'Het optreden van het arrestatieteam in Rotterdam verdient gewoon alle lof'

Ze hadden het al ontelbare keren geoefend. In kantoorgebouwen, schoolcomplexen, winkelcentra, schepen, tunnels en alle andere locaties waar zich incidenten kunnen voordoen. Er was geoefend tot elk foutje was geëlimineerd en het team een geoliede machine vormde. De juiste man op de juiste plek. Net lullen maar poetsen. En dan niet met de botte bijl, maar snel, slim, effectief en doordacht. Op alles voorbereid, waarbij de vraag niet was óf het een keer zou gebeuren, maar waar en wanneer.

Op donderdag 28 september is het zover. Rond 14.25 uur komen de eerste paniekerige meldingen binnen. Over een schietpartij aan het Heiman Dullaertplein, daarna over een high impact incident in het Erasmus Medisch Centrum. Rotterdam is opeens het toneel van een reeks onheilspellende gebeurtenissen, waarvan niemand de afloop kan voorspellen. Overal klinken sirenes en al snel is ook het zware geronk van een politiehelikopter hoorbaar. Uit de eerste berichten is duidelijk geworden dat een man in camouflagekleding aan het Heiman Dullaertplein twee mensen heeft neergeschoten en inmiddels in het EMC is opgedoken, waar hij in een lesruimte iemand onder vuur heeft genomen. Wat is het? Terreur in Rotterdam? Een doorgedraaide schutter, zoals we uit Amerika kennen?

De eerste televisiebeelden tonen een haast on-Nederlands tafereel. Artsen, verplegend personeel en patiënten die in allerijl het ziekenhuis ontvluchten, bedden die naar buiten worden gereden. Agenten die het complex hebben omsingeld en de evacuatie in goede banen proberen te leiden. Omwonenden die met de hand voor de mond verslagen toekijken.

Maar de beelden tonen ook iets anders. Mannen, half gekleed in spijkerbroek en sneakers en half in combat outfit, met kogelwerende helm en zware wapens. Het zijn de mannen van het arrestatieteam. Allemaal door en door getraind, superfit en de rust zelve, ondanks de chaos die steeds grotere vormen lijkt aan te nemen. Dit is zo’n situatie waarvoor keer op keer wordt getraind. Nu komt het erop aan en is het zaak om zo snel mogelijk informatie in te winnen, verdere slachtoffers te voorkomen en de verdachte aan te houden.

Een makkelijke klus is het niet, zo blijkt al snel. Maar dat is het nooit wanneer een AT wordt opgeroepen. Het te doorzoeken complex is groot en het aantal plekken waar de schutter zich schuil kan houden haast onbeperkt. Bovendien is er in een van de ruimtes brand uitgebroken. De AT’ers moeten dikke rook trotseren om hun werk te kunnen doen. Maar ondanks alle hectiek en de vele ongemakken weet het team rond 15.30 uur, dus iets langer dan een uur na de eerste melding, onder het helikopterdek de verdachte aan te houden. Ook dit gebeurt in alle rust. Het is of de schutter intuïtief aanvoelt dat hij tegen deze professionals geen schijn van kans maakt. De kalme beheersing waarmee een AT een arrestatie verricht, maakt meer indruk dan een hoop geschreeuw en misbaar.

Er wordt vaak kritiek geuit op de politie. Natuurlijk gaat er weleens wat mis, maar is dat vreemd in een organisatie met 65.000 medewerkers? Het optreden vorige week in Rotterdam verdient gewoon alle lof. Niet alleen de mannen en vrouwen van de surveillancedienst deden wat ze moesten doen, ook het AT bewees maar weer eens z’n effectiviteit en bestaansrecht. Nu waren ze nodig in het EMC, maar de mannen deinzen er ook niet voor terug om een verward persoon van de Van Brienenoordbrug af te halen of een levensgevaarlijke terrorist uit zijn auto te trekken. Het zware en zeer onregelmatige werk is niet voor iedereen weggelegd en daardoor kost het de politie veel moeite om de teams op sterkte te houden. En toch staan ze er steeds weer, zoals vorige week. Daarom een diepe buiging.