Hoe de vrouw van de bloementattoo toch nog een naam kreeg

Begin vorig jaar werd door de Nederlandse, Belgische en Duitse politie het project Identify Me gelanceerd. De opzet is niet erg ingewikkeld: een grote, internationale publiciteitscampagne moet ervoor zorgen dat van 22 onbekende overleden vrouwen de identiteit alsnog kan worden vastgesteld. Al snel na de aftrap van de campagne rolden de tips binnen en die hebben inmiddels geleid tot meerdere onderzoeken in de deelnemende landen.

De slachtoffers, bijna allemaal vermoord, zijn niet willekeurig gekozen. Er moeten aan de hand van bijvoorbeeld kenmerkende kleding of opvallende tatoeages wel goede aanknopingspunten zijn. Vorige week werd duidelijk dat de campagne een eerste succes heeft opgeleverd. Bij onze zuiderburen, al is er ook een link met Nederland.

Op 3 juni 1992 werd in een water bij het Sportpaleis in Antwerpen het lichaam gevonden van een jonge vrouw. Ze was doodgestoken. In de Gazet van Antwerpen verscheen de volgende dag een artikel met een uitgebreide beschrijving van het slachtoffer. Ze was tussen de 30 en 45 jaar oud en had een opvallende tatoeage op haar linkeronderarm: een zwarte bloem met groene bladeren en daaronder in een sierlijk vaantje de letters R’Nick. Nou, het moest wel raar lopen als niemand op deze beschrijving zou aanslaan. Voor de zekerheid werd er ook een nieuwsberichtje naar buurland Nederland uitgegooid, maar het leidde allemaal tot niets. ‘De vrouw met de bloementattoo’ werd in een naamloos graf begraven. Blijkbaar werd ze door niemand gemist.

Maar dan, ruim dertig jaar later, is er dus die campagne Identify Me. Het is op een dag in mei 2023 als de 61-jarige Donna uit het Engelse County Durham zich bijna verslikt in haar thee als ze een artikel leest over een ongeïdentificeerde vrouw met bloementatoeage die in 1992 in Antwerpen was gevonden. Dit kon niet missen. Dit moest haar oudere zus zijn.

Om het laatste restje twijfel weg te nemen, reisde Donna met enkele familieleden af naar België om tot een definitieve identificatie te komen. En aldus geschiedde. Het dossier werd gelicht en ‘de vrouw met de bloementattoo’ kreeg eindelijk haar naam terug; Rita Roberts uit Cardiff in Wales. Ze was 31 jaar oud toen ze werd vermoord.

Haar levensverhaal stemt niet vrolijk. Rita groeit op in Grangetown, een door misdaad geteisterd deel van Cardiff. Moeder Eirlys staat er alleen voor en doet er alles aan om haar kinderen een stabiele opvoeding te geven. Dat lukt maar ten dele. Rita, een energieke spring-in-‘t-veld die gek is op reizen en droomt van een normaal gezinsleven, komt al jong op het verkeerde pad. Ze belandt in de prostitutie en gaat zich geregeld te buiten aan drank en drugs. In 1991 escaleert de boel als Rita in Cardiff brandsticht in een woning waar zich op dat moment zeven mensen bevinden. Rita weet dat ze een flinke gevangenisstraf kan verwachten en vlucht in februari 1992 met het paspoort van een van haar zussen naar het vasteland van Europa, dat ze goed kent van eerdere verblijven in Nederland en België. Kort daarna verdwijnt Rita van de radar. De kerst- en verjaardagkaarten die ze altijd stuurt, blijven opeens uit.

De familie tast volledig in het duister. Rita mag dan een wild leven leiden, het is niets voor haar om nooit meer van zich te laten horen. Als in oktober 1992 een vliegtuig van El Al neerstort in de Bijlmermeer denkt de familie nog even dat Rita zich mogelijk onder de slachtoffers bevindt. Het is een gedachtesprong uit wanhoop. In 2001 overlijdt moeder Eirlys zonder te weten wat er met haar dochter is gebeurd. Haar broers en zussen weten het nu wel. En Rita krijgt eindelijk een laatste rustplaats. Thuis, in Cardiff.