Verona van de Leur: 'Mijn jeugdidolen zijn naar de kloten'

Iedereen heeft er wel één, en soms zelfs meerdere. Er is altijd wel iemand in de sport-, muziek- of filmwereld tegen wie je opkijkt. In de sportwereld had ik altijd wel iemand van Nederlandse bodem als idool: Inge de Bruijn of Pieter van den Met Inge de Bruijn

Hoogenband waren voor mij echte sporthelden. En hoe gaaf was het dat ze me op een dag complimenteerden met wat ik allemaal had bereikt en dat ze me een geweldig groot talent vonden... Tot ik stopte met turnen uiteraard, want daarna werd de kijk op de turnkampioene met haar Bambi-ogen wat bijgesteld.

Muziekidolen waren er ook. Van Britney Spears tot Marco Borsato, ik blèrde het allemaal mee. Jammer dat ze allebei op hun eigen manier naar de kloten zijn gegaan, maar gelukkig heb ik de cd’s nog. En dan de filmhelden.

Wow, als jonge tiener had ik er een paar van wie ik echt van mijn stoel gleed. Brad Pitt bijvoorbeeld.

Maar daarin was ik niet de enige. Iedereen vond hem lekker. Johnny Depp was het ook helemaal voor mij. Maakte me niet uit wat voor rol hij speelde, als hij maar in beeld was. Het verhaal van de film was bijzaak. Helaas is ook hij de laatste tijd niet de gelukkigste man op aarde: je ziet hem meer bij de rechtbank dan op het witte doek. Ja, mijn jeugdidolen zijn een beetje van hun voetstuk gevallen. Net als ik misschien voor sommige mensen.

Wel balen dat ik niet kan zingen of acteren, dan zou de cirkel rond zijn. Ik zie het helemaal voor me: Verona live in concert... Of een superheldenfilm waarin ik alles en iedereen uitschakel en de wereld red met mijn magische krachten. Yesss, GIRLPOWER!

Ehhh... oké, nu moet ik stoppen.