SPORTCOLUMN: Ten Hag had de strijd in Engeland al verloren toen hij voor het eerst zijn mond opendeed

Edwin Struis

Aangeschoten wild is de term die ze ervoor gebruiken: trainers die waarschijnlijk de kerst niet gaan halen, althans niet in hun huidige functie, maar nu nog hun laatste stuiptrekkingen ervaren voordat ze uit hun lijden worden verlost. Als ik naar Erik ten Hag kijk, en vooral luister, begin ik zelfs een beetje medelijden te krijgen met de arme Tukker. Maar ja, als het je lukt om ondanks investeringen van vele honderden miljoenen Manchester United in het rechterrijtje van de Premier League te manoeuvreren, kun je niet anders concluderen dan dat je missie mislukt is.

“There is always a new day,” hield het orakel uit Haaksbergen na weer een zeperd de moed erin. Om vervolgens de winst van twee troostprijzen uit vorige seizoenen (League Cup en FA Cup) maar weer eens als bewijs aan te voeren dat hij op de goede weg is. Bij ploegen als Bournemouth of Brighton kom je daarmee weg, maar dit is Old Trafford, de plek waar de geesten rondwaren van Bobby Charlton, George Best en Matt Busby en niet te vergeten van levende iconen als Roy Keane en Gary Neville die tegenwoordig zeer invloedrijke pundits zijn, ronkende analisten met prominente plekken in de Engelse media. Als die zich tegen je keren, is je lot al bijna bezegeld.

Mocht hij zijn forfait krijgen, dan hoeft Erik ten Hag zich nergens voor te schamen, hij voegt zich in een rij van illustere voorgangers zoals Louis van Gaal en José Mourinho, die deze sleeping giant ook niet wakker kregen gekust. Het is trouwens de vraag of de manager die dat ooit zal gaan lukken al geboren is. Het is alweer twaalf seizoenen geleden dat United voor het laatst landskampioen werd, in het afscheidsseizoen van de illustere Alex Ferguson, wiens schoenen dus onmogelijk zijn te vullen. Sindsdien werden The Red Devils links en rechts ingehaald, waarbij met name de dominantie van stadgenoot City steekt. Terwijl ook rivaal Liverpool duidelijk beter presteert.

Het overhevelen van veel spelers met een eredivisieverleden bleek geen meesterzet, en de trainerskamer volstorten met vrienden en bekenden (Hake, Van Nistelrooij, Ten Rouwelaar) evenmin. ‘Red Man Walking’ kopte The Sun na weer een nederlaag, met een knipoog naar het begrip Dead Man Walking, iemand die al doodverklaard is, maar nog wel rechtop staat. De beleidsbepalers hielden hem lang de hand boven het hoofd, maar eens is het krediet op. En wordt ook deze Dutchman straks bijgezet op het trainerskerkhof dat Manchester United heet.

Micha Jacobs

Zal ik je eens een mop vertellen? Een echte mop die het momenteel goed doet op sociale media en in de pub, uiteraard buiten het rode gedeelte van Manchester? Komt ie.

Erik ten Hag loopt een bank binnen. “Kan ik deze cheque hier inwisselen?” vraagt hij aan de dame achter de balie. “Tuurlijk!” antwoordt zij. “Heeft u een identiteitsbewijs voor mij?”

Dat heeft hij niet.

“Heb ik dat nodig dan?” vraagt hij. “Ik ben Erik ten Hag, trainer van Manchester United!”

“Weet ik,” zegt die dame. “Maar dat is nu eenmaal de procedure hier.”

“Kom op zeg!” zegt Ten Hag. “Wissel nou gewoon die cheque in, geen gezeik.”

“Ik weet wel wat,” zegt die dame. “Tiger Woods stond hier ooit ook zonder identiteitsbewijs. Dus wat deed hij? Hij zette een mok aan de andere kant van dit kantoor, pakte zijn golfclub en chipte dat golfballetje zo over dertig meter in die mok! Dat kon alleen hij, dus dat was genoeg bewijs. Met Roger Federer precies hetzelfde. Die pakte zijn tennisracket en sloeg een tennisbal in die mok. Aan u de vraag: wat gaat u doen om te bewijzen dat u Erik ten Hag bent?”

Dus Ten Hag strijkt over zijn kale hoofd waarna het vervolgens stil blijft. “Ik heb werkelijk geen idee,” zegt hij na een minuut stilte. “Mijn hoofd is helemaal leeg, dus er schiet me niks te binnen. Helemaal niks. Dus ik weet niet hoe we dit moeten oplossen.”

Waarop die dame zegt: “Wilt u briefjes van twintig of vijftig, meneer Ten Hag?”

Flauwer worden ze natuurlijk niet, en veel pijnlijker ook niet. Ten Hag had de strijd in Engeland al verloren toen hij voor het eerst zijn mond opendeed, maar zijn onbeholpen voorkomen had hij nog kunnen verbloemen door de pannen van het dak te spelen met United. Nu hem dat zelfs na een kapitaalinjectie van honderden miljoenen niet lukt, hangt het touw om zijn nek. Hij acteert als een Twentse wolf die met één poot in een wolvenklem zit en er met alle macht uit probeert te komen, maar dat lukt niet. En is er inmiddels niemand meer die denkt: ik zal hem eens helpen en die klem openmaken. Zeker niet in de Engelse media, want die gaven hem liever vandaag dan gisteren een nekschot.

Op een vreemde, niet-sadistische manier kijk ik daar toch met bewondering naar. De eenling die tegen de hele voetbalwereld vecht, met een huid die dikker is dan die van een olifant. Je wéét dat hij het onderspit gaat delven, maar hoe langer hij in leven blijft, hoe meer respect hij daarvoor verdient.