Bij de politierechter: 'Een onuitstaanbaar slachtoffer'

“Sorry,” murmelt Melvin* terwijl hij achterin de zaal op een stoel onderuit zakt. Enigszins geïrriteerd kijkt de rechter hem aan. De zitting is al een tijdje bezig.

Vooraan zitten Rob (51) en zijn beide zoons Jeffrey (25) en Brandon (23). Drie bonkige, gezette kerels die door het OM worden beschuldigd van het gezamenlijk mishandelen van Melvin, die aanzienlijk kleiner van stuk is.

Om één uur ’s nachts ziet Rob hem ineens voor zijn raam staan. In zijn ene hand heeft Melvin een fles cognac, met de andere maakt hij een schietgebaar. PANG! Robs vrouw belt direct 112.

Rob zelf komt net vanonder de douche en draagt alleen een boxershort en een T-shirt, maar dat weerhoudt hem er niet van om direct naar buiten te stormen.

Als hij tegenover Melvin staat, ziet hij diens hand richting zijn jaszak gaan.

Rob denkt dat hij een mes trekt en met een gebalde vuist haalt hij uit. Melvin valt, Rob springt er bovenop en deelt nog een serie rake klappen uit. Ook zijn zoon Jeffrey staat inmiddels buiten. Met een houten knuppel haalt hij een paar keer uit op het onderlichaam van Melvin. Maar vooral Rob weet van geen ophouden. Als de politie arriveert, is hij nog steeds aan het slaan.

“Ik kon niet anders,” zegt Rob. “Als ik ophield, kreeg ik zelf klappen. Of nog erger. Ik weet uit ervaring dat hij altijd een mes bij zich heeft.”

Van achteruit de zaal klinkt demonstratief het knakken van Melvins vingers.

Aan de geweldsuitbarsting van Rob en ten minste een van zijn zonen, gaat een vervelende geschiedenis vooraf. De vriendin van zijn jongste zoon Brandon is de ex van Melvin, en volgens Rob kan die laatste daar erg slecht tegen. Vanaf het moment dat hij lucht kreeg van de relatie is het hommeles. Volgens Rob intimideert en terroriseert Melvin zijn gezin stelselmatig.

“Nachtelijke dreigtelefoontjes, vernielingen aan hun woning en aan een bedrijfspand, scheldpartijen op straat... Het gaat maar door,” zegt Rob die bij de politie al meerdere keren aangifte deed. Zijn vrouw zou midden op straat zelfs door Melvin in haar gezicht zijn gespuugd. “Blablabla...” reageert Melvin, die om onduidelijke redenen inmiddels een zonnebril heeft opgezet. Opnieuw kijkt de rechter hem vermanend aan.

“En dan staat hij ineens voor je raam om één uur ’s nachts,” vervolgt Rob zijn verhaal. “Schreeuwend, schietgebaren makend en met een fles drank dreigend bij de hals.”

De rechter kent de situatie. Het is moeilijk om Rob en zijn zonen in deze zaak puur als daders te zien en Melvin puur als slachtoffer. De houding van die laatste, vandaag in de zaal, onderstreept dat nog eens. Maar dat geeft Rob en Jeffrey (voor de betrokkenheid van zoon Brandon is behalve een verklaring van Melvin geen enkel bewijs, hij lag in bed te slapen) nog niet het recht om gezamenlijk en zelfs met een slagwapen minutenlang op Melvin in te beuken, oordeelt de rechter. Melvin applaudisseert zacht.

“Al werkt het wat mij betreft wel sterk strafverlagend,” negeert de rechter hem.

“Voor dit soort vormen van openlijk geweld kan een rechter gerust een maandenlange celstraf opleggen, maar dat zal ik vandaag niet doen...”

“Jammer,” becommentarieert Melvin.

Rob en Jeffrey komen er ieder vanaf met een geheel voorwaardelijke taakstraf van 80 uur. Wel zullen ze Melvin een schadevergoeding moeten betalen van 300 euro, maar ook dat is nog altijd veel minder dan de ruim 1500 euro die hij eiste.

“Kankerzooi,” zegt Melvin, die nog een trap tegen de deur geeft en briesend de zaal verlaat.

Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.