Waarom veel grappenmakers depressief en verslaafd zijn

Najib Amhali: geheime verslavingen

In 2011 gaf Najib Amhali een openhartig interview in Nieuwe Revu. Over zijn depressieve gevoelens, zijn overmatige drankgebruik en zijn hardnekkige cocaïneverslaving. “Mensen snappen het niet. Je hebt toch een leuke baan en succes? Alles gaat toch goed? Maar alles ging niet goed,” erkende de succesvolle cabaretier toen. Redenen om zich klote te voelen had Amhali genoeg. Niet lang voor zijn ontboezemingen overleed zijn moeder en scheidde hij na vijf jaar van zijn vrouw Chafina. De grappenmaker belandde naar eigen zeggen in een zwart gat. “Zelfs als het buiten prachtig weer was, hield ik de gordijnen dicht. Als ik ergens heen moest, keerde ik soms voordat ik deur uitwas alweer om. Ik had geen zin om altijd maar leuk te zijn.” Ook de scheve schaats die Amhali reed bij zijn vrouw kwam ter sprake. “Het is stom dat ik het deed. Ik ging naast mijn schoenen lopen.” Toch kende het elf jaar oude interview een happy end. “Ik geniet nu. Met volle teugen. Ik had vier keer per week een kutdag, nu nog maar één keer in de maand.” Een jaar later verkondigde de ‘herboren’ Amhali zelfs in een uitverkocht Ziggo Dome dat hij weer helemaal de oude was.

De realiteit bleek anders in elkaar te steken: de cabaretier was nog steeds verslaafd. “Op dat moment hoopte ik dat het allemaal achter mij zou liggen. Maar ik zat er nog middenin,”, zei hij op televisie. In zijn in 2020 verschenen biografie Najib beschreef Amhali hoe zijn verslaving zijn hele leven opslokte. Hoe hij dagelijks vier pakjes van vijftig euro coke opsnoof en een fles wodka erbij leegdronk. En hoe zelfs zijn dealers zich zorgen maakten om zijn gezondheid. Tussen 2016 en 2018 blies hij zelfs zijn volledige tournee (N)ergens goed voor af vanwege zijn geheime verslavingen. “Ik was nog niet klaar om de knop om te zetten en toe te geven dat het niet goed ging,” zei hij daarover tegen radiozender FunX.

Doen alsof er niets aan de hand was, eiste zijn tol. Ook thuis, bij zijn nieuwe vrouw. “Het ontkennen, man, daar werd ik zo moe van. Ik was er wel goed in, waarschijnlijk omdat ik een toneelopleiding heb gedaan, maar het kost zoveel energie,” vertelde hij in 2020 aan Trouw. “Als ik nu thuis ben met mijn vrouw, gooi ik gewoon mijn telefoon op tafel. Dat kon vroeger niet, want de dealer kon elk moment bellen en dat mocht zij niet weten.” In 2018 ging bij Amhali definitief de knop om en vond hij de afkickkliniek. “Ik dacht: ik word bijna vijftig, grow up. Ik gooi nu alles op tafel.” Inmiddels gaat het écht goed met de cabaretier. “Maar ik moet alert blijven. Ik weet wat mijn valkuilen zijn: één drankje doen, dat kan toch wel? Nee, dat kan ik dus niet.”

Jim Carrey: de maniak achter The Mask

De naam Jim Carrey staat voor menig filmfan gelijk aan maffe bekken, melige grappen en groene maskers. De Canadese lolbroek, die dit jaar alweer zestig kaarsjes uitblies, zet al ruim veertig jaar onze lachspieren onder druk. Met klassiekers als The Mask, Dumb & Dumber en Ace Ventura op zijn naam, een flinke reeks stoeipoezen zoals Jenny McCarthy, Anastasia Volochkova en January Jones op zijn liefdes-cv en een slordige 180 miljoen dollar op zijn bankrekening lijkt Carrey het dik voor elkaar te hebben. En dan ook nog eens zo’n grappige, zorgeloze lolbroek zijn. Maar schijn bedriegt. Achter zijn gigantische succes schuilt één manische brok ellende. Niet sinds enkele jaren, maar eigenlijk al zijn hele leven. In zijn kindertijd waren er al onheilspellende voortekenen, vertelde hij in een interview in de jaren 80. “Mijn ouders kwamen de kamer weleens binnen en vroegen: Wat ben je aan het tekenen? Ik liet mijn tekening zien van mijn vader die op zijn horloge kijkt met een pistool in zijn hand. Kijk, het is een portret van jou zei ik. Het heet: Wachten om te sterven.”

Al sinds zijn doorbraak als stand-up comedian in Toronto en later als best betaalde acteur in Hollywood is het leven van Jim Carrey één grote rollercoaster. Achter de schermen wordt hij al een halve eeuw geteisterd door zware depressies, hevige stress en plotselinge stemmingswisselingen. Zijn beroep staat daar niet helemaal los van, vermoedt hij zelf. “Als acteur speel je hele interessante personages. Als je diep genoeg in die karakters opgaat, besef je dat je eigen persoon best wel mager is. Dan denk ik vaak: wie is Jim Carrey nou eigenlijk? Bestaat hij wel?”

Lange tijd wist het publiek van niks. Pas in 2004 sprak Carrey voor de eerste keer openlijk over zijn sores, toen de filmster aan CBS News erkende al jarenlang ‘door donkere periodes te gaan’ en daarvoor de nodige antidepressiva slikte. Twintig jaar eerder omschreef Melissa Wormer haar beroemde echtgenoot al eens als ‘een extreem depressief persoon’, die vooral languit op de bank lag met een grote zak chips en een bak ijs van Häagen-Dazs. “De lach die iedereen van Jim kent is de echte Mask,” aldus zijn ex. De laatste jaren lijkt de Hollywood-veteraan aan de betere hand. “Ik was jarenlang echt depressief. Dat is niet helemaal verdwenen. Als het regent in mijn hoofd, plenst het. Maar het klaart altijd weer op. Het regent nooit lang genoeg om mij te doen verzuipen. Ik geniet nu ook meer van acteren, omdat ik het allemaal minder serieus neem.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.