Verona van de Leur: 'Met de dood bedreigd'

Het was ergens in 2014. Ik keek in m’n brievenbus en had een brief met voelbaar wat inhoud in mijn hand. Een reclame-item of zo, dacht ik. Bij het openen vielen er twee kogels op de grond en er zat een foto bij: ogen en een hart met bloed gefotoshopt. Ik gilde het uit van schrik en angst!

Ik woonde toen op een verlaten industrieterrein, dus ik sprong op bij elke auto die langzaam voorbijreed, of als ik verdachte figuren zag. Dan zat ik met mijn mobiel in mijn hand angstig af te wachten wat er zou gebeuren. Wat het allemaal nog enger maakte, was namelijk dat de dader de brief zelf had bezorgd.

Ik wist dat omdat de brief niet was afgestempeld...

De weken erna was het oppassen. Geen vaste tijden meer naar de sportschool, in de auto altijd net iets harder of langzamer dan de rest van het verkeer om achtervolgers door te hebben, en dat soort trucjes... Gelukkig had ik een garagedeur met afstandsbediening, dus ik kon pas binnen uit mijn auto stappen. Leuk was anders.

Op een gegeven moment zie je ze ook vliegen.

Elke hondenuitlater of pakketbezorger is je vijand.

Met de aanschaf van een uitgebreid alarmsysteem en twee rottweilers naast m’n bed probeerde ik mijn angsten in bedwang te houden.

Ik ging na wie het zou kunnen zijn. Een stalker? Een ontevreden klant van m’n webshop? Of toch die concurrent uit de seksindustrie die mij op deze manier onder druk wilde zetten? Ja, ik moet zeggen dat ik wel meteen dacht aan de porno-industrie, want ik ben daar een boel vage types tegengekomen –zeker nadat ik mijn werk verplaatste naar Praag, want daar is de seksindustrie net effe wat anders.

De zaak is nooit opgelost. Ik heb gelukkig ook nooit meer zo’n brief gehad. En ik heb niets meer gemerkt of gehoord. Ik neem het maar mee als deel van mijn onvoorspelbare leven. Accepteren en door!