De vliegende kiep: 'Afrika is het ultieme doel van globetrotter André Krul'

Een voetbalnomade. Zo kun je André Krul gerust noemen. De 36-jarige goalie uit het Noord-Hollandse Grootschermer haalt echt alles uit zijn carrière. Goed, het Nederlands elftal heeft hij nooit gehaald en zijn droom om ooit in La Liga, de hoogste Spaanse divisie, heeft hij inmiddels laten varen. Maar hij heeft wél de hele wereld gezien. En vreselijk veel avonturen beleefd. Krul komt in de vreemdste uithoeken, ontmoet de meest zonderlinge mensen en dat allemaal in zijn uppie. “Ik kan goed op mezelf zijn,” zegt hij. “Ik vind het ook heerlijk om alleen op vakantie te gaan. Dan neem ik een goed boek mee, zoek ik een leuke plek uit en ben ik in mijn sas. Wat ik lees? Vooral geschiedenis, biografieën en psychologie. En true crime, waar jullie je ook zo mee bezighouden. De ontvoering van Heineken, van Peter R. de Vries, de Amsterdamse onderwereld boeit me enorm.”

Eenzaamheid kent hij niet snel, André Krul hoeft ook niet altijd mensen om zich heen. Verkering heeft hij ook niet, nooit écht gehad ook. Hij is een zwerver, al vindt hij die typering een beetje overdreven. Soms heeft hij ook bedenkingen bij zijn nomadenleven. “Ik ben nu 36, soms denk ik weleens: ik moet een keer een huis kopen in Nederland. Dat heb ik nu niet, ik logeer nu ik weer in Nederland ben bij mijn ouders. Ik heb wel een paar jaar geleden een bod op een huis gedaan, van 333.000 euro terwijl de vraagprijs 275.000 was. Bood iemand ruim vier ton! Toen dacht ik: het kost me ook veel te veel energie, zo’n huis bekijken, me inleven in een woning, bod doen, misgrijpen… Ik ga toch liever verder met rondreizen, hopelijk zijn over een tijdje de prijzen genormaliseerd als ik weer terug ben. Het is niet ideaal op mijn 36ste nog bij mijn ouders te slapen, maar het geeft wel ontzettend veel vrijheid om nergens aan vast te zitten.”

Bevangen door reisvirus

Hij heeft inmiddels negentien clubs versleten. Als jeugdspeler werd hij gescout door FC Utrecht, hij maakte in 2009 zijn debuut bij Telstar en na Sparta en AGOVV Apeldoorn bleek er een plekje vrij onder de lat bij Valletta FC op Malta. Krul twijfelde wel even, had enige angst voor het onbekende, zo geeft hij toe. Maar al snel nam hij gewapend met een rugzak het vliegtuig. Hij werd vervolgens bevangen door het reisvirus en toen een van zijn zaakwaarnemers liet weten dat het Colombiaanse Boyacá Chicó een keeper zocht, werd dat zijn bestemming. Na anderhalf jaar keerde hij terug naar Nederland en werd hij derde keeper bij FC Groningen. Om het rijtje af te maken: na Groningen volgden Bayamón FC uit Puerto Rico, het Belgische Turnhout, Cambuur, Iwaki FC uit Japan, de amateurs van Spakenburg, Preston Lions uit Australië, Ajax, Alemannia uit Aken, AZ, VV Katwijk en Glacis United FC uit het Britse overzeese gebied Gibraltar.

En nu? Nu zit André Krul door blessureleed zonder club. Hij heeft zijn pijlen gericht op Afrika, om de continentenkaart vol te krijgen. “Ik ben een boek over mijn avonturen aan het schrijven,” zegt hij. “Met de uitgever heb ik afgesproken dat het verhaal eigenlijk pas rond is als ik in Afrika gekeept heb. De publicatie moet dus nog even wachten.”

Krul zou in augustus naar Ghana vliegen, waar hij goede contacten heeft met een club. Meetrainen, een gevoel krijgen en eventueel tekenen. Nadat hij in Gibraltar zijn meniscus scheurde, schoot vlak voor vertrek naar Ghana zijn schouder uit de kom. Opereren was de enige oplossing om te voorkomen dat dit vaker zou gebeuren. “Voor ik naar Gibraltar ging, ben ik naar Oeganda gevlogen, om daar contacten te leggen en mee te trainen. Ik had op Facebook en LinkedIn een berichtje gepost dat ik in Afrika wilde keepen en uiteindelijk ben ik via een bevriende keeperstrainer, Barry Vredeveld, in contact gekomen met Emmy, dat is een trainer in Oeganda op het derde niveau, met contacten bij clubs op het hoogste niveau. Ik had bij hem een goed gevoel, een leuke vent, hij stuurde ook allemaal foto’s van zijn kinderen, dat was een warm contact en hij leek me betrouwbaar. Over Oeganda hoorde ik ook alleen maar goede verhalen.

Het voetbal is niet per se heel groot, maar het klimaat is heerlijk, een beetje zoals Nederland in de zomer omdat het 1000 meter boven zeeniveau ligt. En het is er veilig, in tegenstelling tot de tijd toen Idi Amin daar dictator was. Vervolgens ben ik doorgereisd naar Rwanda, dat veel meer sportminded is. En zo leg ik mijn contacten en hoop ik in Afrika aan de slag te gaan. Een vriend van mij heeft weer een vriend, die werkt voor Defensie en was voor een trainingskamp in Rwanda. Hij kende weer een teammanager van een club, die bracht mij in contact met een speler. Ik ben naar Kampala gevlogen, de hoofdstad van Oeganda, en later met de bus door naar Kigali, de hoofdstad van Rwanda. Ruim acht uur met de bus. Dat vond ik wel te doen.”

Tijdens zijn zoektocht in Afrika werd de keeper gebeld door de Nederlandse ondernemer Bennie Brinkman, clubeigenaar van Glacis United in Gibraltar. “Hij stuurde mij een appje en ik had er gelijk een goed gevoel bij. Gibraltar is qua voetbal niet geweldig, maar ik ging in Zuid-Spanje wonen, dichter bij Nederland en steden als Sevilla en Marbella om de hoek. Dat klonk toch een stuk comfortabeler dan Afrika.”

En daar zit volgens Krul een valkuil. Hij wil uit zijn comfortzone zijn, het moet allemaal niet te makkelijk worden. En gemak ligt op de loer. Ghana moest op het laatste moment afgeblazen worden, maar de doelman heeft het nog niet uit zijn hoofd gezet. Zijn doel is nu in januari de stap te maken. “Over Ghana ben ik inmiddels heel enthousiast, maar als ik er eenmaal ben, dan denk ik wel terug aan Nederland, waar alles zo goed georganiseerd is en ik een prima leven kan leiden. Toen ik twee seizoenen geleden bij Katwijk kwam te spelen, kon ik daar mijn contract met twee jaar verlengen. Maar dat heb ik niet gedaan, omdat het avontuur me trekt. Ik wil heel graag in Afrika gespeeld hebben. In Oeganda mocht ik meetrainen bij Express FC uit Kampala, dat helemaal geen keeper nodig had. Na vijf dagen kon ik een contract tekenen, haha. Maar bij die club was het wel heel extreem qua trainingsvelden en Kampala is echt zo’n typisch Afrikaanse chaotische stad en om daar nu een jaar te gaan zitten…”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.