Sport één-tweetje: Max Verstappen

Elke week hebben redacteuren Jochem Davidse en Micha Jacobs een sport één-tweetje. In Panorama 12 ging deze over Max Verstappen. Lees hem hieronder volledig.

Dag Davidse,

Kleine Max Verstappen is kleine Max niet meer, zag ik laatst op Instagram. Of er nu een filter over de foto’s uit de sportschool zat of niet: zijn spierballen lijken twee keer zo groot als aan het begin van het vorige Formule 1-seizoen en ook zijn nek is in omvang verdubbeld. En dan die blik. Max kijkt niet meer met de ogen van een ongedwongen tiener, maar met die van een Albanese huurmoordenaar die recht op zijn doel af gaat. In sporttermen heet dat focus, een rechter zou het bestempelen als levensgevaarlijk.

In Melbourne start aanstaande zondag zijn seizoen van de waarheid. Een seizoen dat tot mislukken is gedoemd. Niemand, zelfs Max niet, kan aan de verwachtingen voldoen die aan hem kleven. Vorig seizoen mócht ie, nu móét ie. Vriend en vijand hijgen elkaar na: één grand prix winnen is niet genoeg, dat moeten er minimaal zes zijn.

Alleen regerend wereldkampioen Nico Rosberg had, misschien omdat hij na zijn wereldtitel vorig jaar is gestopt, enige realiteitszin in zijn donder. Hij lachte de verslaggever van Sky Sports bijna uit toen hij hem vertelde dat Max bij de bookmakers na Lewis Hamilton de favoriet is voor de titel. Rosberg: “Max? Echt?”

Waarschijnlijk had hij ook de foto’s uit de sportschool gezien. Max staat op ontploffen, als een handgranaat zonder pin. Dat gaat maar vijf seconden goed, niet twee uur lang, laat staan een heel seizoen.

Wat denk jij: komt Max heelhuids de eerste bocht door zondag?

Groet,

Micha Jacobs

Dag Jacobs,

Dat mag ik verdomme hopen. Anders zit ik zondag voor jan lul om zeven uur 's morgens voor de tv.

Maar ik heb er alle vertrouwen in. Max crasht zelden. Dat is juist een van zijn talenten.

Ik was laatst in Genk, op de kartbaan waar hij als kind zijn race-carrière begon en waar hij, liefhebber die hij is, in zijn spaarzame vrije uurtjes nog altijd graag in de rondte mag scheuren. Daar sprak ik met circuit-eigenaar Paul Lemmens die hem vanaf het prille begin meemaakte. Ik vroeg hem hoe het in godsnaam mogelijk was dat Max van de eerste veertig kartraces waaraan hij als 7-jarig jochie meedeed, er veertig won. Terwijl er bij al die races wel degelijk tientallen concurrenten in precies dezelfde kart aan te start stonden.

“Omdat hij veruit de beste was,” zei Lemmens.

“Maar viel hij dan nooit uit?” vroeg ik.

“Daar was hij veel te goed voor,” zei Lemmens.

“Maar je hebt in een race toch ook met anderen te maken,” drong ik aan. “Je kunt toch ook buiten je schuld in een crash verzeild raken?”

“Niet als je zoveel beter bent,” zei Lemmens zonder enig voorbehoud.

Vond ik wel mooi; het idee dat je zó goed bent dat je zelfs pech en panne te snel af bent.

En zelfs al staat er zondag, ondanks de Wet van Lemmens, tóch een DNF achter zijn naam, dan nog is dat voor Max geen ramp. Aan zijn nek zou je het misschien niet zeggen, maar hij is met zijn 19 jaar nog altijd een tiener. Het seizoen 2017 is pas zijn eerste kans op de wereldtitel. Er zullen er nog vele volgen.

Go Max!

Jochem