Het Meisje van Teteringen

“Goedemorgen Henk, jij kent mij niet persoonlijk, mogelijk wel van naam. Ik ben Theo Jongedijk, gepensioneerd journalist en woon in Teteringen.” Zo begon een appje dat ik een week of wat geleden ontving. Natuurlijk kende ik Theo van naam. Ken ik Peter R. de Vries, Cees Koring of Bart Middelburg? Nou dan. Theo had iets op z’n lever. Een verhaal dat hem jaren geleden heeft gegrepen en nooit meer heeft losgelaten. “Ik ben als journalist de hele wereld over geweest,” vertelde hij, “en ontdekte na mijn pensionering dat op nog geen 150 meter van mijn huis een zaak speelde die om aandacht schreeuwde.”

Ik wist goed waar Theo op aanstuurde: het Meisje van Teteringen. Niet vreemd dat hij er zijn tanden in heeft gezet. Wie zich in de achtergronden van deze cold case verdiept, zal meteen worden geraakt door het ongekende drama dat aan de zaak kleeft. Al meer dan dertig jaar is het een raadsel wie het meisje is. Ze werd begraven in een naamloos graf in Teteringen bij Breda. “Toen ik de woorden op haar gedenksteen zag (‘Doordat wij je gedenken, krijg jij het eeuwige leven’) wist ik: hier moet ik iets mee doen.”

Dat ‘iets’ werd een zoektocht naar feiten, mogelijke scenario’s, getuigenverklaringen en archiefstukken. Het resulteerde in twee boeken, een website en veel media-aandacht. Maar het leidde allemaal niet tot het gehoopte resultaat. “Ik stop nu met actief speuren,” zegt Theo, “ik heb mijn best gedaan. Het is nu aan anderen. Iemand moet toch weten wie in dat graf ligt?”

Dat laatste is ongetwijfeld waar, al werkt de verstreken tijd niet bepaald in het voordeel. Het is eerste kerstdag 1990 als in een bosgebied net buiten Teteringen het in een tapijt gerold lichaam van een jong meisje met een getinte huidskleur wordt gevonden. Het slachtoffer moet op een gruwelijke manier aan haar einde zijn gekomen. De patholoog-anatoom constateert dat het meisje een lege maag heeft en zwaar honger moet hebben geleden. Ook uiterlijke sporen wijzen op een lijdensweg: het slachtoffer heeft in haar gezicht brandwonden van uitgedrukte sigaretten. Maar op één vraag kan de patholoog-anatoom geen antwoord geven: wie is dit meisje?

Er volgt een onderzoek, maar dan één die volgens Theo Jongedijk geen schoonheidsprijs verdient. “Er zat daar bijvoorbeeld in de buurt kindertehuis Maria Rabboni, waar meisjes woonden uit de leeftijdscategorie van het slachtoffer. Ook meisjes met een donkere huidskleur. Vrij logisch om daar als recherche even te gaan kijken zou je denken, maar dat is volgens oud-medewerkers van het kindertehuis nooit gebeurd.”

Wel onderzoekt de recherche in die jaren negentig de mogelijke betrokkenheid van een Marokkaanse familie uit Antwerpen, maar die blijkt er niets mee te maken te hebben. Hoe dat precies zat, is Theo nooit te weten gekomen, want ondanks herhaalde verzoeken heeft hij het politiedossier nooit mogen inzien. “Ik snap daar niets van en begin nu te denken dat er misschien wel een luchtje zit aan die afwijzingen. Wie weet is het dossier kwijt of stelt het zo weinig voor dat de politie het liever onder de pet houdt.”

Inmiddels heeft de zaak ook de aandacht van Interpol voor de campagne Identify Me, bedoeld om de identiteit van 22 overleden onbekende vrouwen te achterhalen. En daarmee is het vlammetje van de hoop toch weer een beetje opgeflakkerd bij Theo. “Dankzij moderne DNA-technieken lukt het steeds vaker om oude zaken op te lossen. En wellicht kunnen allerlei particuliere DNA-databases, bedoeld voor genealogisch onderzoek, daar ook bij helpen.” De oud-journalist heeft zich voorgenomen om wat meer op afstand de ontwikkelingen te volgen, maar hij blijft hopen op een wonder. “Dat het meisje van Teteringen na meer dan dertig jaar eindelijk haar naam terugkrijgt en in vrede kan rusten.”