Miljoenen om te zoenen: zo rijk kun je worden met een bizarre aanklacht

 ‘Ik ben gewoon 48. Punt’

Wie: Emile ‘TJAKKAAAA!’ Ratelband versus zijn eigen leeftijd
Eis: leeftijdsverlaging in paspoort
Waarom: “Ik voel mij twintig jaar jonger dan in mijn paspoort staat!”

Emile Ratelband kennen wij als positiviteitsgoeroe, frietbakker, Taliban-vriend en boeddhist, maar vooral als iemand die om de haverklap de krantenkoppen haalt met zijn rare fratsen. Zo wilde hij in 2018 een ‘leeftijdsverlaging’ afdwingen bij de lokale rechtbank in Arnhem. “Je kunt je naam veranderen. Je kunt je geslacht veranderen. Waarom niet je leeftijd?” aldus Ratelband destijds. “Nergens word je zo mee gediscrimineerd als met je leeftijd. Ik heb me laten onderzoeken. En wat blijkt? Mijn biologische leeftijd is 45 jaar.” Ratelband was toen 69.

Wat bezielde hem? We vroegen het hem zelf, in 2022. “Toen ik hiermee naar buiten kwam, was het vooral een reactie op al die idioten die roepen in het verkeerde lichaam te zijn geboren en hun gender willen veranderen,” verklaarde hij toen. “Die mensen zijn allemaal autistisch, bipolair of depressief.”

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Aha, helder. Het mag geen verrassing heten dat de rechtbank het verzoek van Ratelband afwees. Zijn argument dat leeftijd deel uitmaakt van iemands identiteit – net als naam en geslacht - daar kon de rechter zich wel in vinden. In de rest van zijn verhaal niet. Dat interesseerde Ratelband dan weer helemaal niets, zo gaf hij ons in 2022 te kennen. “Inmiddels heb ik daadwerkelijk door de wetenschap laten bevestigen dat biologische leeftijd belangrijker is dan de chronologische leeftijd. Dus ik ben gewoon 48. Punt.”

Pearson eiste 65 miljoen van de stomerij wegens ‘mentaal lijden en ongemakken’: hij was zijn broek kwijt

Tevredenheid niet gegarandeerd 

Wie: een boze klant versus zijn stomerij
Eis: 65 miljoen dollar
Waarom: een kwijtgeraakte pantalon

Als je als rechter wekelijks de meest absurde rechtszaken ziet langskomen, kan je natuurlijk geïnspireerd raken. Want waarom niet zelf eens een poging wagen om schathemeltjerijk te worden door iemand aan te klagen, moet de Amerikaan Roy Pearson in 2007 gedacht hebben. De rechter uit Washington klaagde destijds zijn stomerij aan. Voor 65 miljoen dollar. Voor het kwijtraken van zijn broek.

Even uitleggen: Pearson was al jaren een trouwe klant bij Custom Cleaners, maar in 2005 ging het finaal mis met een van zijn broeken. Pearson wilde alleen maar zijn te krappe broek laten vermaken, maar kon vervolgens het ding niet afhalen op het afgesproken tijdstip. Een week later kwam Custom Cleaners aanzetten met een broek voor Pearson, maar volgens de rechter was dat helemaal niet zijn broek. Pearson boos. Zijn eis: 1150 dollar voor een volledig nieuw pak. Custom Cleaners-eigenaar Chung woedend. Zijn tegenbod: helemaal niets. Pearson furieus. Zijn nieuwe eis: 65 miljoen dollar, voor al zijn ‘mentale lijden’ en ‘ervaren ongemakken’. En omdat de wasserette naar zijn mening fraude pleegde. Op het welkomstbordje stond namelijk overduidelijk de tekst ‘Tevredenheid gegarandeerd’. Zo had Pearson dat absoluut niet ervaren. Intussen gaf het juridische proces ook de familie Chung slapeloze nachten. Op zeker moment overwogen de stomers zelf terug te verhuizen naar Zuid-Korea. Zover kwam het gelukkig niet; Pearson verloor de zaak en de Chungs werden ruimschoots te hulp geschoten door liefdadigheidsinstellingen en fundraisers die over de knotsgekke rechtszaak hadden gelezen. Eind broek, al broek.

Voor 13 miljoen dollar geschikt

Wie: Red Bull-drinkers versus Red Bull
Eis: vleugels, zoals de Red Bull-slogan belooft
Waarom: “Misleidende reclame!”

“Red Bull geeft je vleeeeeuuuugels!” Of toch niet? In 2014 ontdekte een paar zeer teleurgestelde klanten dat zij helemaal niet konden vliegen na het nuttigen van een blikje van het wereldberoemde energiedrankje. En dus sleepte zij Red Bull voor de rechter op beschuldiging van misleidende reclame. Dit gebeurde uiteraard in Amerika.

De klagers beschuldigden Red Bull ervan op brute wijze te zijn misleid met termen als ‘boost’ en ‘vleugels’. De schikking bedroeg 13 miljoen dollar

Toegegeven: de klagers hadden een punt. Want behalve letterlijk vleugels gaf Red Bull hun ook geen mentale superkrachten, zoals het beloofde verhoogde concentratie- en reactievermogen. En daar adverteerde Red Bull wel mee. Tijdens de rechtszaak beschuldigden de klagers het energiedrankje er dan ook van op brute wijze te zijn misleid met termen als ‘boost’ en ‘vleugels’. Hierdoor dachten zij fysiek sterker te kunnen worden van Red Bull. Het mooie: de vleugelloze klagers kregen hun zin.

Het drankje had helemaal geen zin in een peperdure rechtszaak en wilde verdere imagoschade voorkomen. En dus besloot het merk, nog voordat het tot een daadwerkelijke rechtszaak kwam, om te schikken voor een bedrag van 13 miljoen dollar. Dat bedrag moest wel verdeeld worden tussen iedereen die tussen 1 januari 2002 en 3 oktober 2014 een blikje had gekocht (en daar geen vleugels van had gekregen). Om daarvoor in aanmerking te komen, hoefden Amerikanen niets te bewijzen, maar zich alleen maar aan te melden op een website. Daar konden zij een cheque van 10 dollar innen, of een bon ter waarde van 15 dollar voor Red Bull-producten. Vanzelfsprekend liep die website wegens de enorme drukte diezelfde dag nog vast. Hoeveel Red Bull-drinkers precies zijn uitbetaald, is onbekend.

Helemaal niet ‘ready in 3½ minutes’

Wie: een consument versus opwarmpasta-fabrikant
Eis: 5 miljoen dollar
Waarom: het opwarmen duurt iets langer dan aangegeven op de verpakking

Het zal je maar gebeuren: denk je een snelle opwarmmaaltijd in drieënhalve minuut klaar te hebben (zoals toch op de verpakking staat aangegeven), blijkt het gereedmaken van de maaltijd zeker een minuut of twee langer te duren. Het overkwam ene Amanda Ramirez (in Amerika!) in 2022 toen zij haar bakje Velveeta Shells & Cheese Microwavable Shell Pasta wilde klaarmaken.

Na haar gruwelijke ontdekking stapte de vrouw naar de rechter met de volgende aanklacht: “Consumenten die ‘ready in 3½ minutes’ lezen, zullen geloven dat dit de totale hoeveelheid tijd vertegenwoordigt die nodig is om het product klaar te maken. Uit de hierboven geschetste aanwijzingen blijkt echter dat drieënhalve minuut de tijd is die nodig is om slechts een ​​van de vele verschillende stappen te voltooien. Op het etiket staat niet dat het product 3½ minutes nodig heeft om enkel in de magnetron te koken.” Ramirez concludeerde dat het verwijderen van het dekseltje, het toevoegen van water en het roeren in een kaassauszakje zeker twee minuten extra kostten. “Misleidende reclame,” aldus de teleurgestelde consument.

Bovendien had Ramirez een ‘premiumprijs’ van 10,99 dollar gedokt voor deze opwarmpasta, een bedrag dat zij nooit zou hebben betaald ‘als zij de waarheid had geweten’. Haar eis: 5 miljoen dollar schadevergoeding en het veranderen van de verpakking door fabrikant Kraft Heinz. De federale rechter lachte Ramirez nog net niet de deur uit: de zaak werd geseponeerd. Een bakje Velveeta Shells & Cheese Microwavable Shell Pasta kost overigens nog steeds 10,99 dollar.

Eis: 235.000 dollar wegens stress

Wie: een gijzelnemer versus zijn gegijzelden
Eis: tonnen
Waarom: het doorspelen van zijn locatie aan de politie, ondanks de belofte van zijn slachtoffers dit niet te doen

Even voorstellen: je zit gezellig thuis op de bank, naast je vrouw, als plotseling een verwarde man je voordeur openbreekt en je huiskamer binnenrent. En dan begint te schreeuwen dat de politie hem achtervolgt. En dat de politie hem wil vermoorden. En dat hij zich hier even heel graag wilt verstoppen. En dat hij voor deze dienst op een later moment heel veel geld zal geven. Tja, wat doe je dan?

Het Amerikaanse koppel Jared en Lindsay Rowley uit Kansas ging in 2009 op een dergelijk verzoek in toen de gezochte crimineel Jesse Dimmick hun woning binnenviel en hun vroeg hem te helpen verstoppen. De 27-jarige boef was op de vlucht na een moordaanslag, maar dat weerhield de bewoners er niet van hem uitstekend te verzorgen. Volgens latere getuigenissen van de buren voorzagen de Rowleys de voortvluchtige crimineel zelfs van lekkere snacks én keken zij samen met hem films op de bank, totdat de boef uiteindelijk in slaap viel. Op dat moment ontvluchtten de Rowleys, toch wel heel nerveus, hun eigen woning om de politie in te lichten.

Na diens arrestatie sleepte het stel Dimmick voor de rechter voor 75.000 dollar. Voor het veroorzaken van ‘emotioneel leed’. Het wordt nog mooier: als tegenreactie klaagde Dimmick zijn gegijzelden aan voor het ‘verbreken van een mondeling contract’. Volgens hem hadden de Rowleys namelijk beloofd zijn locatie niet door te geven aan de politie. Dat deden ze toch. En dus eiste Dimmick van hen 235.000 dollar voor ‘emotionele stress’. In plaats daarvan kreeg hij elf jaar celstraf.

Geen bruidstaart bij computerhuwelijk 

Wie: een pornoverslaafde man versus Florida en Utah
Eis: het recht met zijn laptop te trouwen
Waarom: als homo’s met elkaar mogen trouwen, zou hij dat met mijn laptop moeten kunnen

Wederom in Amerika: een pornoverslaafde man die meerdere staten aanklaagde omdat zijn ‘huwelijk’ met zijn Apple MacBook daar niet werd erkend. “In de loop der jaren ben ik seks met mijn computer meer gaan waarderen dan seks met echte vrouwen,” begon Chris Sevier zijn relaas in de rechtbank van Florida in 2014. En dus besloot de man te trouwen met zijn laptop. Want: als homo’s met elkaar kunnen trouwen, zou een man ook met zijn laptop in de echt verbonden moeten kunnen worden. Vond Sevier zelf. “Als de wet voor gelijke behandeling in acht wordt genomen, dan zijn er geen redenen om een huwelijk tussen een man en een machine wel te verbieden, en een huwelijk tussen twee mannen niet.”

Toen Sevier door de rechter in Florida de deur werd gewezen, probeerde hij het in Utah nog een keer. De op porno beluste Amerikaan was niet onvoorbereid en toonde de rechter de vreemdste huwelijken uit de moderne geschiedenis om zijn gelijk te halen. Helaas, zijn verhalen over de vrouw die trouwde met een dolfijn en de Chinees die trouwde met een kartonnen replica van zichzelf wisten de rechter niet te overtuigen. Daar liet de man het niet bij zitten. In 2017 klaagde hij een bakker uit Colorado aan omdat die weigerde voor hem en zijn computerbruid een bruidstaart te maken. De uitkomst van die zaak laat zich wel raden.

Tot waanzin gedreven door gelijkenis 

Wie: een Michael Jordan-lookalike versus Michael Jordan (en Nike)
Eis: 832 miljoen (!) dollar
Waarom: “Ik word overal aangezien voor Michael Jordan”

“Everybody wants to be like Mike,” schreeuwden ze in het Amerika van de jaren 90, toen Michael Jordan nog als een soort halfgod door het leven ging en door verschillende blaadjes werd omschreven als ‘de meest herkenbare persoon op aarde’. Nou, dat laatste heeft Allen Heckard, een van de weinigen die niet zoals Mike wilde zijn, geweten. Overal waar deze anonieme Amerikaan kwam, werd hij aangezien voor de legendarische basketballer, totdat de gelijkenis hem tot waanzin dreef. “Of ik nu naar de kerk ga of ergens een potje basketbal speel, mensen stoppen voortdurend om mij aan te staren. Ik word constant lastiggevallen,” riep Heckard destijds. "Ik zou van mijn eigen leven moeten kunnen genieten, maar overal waar ik kom, zeggen mensen dat ik precies op Michael Jordan lijk.”

De Michael Jordan-lookalike eiste 832 miljoen dollar omdat hij constant voor de basketballer werd aangezien  

Die woorden sprak Heckard uit in de rechtszaal van Oregon in 2006, toen hij Michael Jordan aanklaagde voor - doe is gek - 416 miljoen dollar aan emotionele schadevergoeding. Heckard, die inderdaad veel van de sportlegende weg heeft, stelde dat de vergelijkingen met MJ hem ‘emotionele ontberingen en intimidatie’ bezorgden. Daarvoor hield de man niet alleen Jordan, maar ook Nike verantwoordelijk. Dat merk had immers van MJ een zo herkenbare superster gemaakt. Daarom eiste Heckard ook van Nike-CEO Phil Knight – doe is gek - 416 miljoen dollar. Tja, niet geschoten…

Volgens Heckard was het trouwens Michael Jordan die heel sterk op hém leek en niet andersom, omdat Heckard ‘ouder was’. De zaak werd uiteindelijk door de rechter afgewezen en kostte Heckard 206 dollar aan juridische kosten. Jordan 1, Heckard 0.

Een deukje in haar hoofd

Wie: een smartphonegebruiker versus een ladder
Eis: 175.000 dollar
Waarom: een botsing tussen de twee

Staren naar je telefoon terwijl je over straat loopt, is nooit een goed idee, maar in Amerika kan je er wel rijk mee worden. In 2016 was een vrouw uit Georgia druk aan het scrollen op haar smartphone toen zij met haar hoofd tegen een grote ladder van een bouwwagen knalde. Had je maar moeten opletten, zou je zeggen.

Niet in Amerika. Deze DeToya Moody besloot het bouwbedrijf gewoon aan te klagen voor 175.000 dollar. Haar motief: zij had het gevaarte nooit kunnen zien aankomen, omdat de ladder ‘niet bewoog’. En daardoor had zij nu, volgens haar huisarts, last van ‘een lichte hersenschudding, posttraumatische hoofdpijn, migraineaanvallen én een klein deukje in haar hoofd’. De jury kon zich er wel in vinden en bevond Moody voor slechts 8 procent zelf schuldig; de rest van de schuld lag bij het bouwbedrijf, dat de vrouw 92 procent van het geëiste geldbedrag moest uitbetalen (161.000 dollar). Toch vaker naar die smarthpone kijken tijdens het fietsen, autorijden of zwemmen.

Helemaal geen happy meal 

Wie: een boze moeder versus McDonald’s
Eis: 15 miljoen dollar
Waarom: een bloedhete kipnugget

We blijven nog even in Amerika, voor een belachelijke rechtszaak die afgelopen zomer na vier jaar juridisch gesteggel alsnog werd beklonken. Grote winnaar daarin was Philana Holmes, een vrouw die in 2019 met haar zoon en dochter op de achterbank door de drive thru van haar plaatselijke McDonald’s reed. De kinderen kregen een Happy Meal, maar tijdens het wegrijden viel er een hete kipnugget op het been van de 4-jarige Olivia. Van een happy meal was volgens Holmes dan ook zeker geen sprake; haar dochtertje ‘schreeuwde het uit van de pijn’. De wond moest drie weken genezen en liet zelfs een litteken achter.

Dat was voor Holmes reden genoeg om de fastfoodketen aan te klagen voor 15 miljoen (!) dollar. In de rechtszaak getuigde de moeder dat McDonald’s haar ‘op geen enkel moment had gewaarschuwd dat het eten ongewoon heet zou kunnen zijn’. De fastfoodgigant reageerde op zijn beurt dat het gewoon de voedselveiligheidsregels volgde, die vereisen dat McNuggets heet genoeg moeten zijn om salmonellavergiftiging te voorkomen. En dat wat er met hun kipnuggets gebeurt zodra die het drive thru-raam verlaten buiten hun controle ligt. En dat het niet Olivia, maar vooral haar moeder is die problemen zou hebben met het hele voorval. Verassend genoeg oordeelde de jury afgelopen zomer in het voordeel van Holmes. Zij werd er geen miljonair mee, maar veel scheelde het niet. McDonald’s compenseerde haar met 800.000 dollar. I’m Lovin’ It!

In de aap gelogeerd

Wie: een natuurfotograaf versus een aap
Eis: geld voor een selfie
Waarom: de aap drukte op de knop van de camera

In 2011 was natuurfotograaf David Slater op het Indonesische eiland Sulawesi om foto’s te maken van een familie zwarte kuifmakaken. Toen hij eventjes wegliep van zijn camera en statief zag een van deze apen zijn kans schoon. Toen Slater even later door zijn foto’s heenging, stuitte hij op een hele riedel apenselfies. Dat vond de fotograaf heel vermakelijk, maar het lachen verging hem al snel.

Toen hij zijn verhaal deed en geld begon te verdienen aan die hilarische apenselfies klopte PETA aan de deur. De dierenorganisatie vond namelijk dat niet Slater, maar Naruto, de aap in kwestie, zou moeten profiteren van alle publicaties van diens eigen selfie. “Het is een feit dat ik het brein achter de foto’s ben, ik heb alles opgezet,” reageerde Slater in 2015. “De aap heeft alleen op een knop van een camera op een statief gedrukt. Een statief dat ik heb geplaatst en heb vastgehouden tijdens het shot.” Bovendien betwijfelde Slater of het wel echt Naruto was op de bewuste selfies. “Ik weet zeker dat de aap op de foto een vrouwtje is. Natuurlijk maakt het uit, om zeker te weten dat de juiste aap mij aanklaagt.”

Aanvankelijk kreeg de fotograaf in de rechtszaal zijn gelijk. Een aap kon onmogelijk de auteursrechten op een foto bezitten, zo luidde het oordeel. PETA stond daarmee flink voor aap, maar ging wel in hoger beroep. “In de Amerikaanse wet staat niet expliciet vermeld dat het auteursrecht alleen voor mensen geldt,” aldus de dierenvrienden. Slater voelde zich daardoor weer in de aap gelogeerd en besloot een deal te sluiten met PETA. Hij doneerde 25 procent van de opbrengsten aan een apenreservaat in Indonesië. En nee, dit verhaal is geen broodje aap.