Sportcolumn: 'Voetballers geven niet om jou'

Micha Jacobs

Zoals elke dag liep ik ook voorafgaand aan Ajax-Rangers FC (4-0) een rondje door Amsterdam. De Wallen kleurden blauw, naar het shirt van de Schotten, en op de stoep voor café The Old Sailor, waar gemaskerde Ajax-hooligans in het verleden weleens Celtic-supporters belaagden, had zich een cameraploeg van De Telegraaf opgesteld, op zoek naar weer een relletje. Dat bleef natuurlijk uit, want Rangers is geen Celtic, de sfeer was opperbest en de zon scheen. Bovendien werd de wedstrijd al vroeg in de avond gespeeld en had geen enkele Rangers-fan de illusie dat er ook maar iets te halen viel in de Arena, dus dan kon je maar beter zoveel mogelijk plezier maken. De dames om de hoek hadden die dag een topomzet, begreep ik.

Ook de Dam kleurde blauwer dan de lucht, maar opvallender vond ik die twee Ajax-supporters die zeer geamuseerd toekeken bij hoe die Schotten zich een delirium dronken en na elke slok steeds valser begonnen te zingen. De ene Ajacied droeg de naam Brobbey op zijn rug, de andere Kudus. Toch gek, dacht ik: pronken met de naam van een speler die nog geen week eerder een middelvinger naar je opstak, in je bek tufte en weigerde om nog een bal voor je te trappen. Omdat het gras ergens anders altijd groener is, weet je wel. Zeker dat van een voetbalveld.

Ik weet niet waarom, maar voetbalsupporters zijn nogal vergevingsgezind. Niet trainen omdat je een transfer wilt forceren? Geen probleem. Als de club er bijna 100 miljoen euro rijker van wordt, zoals in het geval van Antony, dan mag alles. Wat kan jou het ook schelen? Maar slecht voorbeeld doet volgen natuurlijk. Lukt het bij die ene om zijn zin te krijgen, dan proberen die anderen het ook. Kudus en Álvarez die tevergeefs hetzelfde weigeringstrucje uithaalden, maar met hangende pootjes weer gingen trainen? Niemand die dat nog weet nadat ze allebei de sterren van de hemel speelden tegen Rangers. Clubliefde bestaat niet voor zakkenvullende logokussers. Ieder jaar lonken ze weer naar een ander. Wat dat betreft begint voetbal steeds meer op Second Love te lijken: je loopt wel in een bepaald voetbalshirt, maar in je hoofd ben je altijd bij een ander. Vreemdgangers volgen hun pik, voetballers hun portemonnee. En dat accepteer je, want zolang ze ook jouw behoeftes bevredigen, is het al snel goed. Totdat ze écht bij je weglopen, want dan gaat hun shirt in de fik. Ben jij ook zo’n vergevingsgezinde voetbalsupporter of koester je nog steeds wrok voor iemand?

Edwin Struis

Zo’n Antony, die laatst na zijn eerste goal voor Manchester United meteen het clubembleem op z’n shirt kust, alsof hij binnenkort een testimonial krijgt voor z’n 250ste wedstrijd bij The Red Devils. Je lacht je toch rot. Kiss my arse, zouden de supporters moeten zingen als tegenreactie, maar tegenwoordig laten de fans zich alles maar welgevallen, zeker op Old Trafford. Elk half jaar staat er zo’n beetje een nieuw elftal (plus manager) met nog meer nomaden en paradijsvogels, waar je je onmogelijk mee kan identificeren. In ieder geval niet met hun gemeenschappelijke deler: ondermaatse prestaties.

Ik weet nog goed dat we in de zomer van 1982 lichtelijk aan het mopperen sloegen toen Ruud Gullit ons aller HFC Haarlem verruilde voor Feyenoord. En dat al na drie seizoenen, voor een lousy 824.000 gulden. Gefinancierd door de vader van Paul de Leeuw, tevens conservenkoning, maar dit geheel terzijde. Haarlem was zojuist als vierde geëindigd in de eredivisie, ging Europees voetbal spelen (en nummer 6 Feye-noord niet), maar Gullit verkaste doodleuk naar de Kuip, waar de Roodbroeken een paar maanden eerder de Rotterdammers nog afgetekend met 3-1 hadden afgedroogd. Als spelers nu drie jaar bij een en dezelfde club blijven, word je minimaal geridderd of vernoemen ze een tribune naar je.

Nu Antony de clubkas van Ajax minimaal met 95 miljoen euro heeft gespekt, en het td-duo Huntelaar/Hamstra nog steeds de polonaise loopt, wordt al snel vergeten dat deze Braziliaanse komediant de laatste week gebruikte om meer niet dan wel op het trainingsveld te verschijnen. Meneertje had niet zo’n zin om uit te komen tegen Sparta, hij kon zich er niet toe zetten, of zoiets. Zat met z’n gedachten al bij Europa League-deelnemer Manchester United in plaats van de club die hem groot en rijk heeft gemaakt en al jarenlang beter presteert in Europa. Als ik trainer was, had ik deze zakkenvuller doodleuk een half jaar op de tribune gezet, eens kijken of er dan nog een club voor hem een transferrecord wil breken.

Diens verwerpelijke gedrag kreeg ook nog eens navolging van gasten als Álvarez en Kudus. Totale minachting dus van club, trainer en supporters, in willekeurige volgorde. Lekker een paar weekjes opstellen in Jong Ajax, in de reeks Telstar/Top Oss/Helmond Sport; dat zal ze leren. Dat er überhaupt nog supporters bestaan die shirts dragen met hun namen erop, mag een raadsel heten. Ik zou er lekker de open haard mee aanmaken.