Voetbaltrainer Stanley Menzo: 'China en ik waren nog niet klaar met elkaar'

Stanley Menzo wilde als klein jochie piloot worden. Tijdens zijn actieve voetbalcarrière haalde hij zijn vliegbrevet, maar het is inmiddels al jaren geleden dat hij achter de stuurknuppel zat. Des te meer zit hij dezer dagen op commerciële vluchten. Zijn vrouw en zoontje wonen op Aruba, zijn moeder en dochters in Amsterdam en zelf werkt hij sinds september 2022 in China. Hij ruilde het bondscoachschap van Suriname in voor het hoofdtrainerschap bij de Chinese topclub Beijing Guoan, waar hij van 2018 tot 2020 al trainer van het tweede elftal was.

“Heel veel mensen weten niet eens dat ik teruggegaan ben naar China. Ik was laatst een paar dagen in Amsterdam en schrok er zelfs een beetje van hoeveel mensen er niet vroegen wat ik tegenwoordig doe. Ik word ook nog geregeld gebeld door sportprogramma’s met de vraag of ik kan aanschuiven. Als ik dan zeg dat ik in China zit, krijg ik te horen: O, dat wisten we niet.”

Het Chinese voetbal leeft niet echt in Nederland.

“Dat wist ik wel, maar van sommige bekenden had ik wel verwacht dat ze zouden weten wat ik doe.”

‘Er is me heel duidelijk gemaakt dat ik me beter niet met de Chinese politiek kan bemoeien. Dat doe ik dus ook niet, hoe lastig dat ook is’

Misschien dachten ze dat je nog in Suriname zat. Bij je aanstelling als bondscoach noemde je het nog een droom die uitkwam, want je wilde graag iets betekenen voor het voetbal in je geboorteland. Je bleef maar negen maanden… Viel het zo tegen?

“Het had niet zozeer met Suriname te maken, maar met Beijing Guoan dat ik inging op het hoofdtrainerschap. Het waren de erkenning en het vertrouwen die mij streelden als coach en mens. Mensen denken echter al snel dat je naar zo’n land gaat voor het geld, maar mij ging het om de erkenning. Ik was er twee jaar trainer van het tweede, als je dan wordt gevraagd om hoofdtrainer te worden, spreekt daar heel veel vertrouwen én erkenning uit. Dan kun je toch geen nee zeggen? Kijk naar John Heitinga bij Ajax: hij maakte ook de overstap van Jong Ajax naar het eerste elftal. Er was niemand die zei dat hij dat deed vanwege het geld. Het gevoel dat ik voor Suriname heb, zal nooit weggaan.”

Je had ook kunnen zeggen: fijn dat jullie aan me denken, dank voor die erkenning, maar ik blijf lekker in Suriname.

“Dat had inderdaad ook gekund, maar na gesprekken met mensen dicht om mij heen kwam ik erachter dat dit niet zomaar een kans was. Ik word dit jaar 60. Dat ik deze erkenning kreeg, deed wat met me. Ik had Beijing Guoan verlaten in 2020 om dichter en meer bij mijn familie te zijn. Desondanks werd ik teruggevraagd, en nog als hoofdtrainer ook. En weer elke dag op het veld staan, past als ik eerlijk ben nog steeds beter bij mij dan bijvoorbeeld een paar keer per jaar op het veld als bondscoach. Dat heb ik ook als hoofd jeugdopleiding bij Ajax Cape Town en technisch directeur van de Arubaanse bond zo ervaren.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.