De spierbundels van bodybuildster Anita (64): ‘Ik sterf in de sportschool’

In de gigantische sportschool GymOne in Zaandam zit ze met vriendin Jet aan de koffie. Zwart, want melk is taboe. “Ik zou wel een cappuccino lusten, maar dat mag ik niet van mijn voedingscoach.” Ze schiet in de lach. Een zwaar afgetrainde en gespierde jongen geeft haar een high five. “Niet je sweater uitdoen, hè!” zegt hij hoofdschuddend. “Anders val ik zo in het niet.” Anita geeft hem een knipoog. “Hier noemen ze me The Legend,” zegt ze. “Vooral de mensen die ik geholpen heb met trainen doen dat. Ik vind het fijn als ik mensen kan helpen. Ze komen hier ook vaak naar me toe, zo van: Oh, wil je even helpen met dit? Of: Mag ik een keer met jou trainen?”

Heeft haar bijnaam wellicht iets te maken met haar leeftijd? 64 is ze, dat kom je toch niet vaak tegen dat een vrouw op die leeftijd nog zo hard traint en aan wedstrijden meedoet. “Ik denk dat ik die naam te danken heb aan mijn verleden. Ik heb veel wedstrijden gewonnen en een aantal mensen van hier op het podium gekregen. Uit die groep komt dat Legend vandaan. Ik doe het zo graag, mezelf en anderen trainen. Weet je, ik sterf liever hierzo dan achter de geraniums. Dat zei een vriendin van me ook laatst: Jij gaat nog een keer dood in de sportschool, dat kan niet anders. Ik denk het ook. En ik wil nog lang niet stoppen. Nou ja, het NK was mijn laatste wedstrijd, dat heb ik ook tegen iedereen gezegd. Maar tegelijk denk ik: misschien ga ik toch ook naar het EK, ga ik het daar ook nog een keer laten zien. Na alles wat er is gebeurd.”

Met vlag en wimpel

In haar leven ís nogal wat gebeurd. Anita heeft al jaren grote fysieke klachten. Om te beginnen is er een erfelijke aandoening die haar in de weg zit. “Mijn cholesterol is te hoog en daar kwamen de artsen jaren geleden al achter. Ik kreeg daar medicijnen voor, maar die veroorzaakten een allergische reactie. Ik heb ze geslikt en toen ging ik bijna dood. Mijn strottenhoofd zette op, waardoor ik bijna stikte. Een verschrikkelijke ervaring. Ze hebben me opgehaald met een ambulance en hebben toen allemaal histamine in me gedouwd. Met die verhoogde cholesterol is veel ellende begonnen. Ik moest daarvan af, want ik kreeg de ene hartklapper na de andere. Elke keer als ik een hartinfarct gekregen had, ging het daarna wel weer een heel jaar goed en was ik ook weer elke dag in de sportschool te vinden. En dan ineens: hop, kreeg ik er wéér een. Het werd van kwaad tot erger, op een gegeven moment had ik er vijf gehad.”

Zo kon het niet langer. De mededeling van de cardioloog in het ziekenhuis kwam bij de sportfanaat aan als een bom. “Hij zei: Anita, sorry, maar je moet onder het mes. Je krijgt een triple bypass. Ik moest geopereerd worden, maar dat wilde ik echt niet. Stel je voor: een ritssluiting over mijn borst, daar moest ik niet aan denken. Dat is toch geen gezicht? Maar ik was er ook bang voor hoor. Ze hadden tot in de puntjes verteld wat er zou gebeuren, hoe het allemaal zou gaan, dat mijn hart werd stilgezet, dat je dan even verder ademt met een kunsthart… Ik dacht: oh mijn god, dat ga ik nooit overleven. En dit was midden in de coronatijd, waarin ik ook nog eens long covid en astma opliep. Ze liepen ver achter met operaties en er was een grote wachtlijst voor hartoperaties. Dus kreeg ik eerst heel veel soorten medicijnen, elke week moest ik naar het ziekenhuis. En maar contoleren…”

“Dus ik zei op een gegeven moment tegen die cardio: Is er nou echt niks anders te bedenken voor me? Hij zei: Ik ga je naar het AMC sturen, daar gaan we een interventie houden met allerlei cardio’s. We gaan met acht mensen kijken we of we iets anders kunnen doen en het kunnen oplossen. Intussen waren al twee aderen afgestorven, maar daaromheen waren ook weer adertjes netjes omheen gegroeid. Hij zegt: Je hebt de mazzel dat je altijd zo goed getraind en gegeten hebt. Het is namelijk behoorlijk zeldzaam hoe massaal die kleine aders zich hadden vermenigvuldigd. Hij zei er ook bij: Die twee aders kunnen we nu laten zitten, dan gooien we alleen in die kransslagader drie stents.”

‘Als ik straks 84 ben, kan ik nog steeds een vogelnestje maken. Anderen vallen op hun 60ste al om’

Ze moet er wonderwel om lachen. “En zei hij: Dan doen we nog een stentje aan de zij- en achterkant, als dat werkt, zit je goed, hoef je geen operatie te ondergaan. Maar hij kon niet met zekerheid zeggen of het een permanente oplossing zou zijn. Nu hebben ze daar bij de Hartstichting, dat een supermooie organisatie is, allerlei onderzoeken gedaan onder mensen met hartklachten en er waren er veel bij met cholesterolproblemen en naar aanleiding van dat onderzoek werd een nieuw medicijn uitgevonden, dat bij mij heel goed werkt. Ik moet mezelf in mijn been prikken, daarna pilletje erbij: dat gaat nu prima. De cardioloog zei nog lachend na mijn revalidatie: “Daar ben je uiteraard met vlag en wimpel doorheen gekomen. Nou dat was ook zo, ik vond het zelfs dodelijk saai, die oefeningen. Na een tijdje zei hij: Ga maar weer lekker die sportschool van je in, daar hoor jij gewoon. En toen ben ik weer gaan trainen. Twee jaar later zat ik op een toestel en het voelde zo goed dat ik een foto van mezelf heb laten maken en die heb ik op Facebook gezet. Ik zette erboven: ‘Ik ga het nog één keer flikken’. Daar begon mijn voorbereiding op het NK.”

En nu overweegt ze, ondanks alles, zelfs aan het EK mee te doen. Waar deze titelstrijd gehouden wordt, weet ze niet. “Ik geloof in Spanje, maar in Bulgarije is er ook een. Het kan ook in Polen zijn. Ik ben ook een keer naar het WK in Australië geweest, waar ik vijfde werd, en op het EK in Duitsland. Ik ga overal heen. Ik zit in de leeftijdscategorie boven de 40 en die groep is niet zo groot, tijdens het NK was ik de enige deelneemster (zie kader). Veel vrouwen stoppen ver voor hun 40ste, de dertigers zijn met veel meer.”

Overmatige ballonnen

Maar Anita van Westrop, die tussen de bedrijven door wat sportschoolfanaten aanwijzingen geeft, gaat wat haar betreft door met bodybuilding tot haar 80ste. Waar is het allemaal begonnen? “Bij mijn vader Cor,” zegt ze stellig. “ Hij was een geweldige worstelaar, heeft nog meegedaan aan de voorronden van de Olympische Spelen. Hij was bezeten van sporten en nam mij altijd mee als hij weer ergens een wedstrijd had. Ik ben opgegroeid met het sporten van mijn vader en hij deed me al op jonge leeftijd op judo.”

Toch koos ze als kleuter van 4 eerst voor ballet. Dat doet sterk denken aan de prachtige film Billy Elliot, waarin een Britse mijnwerkerszoon op boksen moet van zijn vader, maar als pa niet komt kijken doet hij stiekem mee in een balletklasje, een zaaltje ernaast. Als zijn vader hier achter komt, is het huis te klein. Herkenbaar? “Nee, zo was mijn vader helemaal niet. Hij liet mij vrij. Ik was klein en te dik, ik moest afvallen van de huisarts, en mijn vader zei toen meteen bij die dokter: Wat wil je doen? Ik zei ballet. Nou, toen schoten ze alle twee in de lach. Ik was best gezet, en om mij dan in een tutu te proppen, daar hadden ze wel een beeld bij. Nou ja, ik ging erheen voor mijn eerste les en moest meteen een pirouetje draaien. Ik landde keihard op mijn billen. Mijn moeder schaamde zich rot en ging buiten staan; zij kon het niet meer aanzien.”

“Later ging het beter in de balletstudio, ik kreeg er wel lol in. Mijn vader vond het prima. Hij zei: Ga eerst maar dit doen, dan ga je later, als je groter bent, écht sporten. En toen ben ik, toen ik 13 of 14 was, op judo gegaan. Dat vond ik écht heel leuk, tot ik wedstrijden ging doen en mijn teen brak. Ik had er gelijk genoeg van. Ik zei tegen mijn vader: Ik vind dit niks, ik wil graag wat anders. Dat vond hij weer helemaal oké. Ik móést niets van hem. Uiteindelijk was het ook helemaal mijn keuze om te gaan fitnessen.”

Ze heeft zelf één nazaat, Max van 28. Ook hij zit aan de halters. “Hij was eigenlijk helemaal gek van voetballen, en hij heeft ook een tijdje bij Ajax gewerkt. Dan hielp hij in de kleedkamer. Moest ie die jongens voorzien van schone shirtjes in de rust en dat soort taakjes. En hij was ook degene tegen wie ze konden zeggen wat ze dwars zat, ze mochten lekker veilig tegen hem aan lullen. En je hebt natuurlijk heel veel sponsors bij Ajax. Dan ging hij met een speciaal Ajax-ploegje tegen sponsors voetballen. Om ze tevreden te stellen. zodat ze dachten: Oh wat leuk; wij mogen ook het veld op.” Maar ook bij hem sloeg een soort noodlot toe. “Hij kreeg reuma, en dat heb ik zelf ook al jaren. Het sloeg op z’n knieën en toen ging voetbal niet meer. Dat was heel verdrietig. En toen heeft hij de stap naar fitness gemaakt en dat gaat gelukkig nog steeds goed.”

Zijn moeder had inmiddels de stap van fitness naar bodybuilden gemaakt. En dat bleek een meer dan uitstekende keuze, het werd haar passie. Wat motiveert haar zo dat ze tot op de dag van vandaag zeven dagen in de week, drie uur per dag aan haar indrukwekkende spierpartijen werkt? “Ik was al vanaf het begin zo gefascineerd door hoe een lichaam kan veranderen door goed te sporten. Ik zag het om me heen, hoe mooi gespierd mensen werden.

En dan heb ik het niet over dit, hè?” zegt ze als ze op een magazine wijst met op de cover een foto van een nogal opgeblazen spierbundel. “Ik ben echt niet gek op die overmatige ballonnen, die michelinmannetjes en - vrouwtjes, maar ik hou enorm van mooi gespierd. Ik heb in het verleden heel veel wedstrijden gedaan, vijf keer het NK gewonnen en drie keer het EK, en ik won altijd op mijn vrouwelijke fysiek, en niet op masculiniteit. Dat is een dunne grens als je hard traint, maar je kunt ook heel mooie biceps hebben, zonder dat die meteen zo enorm groot zijn. Ik hou van mooie, vrouwelijke, gespierde vormen. Daarom bouw ik steeds aan een stukje. Soms geef ik mijn armen wat minder aandacht dan mijn benen, of andersom.”

Naast zes porties aardappelen gaan er dagelijks ook nog vier eieren, een boerenomelet, twee smoothies, twee eiwitshakes en 300 tot 400 gram kip doorheen

1,5 kilo piepers

De Amerikaanse Cory Everson is haar grote voorbeeld. Zij sleepte tussen 1984 en 1989 zes maal op rij de pretentieuze titel Ms. Olympia in de wacht. Ze is op haar 66ste nog steeds een veelgevraagd fitnessmodel en speelde in acht films, waaronder Natural Born Killers van Oliver Stone. “Een prachtige dame,” zegt ze vol bewondering. “Zó mooi gespierd, en ze maakte ook indruk in de films waarin ze speelde. Niet veel mensen zullen haar kennen, want als je niet thuis bent in deze wereld, ken je eigenlijk alleen Arnold Schwarzenegger.”

En Arie Boomsma natuurlijk. Ze laat haar hoofd lachend in haar handen vallen. “En Arie natuurlijk, haha.” Toch zitten de twee aardig op één lijn. Beiden zijn krachtsportevangelisten en net als de voormalig tv-presentator is Anita ook een pleitbezorger van sporten op latere leeftijd. “Ja, dat klopt wel. Als ik straks 84 ben, kan ik nog steeds een vogelnestje. Anderen vallen op hun 60ste al om. Ik heb natuurlijk een heel nare tijd gehad met al die ziektes. Toen dacht ik, zo wil ik niet oud worden. Met heel veel steun van mijn cardio, chapeau voor hem, heb ik me toch steeds verder kunnen ontwikkelen en vooral verder kunnen gaan. Want ik dacht echt na dat vijfde infarct, en na twee herseninfarcten die ik er ook nog gratis bijkreeg: ik kom nooit meer in die sportschool. En dat is nog maar kort geleden, hooguit vijf jaar terug. Ik ben zo blij dat het zover niet is gekomen.”

Los van haar fysieke malheur was er ook zakelijke tegenwind. Ze richtte een sportschool op, Studio Anita, maar die ging vrijwel gelijktijdig met haar hartfalen failliet. Ze wil er niet veel over kwijt. “Dat was niet fijn, maar goed, zo gaat dat in het leven.” Liever heeft ze het over haar drive, de motivatie om keihard te sporten. In een eerder interview vertelde ze al eens dat ze altijd gaat sporten, tenzij ze geen zin heeft. “Maar die dag is nog niet gekomen.” Ook niet toen ze 40 graden koorts had en ze zich door Max nar de sportschool liet brengen. Is ze niet gewoon knettergek? “Ja, dat ben ik ook. Dat weet ik ook wel van mezelf, zo ben ik altijd al geweest: heel gedreven, ook in mijn eigen sportschool stond ik altijd drie uur achter elkaar te knallen, hup, door, door, door, evengoed ook nog een leuk wedstrijdje tussendoor, een NK pakken: ja ik zoek een bepaalde spanning op. Ik denk dat het de genen van mijn vader zijn: grenzen verleggen, beter worden.”

Of heeft ze gewoon veel aandacht nodig? Resoluut: “Oh nee, ik ben heel verlegen. Ik word ook niet graag gezien; als ik train trek ik de hoodie van mijn sweater altijd ver over mijn hoofd. En dan oortjes in met mijn muziek. Altijd Hollands, Fransje Bauer, Tino Martin, Andreetje…. Leef!”

Zelf leeft ze alleen, ze is bijna twintig jaar gescheiden. Misschien is een relatie ook niet te doen, ze lijkt getrouwd met de sportschool. En hoe kun je leven met een vrouw die al om zes uur ’s ochtends aardappelen staat te koken omdat ze de hele dag nodig heeft om 1,5 kilo piepers naar binnen te werken? Komen die dingen haar oren niet uit? “Nou ja, je hebt verschillende modellen, hè?” lacht ze. “Je hebt blokjes, schuifjes, frietjes… En ze mogen ook in de airfryer.” Die maakt ze op smaak met kokosolie en speciaal zout. “Daarna leg ik ze op een bedje van sla en doe ik er wat mayonaise zonder suiker over.” Naast de zes porties aardappelen die ze naar binnen werkt gaan er dagelijks ook nog vier eieren, een boerenomelet, twee smoothies, twee eiwitshakes en 300 tot 400 gram kip doorheen. “Daarom moet ik op tijd beginnen, anders krijg ik het niet weg allemaal.” Het zijn de orders van Michael Aberkrom, haar voedingscoach. “Hij kwam bij mij met dat verhaal van dei aardappelen, ik sloeg steil achterover. Hoe kreeg ik dat weg? Ik lust geeneens aardappel. Maar nu ben ik eraan gewend.”

En wat dan te denken van die keer dat ze op de ic terecht kwam met een hartinfarct en de volgende ochtend begon met een serie push-ups?

Woeste cardioloog

Vriendin Jet de Boer schuift aan. Ze gaf jaren les op de sportschool van Anita, de twee raakten uit elkaars zicht, maar vonden elkaar een half jaar terug weer via Facebook en zijn sindsdien volgens Jet ‘onafscheidelijk’. Vindt ze Anita ook niet harstikke gek? “Nee, want ik zie wat het allemaal met haar doet. Ze is een voorbeeld. Ze laat zien dat je door moet gaan, juist als je al die problemen hebt die zij heeft en had. Zij is echt een rolmodel voor mensen met hartproblemen en reuma die denken: nu kan ik dus niks meer, het einde is nabij en die niets meer verwachten. Zij zegt: ik ga sporten, zij gaat juist wél door. Zoveel respect voor haar.”

En wat dan te denken van die keer dat ze op de ic terecht kwam met een hartinfarct en de volgende ochtend begon met een serie push-ups? De vriendin doet er lachend het zwijgen toe. Anita: “Dat was me wat. Ik kom die avond in het ziekenhuis terecht, was met de ambulance opgehaald en ik voelde me zó moe. Ik was bij de huisarts op de grond gevallen en in slaap geraakt. Zij schrok zich rot en heeft me gelijk naar het ziekenhuis laten rijden. Daar konden ze niet vinden wat het was, ze zagen alleen dat mijn bloed heel dik was. Ik ging weer eens door de molen en heb de volgende ochtend allerlei medicijnen gekregen. Ik voelde me toen wel weer goed, maar ik mocht niet naar huis, want mijn hart had drie flinke klappen gehad. Ik lag in zo’n kamertje, en al was ik nog zo moe, aan de andere kant bruiste ik van de energie. Dus ik dacht: ik ga effe opdrukken, een paar jumping jacks erbij, de stoel een paar keer optillen… Toen kwam de cardio binnen, wóést! Hij zegt: Wat ben jij aan het doen!? Gisteren lag je nog voor dood op tafel, nu sta je een beetje als een mongool te springen!? Ja, zo gek ben ik kennelijk. Ik ga gewoon door. Altijd. Dat heb ik mijn vader op zijn sterfbed beloofd.”

Lonely at the top

Op het NK bodybuilding in theater De Lievekamp in Oss was op zondag 28 april één deelneemster bij de vrouwen van boven de 40 te bewonderen. Dit tot groot genoegen van de organisatie omdat het kampioenschap in die leeftijdscategorie het al jaren zonder deelnemers moest doen. Anita van Westrop kreeg een staande ovatie van zowel de bondsbestuurders als het publiek toen zij vol overtuiging haar indrukwekkende spieren liet zien en uiteraard met de hoofdprijs naar huis ging. “Het was een geweldige dag,” liet ze ons pal na haar optreden in Brabant weten. “Natuurlijk was het jammer dat ik geen concurrentie had, maar het was echt top allemaal. Ik kreeg ongelooflijk veel reacties uit de zaal en veel mensen wilden met me op de foto en gaven me de mooiste complimenten. Binnenkort is het EK en ik denk er hard over om daar toch ook weer aan mee te doen. En dat op mijn 64ste…”