De week van toen: We hadden de nieuwe Earring kunnen zijn!

In tijden van artificiële intelligentie (AI) lijkt weinig nog echt, ook in de muziekwereld die vorig jaar op z’n kop stond door een ‘nieuw’ nummer van artiesten als Drake en The Weeknd. Dat hadden ze namelijk niet zelf gemaakt, maar een robot die hun niet van echt te onderscheiden stemmen had geleend samen met nog een paar beats. Waarmee de vraag is gerechtvaardigd: wat ís nog echt tegenwoordig? Of zit AI inmiddels zo diep in onze vezels dat AI al het nieuwe ‘echt’ is?

Toen AI wel al bestond, maar nog niet zo verweven was in onze samenleving als nu – dan hebben we het over 1997 – probeerden wij al eens de muziekindustrie op z’n kop te zetten door een fictieve band te formeren waarmee we een platencontract wilden binnenslepen met muziek die niet van ons was. Zo kwam het dat onze reportagechef Henk Hanssen, misdaadverslaggever Evert van Hardeveld, verslaggever Marco Barneveld en stagiair Marcel Vink zich The Flops gingen noemen en de boer opgingen met ‘geleende’ muziek van Golden Earring, dat toen nog The Golden Ear-rings heette en nog niet Barry Hay als zanger had. Die eerste lp, Just Earrings, leek in niks op wat Golden Earring later zou worden, maar dat maakte onze slagingskans des te groter. We vroegen de originele opnamen van het nummer Please Go op bij de zanger van toen, Frans Krassenburg, die ‘wel in was voor een geintje’ waarna we een aantal nummers bij wijze van demo opstuurden naar verschillende platenmaatschappijen.

‘Aan de horizon rijst de roem! The Flops naar Top of the Pops!’

Tot onze stomme verbazing kregen we na een week een belletje van Arcade die de demo van The Flops ‘wel interessant vond’, al begreep A&R-manager Will Hoebee van de maatschappij er weinig van. “De meeste muzikanten sturen fantastisch opgenomen klotemuziek op, maar bij jullie is het precies andersom: klote opgenomen, interessante muziek,” zei hij. Het deed hem denken aan muziek uit de jaren zestig die in het midden van de woonkamer werd gespeeld en werd opgenomen met een microfoon aan het plafond, maar dat was ook precies hoe de Ear-rings dat in 1965 deden. Daar lulde Barneveld zich vakkundig uit: “Het moet retro klinken, dus dat was precies de bedoeling.”

Toch sloeg opeens de paniek ons om het hart, omdat de onvermijdelijke vraag kwam of we het niet beter konden opnemen in een studio. Maar daar had de rest van The Flops weinig vertrouwen in. “Studio?” vroeg bassist Vink. “Kunnen we daar ook playbacken?” Barneveld kon alleen maar juichen over het succes van deze onderneming: “Aan de horizon rijst de roem! The Flops naar Top of the Pops!”

Hoebee was trouwens de enige die hapte: al die andere platenmaatschappijen die we aanschreven, vonden het niks of hadden niet eens de moeite genomen om het te luisteren. Ook Henkjan Smits niet, toen de grote man bij BMG en later jurylid bij Idols. Of Hoebee blij was dat we hem fopten? Eigenlijk niet. “Ik wilde jullie eigenlijk nét gaan bellen of jullie al de studio in waren geweest,” zei hij lichtelijk teleurgesteld. Wij lachen natuurlijk, zeker met terugwerkende kracht. Want wij waren AI al lichtjaren voor!