te kraken. Met hun YouTube-cameraatje sloop het duo tot vijf kilometer diep in verboden Area 51-gebied, waar zij bij de lurven werden gegrepen door grote mannen met grote geweren. De vloggers kwamen er nog goed vanaf: met een gezamenlijke boete van 4200 euro en een stevige waarschuwing.

The Coca-Cola Vault

Waar: Atlanta (VS)

Verboden wegens: het ultrageheime recept van Coca-Cola

Toen een Amerikaanse apotheker in 1886 Coca-Cola uitvond, had deze man natuurlijk geen flauw benul hoe monumentaal zijn ontdekking eigenlijk was. Deze John Pemberton verkocht zijn mierzoete drankje dan ook niet als lekkernij, maar als een ‘verkwikkend middel tegen allerlei kwaaltjes’. Wij gokken dat het spul meer kwaaltjes heeft veroorzaakt dan bestreden, maar dit terzijde.

De vader van Coca-Cola overleed twee jaar later, waarna een zakentycoon genaamd Asa Candler diens receptje opkocht. Slimme zet. Anders dan Pemberton zag deze Candler wél de potentie van Coca-Cola en dus voerde hij gaandeweg enkele wijzigingen door in het originele recept, zodat niemand anders de exacte formule meer kende. Slimme zet.

In zijn boek For God, Country & Coca-Cola beschreef Mark Pendergast in 1993 hoe Candler drie regels bedacht om het originele recept te waarborgen: 1. Er bestaat maar één geschreven versie van het recept en deze wordt achter slot en grendel bewaard in een kluis. 2. Slechts twee werknemers van het bedrijf mogen tegelijkertijd het recept kennen. Dit duo mag niet in hetzelfde voertuig reizen, om te voorkomen dat ze bij een ongeluk allebei het loodje leggen. 3. De fabrieksarbeiders die de cola maken, krijgen alleen de instructies om bepaalde hoeveelheden van negen genummerde potten vloeistof met elkaar te mengen. Wat daar in zit, weten ze niet. Slimme zet. Zo lag het enige recept van Coca-Cola vanaf 1925 bewaard in een kluis bij de SunTrust-bank in de Amerikaanse staat Atlanta. In 2011 verhuisde het supergeheime briefje van John Pemberton naar een nog zwaarder beveiligde kluis in het Coca-Cola-museum in diezelfde stad. En hier komt niemand, maar dan ook niemand in. Coca-Cola: het best bewaarde geheim ter wereld.

Bureau 39

Waar: Pyongyang (Noord-Korea)

Verboden want: hele duistere zaakjes

Noord-Korea, het land waarvan niemand echt weet wat ze er allemaal uitspoken, kan niet ontbreken in dit geheimzinnige lijstje. De ‘meest geheime organisatie in ’s werelds meest geheime staat’, zoals een Amerikaanse journalist deze plek ooit omschreef, bevindt zich op de derde verdieping van het hoofdkwartier van de Noord-Koreaanse Arbeiderspartij, in hartje Pyongyang: Bureau 39. Welke snode zaakjes er binnen de muren van dit kantoorpand afspelen, weet niemand zeker. De Amerikaanse inlichtingendiensten proberen dit al te achterhalen sinds de jaren zeventig, toen Kim Jong-uns opa, Kim Il-sung, deze toko opende. Wat de VS – en de Verenigde Naties – vermoeden: Kim Jong-un en zijn kornuiten verdienen vanuit dit bolwerk grof geld met illegale praktijken als valsemunterij, drugs- en wapenhandel. En dat is geen klein bier: de kleine dictator zou hiermee jaarlijks ergens tussen de 416 miljoen en 1,7 miljard euro opstrijken. Bureau 39 heeft daarom maar één functie: Kim Jong-un en diens loyalisten in het leger, het inlichtingenapparaat en de regering belonen met weelderige luxe en belachelijke cadeaus, variërend van harde contanten tot dure bolides en zeldzame cognac. Eén ding is zeker: niemand mag hier naar binnen. Tenzij je voornaam Kim is. En je achternaam Jong-un.