Verona van de Leur: 'waarom ik graag natuurfoto's maak'

Fotografie is mijn grootste hobby. Mensen die mij meemaakten tijdens het turnen, kennen mij als de grote paparazzo. Achter de schermen maakte ik van alles en iedereen foto’s. Tijdens trainingen en wedstrijden over de hele wereld. Niemand ontsnapte aan de gevoelige plaat. Het was altijd: daar heb je Verona weer met d’r camera...

Na mijn topsportcarrière had ik alle tijd en vrijheid om te ontdekken dat m’n ware passie fotografie in de natuur is. Elke vogelsoort die je maar kunt tegenkomen in Nederland heb ik wel een keer gespot, maar ook vlinders en libellen. Ik moet en zal ze vinden. Urenlang kon ik geduldig wachten tot ik de mooiste en scherpste plaatjes had.

Ik vind dit leuk omdat de natuur me vrijheid geeft. Fysiek, maar ook mentaal.

Ik vergeet al de shit om me heen en alles waar we ons als burgers druk om moeten maken. Effe een totale reset. Ik denk dat we die allemaal weleens nodig hebben.

Ik maak ook niet zomaar wat foto’s, nee, ik zoek een verhaal.

Zo heb ik van een zwanenfamilie de hele cyclus vastgelegd van de broedtijd tot het grootbrengen van de jongen. Ik ging er echt helemaal in op.

En hoe triest was het dan ook dat ik op een dag naar het nest ging en zag dat de vader gestorven was. Dood zag ik hem naast het nest drijven. Af en toe prikte zijn zwanenvrouwtje met haar snavel in zijn levenloze lijf. “Word nou wakker. Jij bent de vader en onze kinderen zijn op komst,” zal ze gedacht hebben. De eitjes waren nog niet uit en de moeder kon dus niet van het nest af. Ik besloot toen de vaderrol over te nemen. Twee keer per dag kwam ik eten voor haar brengen. Ik zag hoe blij ze was om mij elke morgen om 07.00 uur stipt met mijn overlevingspakket voor haar te zien. Ook legde ik wat extra riet om het nest zodat ze goed verstopt lagen voor eventuele indringers.

Toen de kuikentjes er waren, was ik er met mijn ontbijt natuurlijk ook als eerste bij. Iedereen kreeg evenveel, het waren ook een beetje mijn kindjes, zo voelde het. En elke keer als ik me nu weleens klote voel, blader ik door mijn foto’s en beleef weer die verhalen terug die de natuur mij gegeven heeft. Het zijn er zoveel en ze zijn zo mooi.

Dit is voor mij zoveel mooier dan welke medaille die ik gehaald heb dan ook.