Sportcolumn: 'het zijn net mensen'

Micha Jacobs

Een paar weken geleden sprak ik oud-voetballer en YouTube-kanon Andy van der Meijde, over zijn nieuwe serie Andy Niet Te Vermeijde waarin hij op Harry Vermeegenachtige wijze op bezoek gaat bij Nederlandse voetballers in binnen- en buitenland. De eerste afleveringen gingen over Justin Kluivert, die toen nog bij AS Roma speelde, over Joshua Zirkzee, de reservespits van Bayern München, en over de naar Club Brugge verbannen Ajacied Noa Lang, maar over andere namen liet Andy weinig los. Dat moesten we maar gaan zien, zei hij, want die zouden misschien wel iets los kunnen maken.

Vorige week was hij op bezoek bij Ricardo Kishna van ADO Den Haag.

Natuurlijk werd er gelachen en gedold, want Andy is Andy, totdat Kishna begon te praten over de depressies waar hij jarenlang mee te kampen had. “In het voetbal is het een soort van taboe om je uit te spreken als het slecht met je gaat,” zei hij. “Ik ben echt depressief geweest. Elke avond als ik in bed lag, durfde ik mijn ogen niet te sluiten, omdat ik bang was niet meer op te staan.” Hij vertelde dat hij medicijnen moest slikken om normaal de dag door te kunnen komen. Van de vijftig symptomen van paniekaanvallen had hij er maar liefst 38.

Amper een dag later las ik dat Gregory van der Wiel, in 2010 basisspeler van Oranje tijdens de WK-finale tegen Spanje en net als Kishna doorgebroken bij Ajax, ook al jaren kampt met paniekaanvallen. Dat verklaart meteen waarom hij nog niet zijn debuut heeft gemaakt voor RKC Waalwijk waar hij na avonturen bij Paris Saint-Germain, Fenerbahçe en Toronto FC was neergestreken. De emotionele klap kwam in Toronto, zei hij, waar hij noodgedwongen moest vertrekken terwijl hij zich bij de club en in de stad enorm thuis voelde. Zijn vuurtje doofde langzaam en zijn twijfel over zo goed als alles, inclusief hemzelf, groeide met de dag.

En ik maar denken, niet gehinderd door enige kennis van zaken uiteraard, dat de meeste voetballers arrogante, egocentrische en over het paard getild klootzakjes zijn.

Van Kishna en Van der Wiel dacht ik dat ook altijd, maar de waarheid ligt dus anders. Ben ik nou zo’n vooringenomen lul of wordt het niet gewoon tijd dat elke voetballer zich realiseert dat hij niet onaantastbaar is en zich gaat gedragen als een normaal mens?

Jochem Davidse

Sinds er geen publiek meer in de stadions zit, vind ik voetbal al saai genoeg. Als voetballers zich ook nog eens als normale mensen gaan gedragen, dan haak ik helemaal af, vrees ik. Het besef dat ook profvoetballers normale mensen zijn, was bij mij al langer ingedaald. Ik was een jaar of twintig toen Dennis Bergkamp zich half jaren negentig geblesseerd afmeldde voor de uitwedstrijd van Oranje tegen Malta, terwijl hij drie dagen later kakelfris de sterren van de hemel speelde bij zijn club Arsenal. Na lang aandringen kwam het hoge woord eruit: vliegangst. Ik was al te oud voor voetbalposters boven mijn bed, maar mochten ze er nog hebben gehangen, ik had ze direct verwijderd. Hoe oud ik ook ben, ik probeer voetballers nog altijd als een soort halfgoden te zien. Mannen die bereikt hebben wat mij als sterveling nooit is gelukt. Dat ze daarnaast ook te kampen hebben met precies dezelfde gewone mensen-problemen als ik, dat wil ik helemaal niet weten.

“Donny van de Beek, opnieuw geen basisplaats vandaag. Wat doet dat met je zelfvertrouwen?”

“Ja, veel natuurlijk. Ik heb altijd al een minderwaardigheidscomplex gehad. Veel gepest op school en zo. Gelukkig kon ik leuk voetballen, waardoor ik al snel bij Ajax terechtkwam, maar ook daar was ik altijd het pispaaltje. Vaak letterlijk. Niet iedereen weet dat misschien, maar ik heb een heel klein pikkie en daar word je in de voetballerij gewoon keihard op afgerekend...”

“Memphis, fijn dat je even tijd voor ons hebt zo vlak na de wedstrijd. Wat gebeurde daar nou? De scheidsrechter fluit voor een strafschop, jij eist die bal op, en je barst daarna in huilen uit!”

“Ik heb gewoon een paar kutdagen achter de rug, weet je. Eerst ging mijn lijger dood, toen mislukte die tattoo, en vanmorgen belde mijn moeder om te zeggen dat ze per ongeluk mijn oude Lego-verzameling bij het grofvuil heeft gezet. Die shit kruipt gewoon in je koppie, weet je. Maar goed, daar probeer je je dan overheen te zetten. Dus ik pak die bal, ik leg hem neer, en ineens voel ik iets vies aan mijn vingers. Ik weet niet eens precies wat het was. Vogelpoep of zoiets. Moet je net mij hebben, met m’n smetvrees.

Toen werd het gewoon eventjes te veel allemaal, weet je.”

Begrijp me niet verkeerd; ik gun iedereen z’n paniekaanvallen, ook profvoetballers, maar beroof mij alsjeblieft niet van mijn illusies.