Gaza’s Next Topmodel

Niks is zeker in het leven, maar neem het woord Gaza in de mond en je krijgt gegarandeerd de hele Palestijnse en Joodse wereld over je heen. En dan krijg je Extinction Rebellion er gratis bij, de beroepsdemonstranten voor wie het momenteel te koud is om op de A12 te protesteren tegen klimaatverandering en dus met de verwarming op 23 graden maar hun stem laten horen in de huidige Israëlisch-Palestijnse oorlog.

Cynisme is lelijk, we weten het, maar er is helaas veel om cynisch over te zijn in een conflict dat dagelijks het nieuws beheerst en dat al sinds 1948 een etterende wond is. Een wond die sinds oktober, sinds de aanslagen van terreurorganisatie Hamas op Israël en de daaropvolgende Israëlische vergeldingsacties, al helemaal een groene zee van pus is.

Twaalf jaar geleden al probeerden we de nodige nuance in het conflict aan te brengen, door ‘een andere blik op de realiteit van toen’. We trokken namelijk naar de Sodom-woestijn, aan de oevers van de Dode Zee, voor een fotoshoot met Niral en Christine, twee modellen die in 2006 meededen aan Israël’s Next Topmodel en sinds die tijd hartsvriendinnen waren. Saillant detail: Niral was Palestijns, Christine Joods. Twee verboden woorden in het interview overigens, toen al. Arabisch en Israëlisch, daar voelden de vriendinnen zich veel prettiger bij. Niral: “Ik ben er redelijk ziek van dat onze hele maatschappij draait om religie en niet om de persoon die je bent.”

Ze woonden destijds allebei in Tel Aviv, de grootste metropool in Israël die zich naar de buitenwereld graag presenteerde als een tolerante wereldstad, maar die zich volgens Niral verslikte in zijn eigen hypocrisie: “Hoe fantastisch Tel Aviv er ook van de buitenkant uitziet, er hangt een wolk van geslotenheid boven de stad. Niemand is hier volledig open naar elkaar toe. Het lijkt wel alsof iedereen hier een spelletje speelt. Alles is cool, alles is tof, problemen zijn er niet, maar ondertussen durft hier niemand het achterste van zijn tong te laten zien.”

Dat is tegenwoordig ongetwijfeld nog veel erger dan toen, maar toch voelde het leven in Israël destijds al heel kunstmatig, zegt Niral: “60 procent van het leven is hier geweldig: die andere 40 procent is doorbijten. Je wordt hier altijd nagestaard op straat. Iedereen kijkt of je religieus bent en zo ja, welke religie je aanhangt. Of je Joods bent, moslim of christen. Ik begrijp dat niet: ik ben moslim, mijn vriend christen, so what?”

Wat destijds ook opviel: de Joodse Christine, die in Rusland werd geboren en sinds haar elfde in Israël woonde, zei bijna geen woord tijdens het interview. Het was vooral Niral die haar ervaringen als moslima in Israël deelde, bijvoorbeeld het feit dat haar islamitische achtergrond werd misbruikt als model: “Elke keer als ik auditie doe voor een fotoshoot, proberen anderen met mij een politiek statement te maken. Als moslima word je meer dan eens gebruikt voor misselijkmakende propaganda.” Twaalf jaar later, in de propagandaoorlog die momenteel woedt, is het helaas niet veel anders. Sterker nog: het is er alleen maar erger op geworden.