Bobbi Eden: verhuizen is huilen

Als ik ergens een bloedhekel aan heb, is het verhuizen. Het inpakken, de rommel, en daar heb ik nogal wat van, het totaal verliezen van elk spoortje overzicht van waar alles is gebleven, is voor mij genoeg voor een totale meltdown. Ons appartement in Den Haag was tot voor kort een prima huis voor ons, omdat we er maar een paar maanden per jaar in verbleven. Maar sinds ik vorig jaar al ben begonnen met het maken van mijn haakboek is het huis steeds meer op een wolopslagruimte gaan lijken in plaats van op een woning. Tot grote wanhoop van Mark. Toen er, en ik overdrijf niet, een pallet met dozen vol met wol voor de deur stond, was de maat vol. Gelukkig konden we de verhuizing nog even voor ons uitschuiven door onze overwintering in Los Angeles, maar toen ik dit voorjaar zwanger terugkwam was er geen houden meer aan. Gelukkig was de huizenjacht van korte duur: binnen no-time liepen we tegen een prachtig huis aan.

Vorige week konden we verhuizen. Om alle risico’s voor te zijn, stuurde Mark mij naar het nieuwe huis waar alleen nog even iemand van de plaatselijke kabelmaatschappij zou komen om het internet aan te leggen. Voor de verhuizing zelf werd er een gerenommeerd bedrijf ingeschakeld en daarmee was alles in kannen en kruiken. Maar toen de meneer van het internet mij vertelde dat bij het bouwen van het huis de glasvezelkabel nog niet helemaal naar ons huis was doorgetrokken en we daarmee toch wel een klein probleempje hadden, sloeg bij mij de wanhoop meteen toe. Terwijl Mark mij vrolijk foto’s aan het appen was van mannen die met onze huisraad aan het slepen waren terwijl hij zelf lekker met een bakkie toekeek, zat ik met de kabelman die de hulptroepen had ingeschakeld die inmiddels de halve oprit hadden opengetrokken om een kabel te zoeken. Na drie uur graven en twee huilbuien werd de kabel gevonden.

Lees ook: Bobbi Eden: bandenspanning

En net toen alles dichtzat en ik weer enigszins tot bedaren was gekomen, verschenen de verhuiswagens met Mark er achter aan. Bij zijn eerste twee opmerkingen “makkie toch zo?” en “is de koffie al klaar?” kreeg hij meteen de volle laag. Ten overstaan van de verhuizer. Die gedacht moeten hebben in een opname vanBananasplit terecht te zijn gekomen. Want terwijl ik op zijn Haags loop te schelden, kan Mark niks anders doen dan hard lachen. Hij kent me te goed...

Ik ga maar weer eens op zoek naar m’n warme kruik. Voor m’n gezicht.