Misdaadcolumn: 'Gebraden haan met gebakken peren'

Zo’n tien jaar geleden zat ik een middagje op het terras van beachclub L’Ondine in Cannes. Het was bloedheet, de zon werd gefilterd door gele luifels en een vernevelaar moest zorgen voor wat verkoeling. Ik was er beroepshalve, want zo’n tent waar het draait om zien en gezien worden is niet mijn ding. Ik spotte Connie Breukhoven met de grootste zonnebril die ik ooit heb gezien en een tafel verder zat societykoningin Christine Kroonenberg haar nagels te inspecteren. De meest opvallende figuur op het terras was Frank Masmeijer, die op dat moment net een mislukt horeca-avontuur achter de rug had. Dat was aan zijn gedrag niet te merken. Met een spierwit overhemd, nog wittere tanden en een imponerende klok om de pols hing hij behoorlijk de gebraden haan uit. Frank had het hoogste woord. “Wat een patser,” zei de fotograaf met wie ik op pad was. “Het lijkt wel een gangster.”

Het bleken profetische woorden, want de gewezen voetballer, presentator, zanger en horecabaas. Masmeijer werd een paar jaar later, in 2014, door de Belgische politie opgepakt op verdenking van smokkel van 467 kilo coke en deelname aan een criminele organisatie. In oktober 2017 werd hij veroordeeld tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van acht jaar en een geldboete van 48.000 euro. In juni 2019 kreeg Masmeijer in hoger beroep 9 jaar celstraf en een boete van 90.000 euro aan de broek. Eind 2021 werd hij van België overgeplaatst naar Nederland om het restant van zijn straf uit te zitten. Sindsdien was het vrij stil rond de ex-showmaster.

Totdat onlangs bekend werd dat Masmeijer gratie had gekregen en inmiddels de gevangenis had verlaten. Dit leidde tot veel commotie, vooral omdat justitie uitermate schimmig deed over het hoe en waarom. Iets moet onze koning ertoe hebben bewogen om zijn krabbel te zetten, maar wat? Het zal Masmeijer een zorg zijn. “Geef maar een dot gas voordat ze zich bedenken,” zou hij hebben gezegd toen hij bij de gevangenis werd opgehaald. En zonder de geringste gêne vertoonde hij zich kort na zijn vrijlating op een overvol Vrijthof. “Waarom niet?” zo verdedigde hij zich. “Ik ben toch vrij man?”

Volgens de Belgische misdaadjournalist Joris van der Aa van de Gazet van Antwerpen kon Masmeijer zich daar wel eens lelijk in vergissen. “Alsof die cocaïnezending van 500 kilo een soort jeugdzonde was,” zo sneert hij in de GvA. “Die stoute Marokkanen uit België, dat waren de echte boeven, niet Frank. Zo geloven ze het graag in Nederland. Dat Masmeijer jarenlang heeft gelogen, en zelfs zijn neefje voor de zaak wilde laten opdraaien, dat vergeet iedereen voor het gemak. Dat Masmeijer bij de politie een valse aangifte deed van een carjacking, terwijl hij gewoon een pak slaag had gekregen omdat hij een groot drugstransport had laten mislukken. Dat past niet in het plaatje van de zielige volkse jongen, die ongewild in een grote drugszaak was beland. Dat Masmeijer ten tijde van zijn proces gewoon met criminelen bleef omgaan? Laten we het gezellig houden, toch?”

Rake woorden van de Vlaamse misdaadjournalist. En hij is nog niet klaar. “Door Frank Masmeijer, die nooit enig schuldbesef heeft getoond vroegtijdig vrij te laten, doet Nederland zijn reputatie in het buitenland als narcostaat weer alle eer aan. Maar de Nederlandse regering mag zijn straf dan wel hebben kwijtgescholden, bij zijn voormalige zakenvrienden van de drugsmaffia staat er nog wel een schuld open. De kans dat de eigenaar van die verloren 500 kilo het ‘bonnetje’ zal verscheuren, lijkt ons niet zo groot.”

Kortom, de gebraden haan zit met de gebakken peren.