Schrijver Herman Brusselmans: ‘Ik was een stil en bang jongetje’

Hoe komt het dat jij zoveel meer boeken uitbrengt dan collega-schrijvers?
“Ik doe het graag. Zonder schrijven wil ik niet bestaan, eigenlijk. Als ik niet schrijf, dan ben ik niet geheel mezelf. Maar mijn productie heeft vooral te maken met het feit dat ik rap schrijf. Ik ken schrijvers die een paar zinnen op papier zetten, daar een tijdje over gaan nadenken, vervolgens een komma plaatsen en dan is de dag alweer voorbij. Als je op zo’n manier werkt, dan heb je om de vier jaar één boek. Ik schrijf twee boeken per jaar.”

Ben je daar trots op?
“Nee, dat is gewoon mijn aard. Ik loop daar niet mee te koop: kijk, ik kan het veel sneller dan anderen! Er zijn ook schrijvers geweest die meer schrijven dan ik: Arnon Grunberg, Simenon, Tom Lanoye. Hugo Claus heeft meer dan honderd boeken op zijn naam staan. De snelheid waarmee ik schrijf, is vrij bijzonder, maar niet uitzonderlijk.”

‘De verwachting is dat ik heel bot ben of mensen ga uitschelden, maar ik ben in werkelijkheid een verlegen gast. Op tv draag ik een masker’

Is het uitbrengen van een nieuw boek inmiddels een routineklusje geworden?
“Er is minder spanning dan bij het eerste boek, maar het is nog steeds spannend. Je kijkt ernaar uit. Je corrigeert de drukproeven, daarna gaat het naar de drukker, dan duurt het nog een paar weken voordat het in de winkels ligt, vervolgens komen de recensies. Dan is het afwachten wat er met je boek gaat gebeuren. Heeft het een carrière, zoals dat tegenwoordig vaak wordt genoemd, of valt het na drie maanden stil?”

Verloopt de carrière van je nieuwste boek, Het huwelijk van Jan en Sofie, naar wens?
“Het is nog te vroeg om daar iets over te zeggen. In de krant De Morgen heeft een halfpositieve recensie gestaan, andere kranten hebben het nog niet opgepakt. Er is minder plek gekomen voor boekrecensies. Ik moet het nog een week of drie geven voordat ik weet: het loopt of niet.”

In je boeken en columns kom je extreem zelfverzekerd over, als een man die precies weet wat hij wil en vindt. Is dat een façade om je verlegenheid te maskeren?
“Je hebt twee personen: de privépersoon en de schrijver. Die zijn natuurlijk met elkaar verweven, maar mensen reageren vaak op mij met de opmerking: je bent heel anders dan ik had gedacht. De verwachting is dat ik heel bot ben of mensen ga uitschelden, maar ik ben in werkelijkheid een stille, verlegen gast.”

Waar komt je verlegenheid vandaan?
“Goh ja, dat heb je of dat heb je niet. Ik ben van jongs af aan iemand geweest die op de achtergrond gaat staan. Dat zit in mijn karakter en persoonlijkheid, maar ik moet wel op de voorgrond treden als er een nieuw boek uitkomt of als ik iets op tv doe. Op zulke momenten draag ik een masker.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.