Lijntjes, wijntjes en pijntjes

Mijn column van twee weken geleden over de hypocrisie onder cokegebruikers is, laten we zeggen, niet onopgemerkt gebleven. Er bereikten mij nogal wat verontwaardigde reacties die mij sterk de indruk gaven afkomstig te zijn van luitjes die zelf regelmatig de neus poederen. Preken voor eigen parochie heet dat.

Ik snap heus wel dat ik met mijn betoog een roepende in de woestijn ben en ook vind ik dat iedereen lekker zelf moet weten wat hij doet of laat. Wat ik alleen heb willen zeggen is dat drugsgebruik niet normaal is, dat níet iedereen het doet (in tegenstelling tot wat een Goldband-zanger beweerde) en dat er doorgaans alleen maar ellende van komt. Lees de boeken van Wim Kieft er maar op na, zou ik zeggen. Of een paar weken aan politierapporten of rechtbankverslagen.

Maar ik moet toegeven dat sommige mensen wel gelijk hadden toen ze me erop wezen dat er genoeg andere verslavingen zijn die minder ophef veroorzaken. In Amerika bijvoorbeeld zijn zware pijnstillers als Oxycodon en Fentanyl bijna niet aan te slepen. Officieel kun je deze medicijnen alleen op recept krijgen, maar de handel in deze pillen en pleisters verschilt nauwelijks van die van de reguliere verdovende middelen. Ik schrijf: in Amerika. Maar ook in ons land raken steeds meer mensen in de ban van de euforische (en zeer verslavende) werking die deze pijnstillers schijnen op te wekken.

Maar zoals bij alles hebben ook deze middelen een keerzijde; wie eenmaal aan bijvoorbeeld Fentanyl is begonnen, heeft er door gewenning steeds meer van nodig. Totdat het hart er opeens mee stopt. Het overkwam onlangs nog de kleinzoon van acteur Robert De Niro.

Verder wezen lezers mij op de hypocrisie rond alcoholgebruik. Daarmee hebben ze absoluut een punt. Maar we moeten vaststellen dat sterke drank niet meer weg te denken is uit de maatschappij, al is dat natuurlijk weleens geprobeerd.

Maar de drooglegging in Amerika in de jaren 20 van de vorige eeuw was nou niet bepaald een succes. Er werd alleen maar meer gedronken, alleen had niemand meer zicht op waar, wanneer en hoeveel. En toch: als er nou iets tot ongekend veel ellende (oké, en plezier) leidt, is het wel alcoholmisbruik.

"Iedere politieagent zal beamen dat alcoholmisbruik in een doorsnee weekend tot meer overlast leidt dan drugsgebruik"

Veel kroeggevechten, moorden, verkrachtingen, auto-ongelukken en zelfmoorden zouden zonder de invloed van de fles nooit hebben plaatsgevonden, zoals ook bij huiselijk geweld drank vaak een rol speelt. Ik denk dat iedere politieagent zal beamen dat alcoholmisbruik in een doorsnee weekend tot meer overlast leidt dan drugsgebruik, althans, als het gaat om de openbare orde. De zware criminaliteit die de wereldwijde drugshandel met zich meebrengt, is natuurlijk van een heel andere orde en met niets te vergelijken.

De grote vraag die altijd opspeelt bij discussies over drugsgebruik is of je het dan maar moet legaliseren. Dat je zuivere coke of wat dan ook gewoon in de winkel kunt halen, zoals je bij de slijter je whisky koopt en bij de coffeeshop je joint. Tja, dat is een lastige. Zelfs geleerden zijn er nog niet uit. Hoe zorg je dat het gebruik binnen de perken blijft? Hoe bepaal je wie wel en wie niet in aanmerking komt?

En daar komt nog iets bij: een land kan nooit autonoom tot legalisatie overgaan, want dan kun je er donder op zeggen dat de halve wereld bij je komt shoppen. En zou legalisatie werkelijk de wind uit de zeilen halen bij de kartels en andere grote drugsbaronnen?

Dat laten ze niet gebeuren, zou je denken. Misschien ontwikkelen ze in een lab, ergens diep in het Amazonegebied, wel een poeder of pil die de werking van coke doet verbleken. Wat een problemen allemaal. Tijd voor een borrel.