Bij de politierechter: 'Vrij masturberen'

Het klinkt als een delict uit de jaren vijftig van de vorige eeuw, maar zo nu en dan kom je het nog tegen op het programma van de politierechter: schennis van de eerbaarheid. De kans dat ‘de schennispleger’ ook daadwerkelijk komt opdagen is vaak klein. Zo schaamteloos als hij (want het is vrijwel altijd een hij) is wanneer hij de wet overtreedt, zo schuchter is hij op de dag dat een rechter tekst en uitleg vraagt. Datzelfde lijkt vandaag voor Aziz* te gelden. Hij is er niet, maar met schaamte heeft dat niets te maken. Niet lang na zijn aanhouding is hij vertrokken naar zijn geboorteland Eritrea. Blijkbaar wenste hij niet langer te leven in een land waar ontspannen masturberen in een stadspark als iets aanstootgevends wordt gezien, en zelfs bij wet verboden is.

‘Hoi schatje’

Begin november vorig jaar. Een vrouw loopt door een park in Alphen aan den Rijn. Ze heeft net haar oudste kind naar de kinderopvang gebracht en wandelt met haar jongste in de kinderwagen naar huis wanneer ze een oudere, donkere man pontificaal op een steen ziet zitten. Met zijn hand in zijn broek. Druk bezig, zo te zien.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

De man kijkt haar recht aan wanneer ze passeert, terwijl zijn hand onophoudelijk in beweging is. “Hoi schatje,” denkt ze in het voorbijgaan te verstaan, maar ze heeft er inmiddels dusdanig de pas in dat ze er niet zeker van is. Weg wil ze. Het park uit. Naar huis. In haar tas graait ze naar haar mobiele telefoon. In paniek belt ze 112.

Als de politie arriveert zit Aziz er nog steeds. In hetzelfde park, op dezelfde steen en in dezelfde houding. Hand in de broek. Hij lijkt zich op geen enkele manier betrapt te voelen en zegt de twee agenten vriendelijk gedag. Pas dan haalt hij zijn hand uit zijn broek, teneinde de ontmoeting te bezegelen met een warme handdruk, waarvoor de agenten wijselijk bedanken.

“Zit u hier te masturberen?” vraagt een van de agenten.

“Jazeker,” zegt Aziz op een toon van ‘kom d’r gezellig bij’.

“En u weet dat dat verboden is?” vraagt de agent.

“Verboden?” vraagt Aziz verbijsterd. “Masturberen? Waarom?”

Dat hij de vrouw even daarvoor heeft aangesproken of zelfs maar heeft aangekeken ontkent hij. Hij heeft geen vrouw gezien. Hij was met andere dingen bezig. Aziz gelooft zijn oren niet. Masturberen verboden... Zelfs gewoon netjes met je hand in je broek? Wat is dit voor een land!?!

Op het bureau legt hij de agenten uit dat een dergelijk verbod in zijn thuisland Eritrea ondenkbaar is. Daar masturbeert iedereen openlijk op straat, of net waar het uitkomt, beweert Aziz. Hij zelf, een 77-jarige priester, niet het minst.

“Nou, mevrouw de rechter,” zegt de officier, “ik heb echt mijn best gedaan, maar ik heb op Google nergens kunnen vinden dat je in Eritrea, of in welk ander land dan ook, in het openbaar mag masturberen. Gelukkig niet. Niemand hoeft ongevraagd geconfronteerd te worden met de seksuele lusten van anderen. En al helemaal niet in een park, vlakbij een speeltuin en een kinderdagverblijf.”

De rechter en officier bespreken de hele zaak ten overstaan van een lege stoel. Aziz is zoals gezegd terug naar Eritrea. Of hij daar iets zal merken van de voorwaardelijke boete van 250 euro die hem sinds vandaag boven het hoofd hangt, is maar zeer de vraag.

* Alle namen in deze rubriek zijn om privacyredenen gefingeerd