In de nostalgie van 'de boomer' is weinig plek voor vrouwensport..

Jochem Davidse

Gek is dat: toen er in april een dikke streep werd gezet door de bomvolle sportzomer was ik een tijd lang niet te genieten. Geen EK voetbal, geen Tour de France, geen Olympische Spelen... Hoe ging ik dat overleven? En wat denk je? Geen centje pijn. Van een sportloze zomer was namelijk helemaal geen sprake. De sportzomer van 2020 was de zomer van de nostalgie. Nog nooit las ik zoveel sportboeken en -tijdschriften en keek ik zoveel sportdocumentaires en andere programma’s vol gerecyclede wedstrijden en andere sportfragmenten.

Een van die programma’s is Mijn Sportzomer van de NOS, waarin de hele zomer lang elke zaterdagavond twee prominenten uit de sportwereld herinneringen ophalen aan hun – en ik citeer nu de website van de NOS –‘mooiste, meest bijzondere of meest persoonlijke sportmomenten ooit’. Ik weet niet hoe dat bij jou is, maar ik ga bij dat soort programma’s automatisch m’n eigen lijstje samenstellen. Die halve finale van het EK van ’88 natuurlijk, de overwinning van Michael Boogerd op La Plagne in de Tour van 2002, de eerste GP-zege van Max Verstappen misschien... Afijn, te veel om op te noemen natuurlijk, maar hoe lang ik mijn lijst ook maak, vrouwen kom ik er nauwelijks op tegen. En dat is gek, want iedereen die bij Mijn Sportzomer wordt uitgenodigd komt juist aanzetten met een verzameling fragmenten waarbij de man-vrouwverdeling keurig fiftyfifty is.

Ik vind dat eerlijk gezegd een beetje ongeloofwaardig. Wat denk jij: als liefhebber Wilfried de Jong uit de rijke wielerhistorie één ultiem fragment mocht kiezen, zou hij dan daadwerkelijk uitkomen bij de olympische wegrace van de vrouwen in Rio de Janeiro? Of als Ruud van Nistelrooij een voetbalfragment mocht selecteren, zou zijn keuze dan echt vallen op de prestaties van de Oranje Leeuwinnen op het WK van 2019? Of zouden ze daar achter de schermen bij de NOS – ik zeg maar iets geks – stiekem een heel klein beetje op aandringen? Ik word daar zó moe van. Ik heb helemaal niks tegen vrouwensport, zoals ik ook helemaal niks heb tegen vanille-ijs, maar als ik het idee krijg dat het door m’n strot wordt gedouwd, dan gaat het me al snel een beetje tegenstaan. Herken je dat? En in het verlengde daarvan: ga jij ernaar kijken, naar die eredivisiewedstrijden voor vrouwen die de NOS komend seizoen live gaat uitzenden?

Micha Jacobs

Weet je waar ik moe van word? Van retorische vragen, zeker over vrouwensport. Je kunt daar nooit het juiste antwoord op geven. Als je zegt dat je niet kijkt, dan ben je een seksist; kijk je wel, dan word je door mensen zoals jij beticht van ongeloofwaardigheid. Ik zag Annemiek van Vleuten laatst op magistrale wijze de Strade Bianche winnen – voor vrouwen! – maar dat geloof je waarschijnlijk niet. Ik zag trouwens ook die olympische wegrace voor vrouwen in 2016 – sterker nog: op zondagavond, op de redactie van Panorama, vlak voor de deadline: de toenmalige hoofdredacteur en ik zaten met samengeknepen billen voor de tv – maar die anekdote zal ik je maar niet door je strot douwen. Zoals ik ook maar niet zal beginnen over het WK handbal voor vrouwen waarin Nederland in de allerlaatste seconde van de finale scoorde, wereldkampioen werd en bij mij het zweet als een warme rivier door mijn bilnaad stroomde.

Maar goed, dat zijn allemaal zaken uit het verleden: we leven in het nu. En heel veel mensen lijken daar moeite mee te hebben, met het heden. Jij hebt het over de sportzomer van de nostalgie, ik zou het eerder de sportzomer van de angst willen noemen. Het is klassiek babyboomergedrag (terwijl je daar niet eens de leeftijd voor hebt) om je met het EK voetbal van 1988 onder een dekentje te verstoppen in de hoop dat we nog steeds Europees kampioen zijn als je je hoofd weer naar buiten steekt. Dat de wereld niet is veranderd en nog steeds past binnen die vier strepen van je referentiekader. Vrouwen achter het aanrecht in plaats van op een fiets!

Mensen die liever terugkijken dan vooruit zijn gewoon bang voor verandering. Die zijn bang dat alles wat ze kennen verdwijnt en dat alles wat daarvoor terugkomt per definitie slecht is. Zulke mensen zijn ook per definitie tegen de VAR en vinden sport zonder publiek sowieso kut. Terwijl ik liever naar een live-wedstrijd zonder publiek kijk dan dat ik voor de zoveelste keer Gert-Jan Theunisse op Alpe d’Huez zie winnen.

Ik zag hoe Max Verstappen een grand prix won, dat Barcelona werd afgedroogd door Bayern München, hoe Ronnie O’Sullivan met twee biljartkeus in de neus het WK snooker won en hoe Wout Van Aert en Remco Evenepoel heersten op de fiets voordat die laatste het ravijn indook tijdens de Ronde van Lombardije; zo kan ik nog wel even doorgaan. De sport gaat verder, nu jij nog.

Misschien ook voor jou:

Sportcolumn: 'Dylan Groenewegen is geen crimineel'