Sportcolumn: 'Geld maakt meer kapot dan corona'

Jochem Davidse

Daar gaan we dan: onze traditionele terugblik op het voorbije sportjaar. Wat was mijn persoonlijke hoogtepunt? Bij welke wedstrijden zat ik op het puntje van mijn stoel? Ik zou het eerlijk gezegd niet weten. Zelden of nooit kreeg het puntje van mijn stoel zo weinig te verduren als in het jaar 2020. Bij het voetbal sowieso niet. Als 2020 één ding heeft aangetoond, dan is het wel dat de entertainmentwaarde van voetbal, meer dan die van welke andere sport dan ook, valt of staat met de aanwezigheid van publiek.

Wat men ook probeerde – een geluidsband met stadiongeluiden, foto’s van supporters op de tribunes – niets hielp. Voetbal zonder publiek is voetbal zonder beleving. Ik kijk ernaar, maar het doet me niets.

Bij het wielrennen had ik daar minder last van. Mede doordat wielerfans zich weinig aan leken te trekken van het dringende verzoek om toch vooral niet langs het parcours te gaan staan. De enige keer dat ik dit jaar op het puntje van mijn stoel zat, om er daarna vol ongeloof bij te gaan staan, was op de voorlaatste dag van de Tour: het moment dat Roglic zijn zeker geachte eindzege alsnog door zijn vingers zag glippen. Ben ik dan Van der Poel alweer vergeten, die in een bloedstollende sprint-à-deux met Van Aert de Ronde van Vlaanderen won? Zeker niet, maar zijn overwinning had in elk ander jaar vele malen meer glans gehad dan nu, in een lege finishstraat. Sport is het mooist als je erbij bent. Begin oktober reed ik op mijn racefiets langs de rand van Krommenie toen een groep van een man of twintig opeens het fietspad blokkeerde. Mijn eerste reactie is er dan meestal een van ‘Opzouten!’, maar gelukkig had ik al snel door wat er aan de hand was. Dat ene stukje fietspad bood tussen de bomen door precies uitzicht op het verderop gelegen voetbalveld, waar hun kroost aan het voetballen was, maar waar de ouders vanwege de aangescherpte coronamaatregelen niet langs de lijn mochten staan. Ik stapte af en heb zeker een kwartier met hen mee staan kijken. Gastjes van een jaar of 14, van twee onbeduidende amateurclubs, op een zaterdagochtend. Als ik dan toch een sportief hoogtepunt moet noemen, dan is het dat ene kwartiertje geweest. Hoe was jouw jaar?

Micha Jacobs

Ik heb niet in de polonaise gelopen, als je dat bedoelt: dat kon ook niet op anderhalve meter afstand van elkaar. Ik vind het bewonderenswaardig hoe jij nog wel een positieve draai aan dit jaar geeft, want het was natuurlijk een regelrecht kutjaar. Geen zorgen: ik ga hier niet zitten jammeren over wat er allemaal niet doorging en hoe mooi het had kunnen zijn als het wel allemaal was doorgegaan, maar corona heeft wel veel blootgelegd. Bijvoorbeeld dat de professionele sport zo wordt gewurgd door sponsor- en tvcontracten dat ze bijna geen lucht meer krijgt. Dat weten we natuurlijk al jaren, maar in coronatijd wordt pijnlijk zichtbaar hoe weerzinwekkend het allemaal is.

De Champions League werd afgerond tijdens een zielloos toernooitje in Portugal, omdat er nu eenmaal contractueel gevoetbald moest worden en de UEFA geen zin had in schadeclaims van tv-stations over de hele wereld en wedkantoren in China. En ondertussen half Europa doorvliegen, terwijl iedereen werd opgedragen om dat vooral niet te doen. Volksgezondheid is van ondergeschikt belang zolang het geld regeert, heet dat dan.

In Amerika kropen basketbal- en voetbalteams in een bubbel, in Disney World Orlando of all places, om ook hun competities uit te spelen voordat er financiële sancties zouden worden opgelegd. Het hypocriete is: dat werd allemaal gedaan om, zogezegd, ‘het volk’ een plezier te doen dat wel een verzetje kon gebruiken, terwijl de waarheid natuurlijk veel minder nobel is. Geen wedstrijden, geen inkomsten, sponsoren boos, rechtszaken, et cetera.

De wereld werd dit jaar gereset en in al mijn naïviteit hoopte ik dat we iets van ‘het oude normaal’ terug zouden krijgen in de sport. Dat sportbonden, spelers, trainers, voetbalmakelaars, tv-producenten en fans zich bewust zouden worden van de gekte waarin we zeker de laatste twee decennia leven en dat die exorbitante salarissen, transfersommen en tv-gelden atleten in robots veranderen, zonder eigen wil. Die op commando maar aan elke aftrap staan zonder dat ze zich afvragen of dat wel zo normaal is. Want contracten zijn nu eenmaal heilig, vraag dat maar aan Johan Derksen. Geld maakt meer kapot dan corona, ook in 2021 ben ik bang.