Carlos de geschifte coke-nazi

Er bestaan talloze maffiafilms met scènes die te gruwelijk voor woorden zijn. Het turbulente leven van Carlos Lehder, die nu de respectabele leeftijd van 72 lentes heeft bereikt, laat al die fragmenten verbleken. Zelfs de laatste dag voordat hij voor 135 jaar de bak in moest was een orgie (letterlijk!) van seks, drugs & moord. Zijn laatste avond als vrij man was in 1987. Carlos Lehder Rivas – de laatste naam is van zijn Colombiaanse mama, de eerste van zijn Duitse pa – vierde een feestje in Hacienda Nápoles, het luxelandgoed van drugsbaron Pablo Escobar in Puerto Triunfo, Colombia. Er werd flink gesnoven en ‘Crazy Charlie’ had zichzelf teruggetrokken in een kamer met wat wulpse prostituees toen er op zijn deur werd geklopt door een van de handlangers van Escobar. Lehder twijfelde geen moment en schoot de man meteen dood. In de kamer klonk gegil, vooral uitgebracht door de vrouw van de hitman, met wie Carlos in bed lag te vozen. De kogelschoten en het geschreeuw overstemden de salsamuziek. Carlos was geschrokken en zei sorry tegen baas Pablo. Zo was hij dan ook wel weer. Het lijk werd uit het huis gegooid en het feestje ging in volle gang verder. Charlie snoof nog wat coke en liet zich verwennen door de dames – alsof er zojuist slechts een vaas was omgevallen.

Pablo Escobar wist hierna wat hem te doen stond: Lehder lozen. Want hij vormde met zijn roekeloze gedrag een gevaar voor de organisatie. “Kom,” zo zei hij tegen zijn trouwe adept, zo gaat het verhaal, “ik breng je naar een veilige plaats, hier is het te risicovol voor je.” Vervolgens droeg Escobar de schietgrage moordenaar over aan de Amerikaanse autoriteiten, die hij over de schuilplaats informeerde. Escobar ontkende overigens in alle toonaarden dat hij iets met de arrestatie te maken had.

Mugshots van Carlos Lehder (links, uit 1987) en Pablo Escobar (rechts, uit 1976) .

De rechtszaak die in 1988 volgde, was de grootste court case tegen buitenlandse drugssmokkelaars in de Amerikaanse geschiedenis. Lehder werd niet alleen aangeklaagd voor moord; ook achtte de rechtbank bewezen dat hij minimaal 2000 kilo cocaïne het land had binnengesmokkeld. Een schijntje natuurlijk van het totaal aantal kilo’s waarmee Amerika door Lehder was overspoeld, maar genoeg om hem voor 135 jaar vast te zetten. Het ene domme moment, tijdens een feestje tot in de late uren, had hem de das omgedaan.

Maar het kartel van Escobar was al een tijdje niet zo blij met het gedrag van Carlos Lehder. Dat had vooral te maken met zijn levensstijl, maar ook met zijn politieke activiteiten. In Colombia richtte hij de neonazipartij National Latino Movement op. Pablo Escobar zag onder andere deze publieke activiteiten als een groot gevaar voor zijn imperium en zou om die reden Lehder verraden hebben.

Kleine cokevliegtuigjes

Hoe heeft het allemaal zo ver kunnen komen met de kleine schooier Carlos Enrique Lehder Rivas, geboren op 7 september 1949 in het Colombiaanse Armenia? Als kind leefde hij een redelijk onschuldig leven, hoewel zijn Duitse vader openlijk sympathieën voor de nazi’s en Hitler betuigde. Een adoratie die de jonge Carlos op latere leeftijd met hem ging delen, getuige zijn ferme uitspraken en zijn armtatoeage van een hakenkruis. Toch verliep zijn jeugd redelijk stabiel, met een keurige onderwijzeres als moeder en een ingenieur als vader. Maar al snel koos hij het foute pad. Toen hij 15 was emigreerde het gezin van Colombia naar New York en vader ging tweedehands auto’s verkopen. Lehder junior kwam in de zaak werken en ging al snel gestolen auto’s verpatsen (en hij dealde tussen de bedrijven door al in marihuana). Carlos werd gepakt en moest in 1973 brommen in Danbury, Connecticut. Tijdens zijn verblijf in de gevangenis kwam hij niet tot inkeer, nee, hij bedacht een nieuw plan: hij zou de drugshandel ingaan. Het idee: met kleine vliegtuigen drugs naar Amerika vervoeren. In plaats van zich te bekeren na zijn fout, verzamelde Lehder alle informatie die nodig was om zijn cocaïnebedrijf te starten. Hij leerde witwas- en smokkeltrucs en vaardigheden die nodig zijn voor het transport van cocaïne. Hij bracht uren door met het ondervragen van gevangenen en het maken van aantekeningen. Charlie besprak alles met zijn Amerikaanse medegevangene George Jung, en deze gesprekken vormden de wortels van wat een groots cocaïne-imperium zou worden. Jung zei later tegen een nieuwszender: “Ik vroeg: vertel eens wat over de wereld van cocaïne? Carlos zei tegen mij: Weet je niet dat een kilo cocaïne in Amerika een waarde van 60.000 dollar heeft?” Het begon Jung te duizelen en toen ze vrijkwamen, werden de plannen uitgewerkt.

Al snel gingen de twee een samenwerking aan met Pablo Escobar, met wie Lehder het Medellínkartel oprichtte. Lehder en Jung namen het transport en de distributie voor hun rekening, Escobar zorgde voor de productie. In hoog tempo ging het project skyhigh. Volgens de Amerikaanse drugsbestrijding was het Medellínkartel verantwoordelijk voor 80 procent van de cocaïnesmokkel naar de Verenigde Staten. Lehder ontpopte zich als een revolutionair, een pionier. ‘El Loco’ kocht eind jaren 70 een klein Bahama-eiland, hij had toch al geld zat. Vanaf Norman’s Cay, zo’n 350 kilometer uit de kust van Florida, deed hij vliegend zijn zaken. Eerst nog met een gestolen (!) vliegtuig, later beschikte hij over een aangekocht vliegpark. De autoriteiten van de Bahama’s deden niets, want die had hij natuurlijk allang omgekocht. Hij liet een ingehuurde piloot onder de radar door vliegen, waardoor de smokkelaar ongemerkt op kleine vliegveldjes in Amerika zijn slag kon slaan. Binnen de kortste keren werd hij steenrijk.

Bolletjesslikkers of drugskoeriers in passagiersvliegtuigen vond hij maar niks. Kruimelwerk. Zijn revolutionaire methode leverde hem honderden miljoenen op en het eiland werd een trekpleister met vele drugsfeestjes (lees: seksorgieën). En daar deed biseksueel Carlos maar wat graag aan mee. Dan hees hij zich in een nazi-uniform, maakte een klein snorretje van coke en ging dan flink van bil. Een getuige: “Er waren vijf mannen, tien vrouwen, en iedereen liep naakt rond en wisselde om de haverklap van partner en iedereen dronk, snoof en rookte marihuana. Drie dagen lang Sodom en Gomorra.”

Het eiland werd het privédomein van Carlos, die zijn partner George Jung al snel de laan uitstuurde en verving door de internationale criminele financier Robert Vesco.

“Lehder organiseerde een soort neonazigroep op het eiland, die de vliegtuigen vol coke moest beschermen en plaatselijk bevolking intimideren,” zei Mike Vigil, voormalig chef internationale operaties van de Drug Enforcement Organsiation (DEA) onlangs tegen Business Insider.

OM HET TRANSPORT SOEPEL TE LATEN VERLOPEN, LIET LEHDER EEN LANDINGSBAAN AANLEGGEN VAN EEN KILOMETER LANG, BESCHERMD DOOR RADAR, LIJFWACHTEN EN DOBERMANNS. DAGELIJKS KWAM ER 300 KILO COKE OP HET EILAND AAN

Een miljard dollar

Norman’s Cay, het eiland waar Carlos domicilie hield, telde ongeveer honderd privéwoningen, een jachtclub en een jachthaven. Hij begon de bewoners te ‘overreden’ het eiland te verlaten, hetzij met geweld, hetzij door omkoping. De inspanningen wierpen uiteindelijk hun vruchten af toen Norman’s Cay helemaal in handen van Lehder kwam: een wetteloos paradijs in particulier bezit. Een tropische schuilplaats en een speeltuin voor drugshandel. Om het transport van cocaïne soepel te laten verlopen, liet Lehder een landingsbaan aanleggen van een kilometer lang, beschermd door radar, lijfwachten en Dobermanns. Dagelijks kwam er circa 300 kilo cocaïne op het eiland aan. Zijn persoonlijke rijkdom steeg tot een miljard dollar. En hij breidde zijn territorium uit door ook de politieke arena te betreden. Het antisemitische National Latino Movement kreeg drie congreszetels.

De ondergang van Carlos Lehder begon toen de Amerikaanse onderzoeksjournalist Brian Ross in 1983 de omkoping van Bahamaanse functionarissen en het martelen van de lokale bevolking onthulde. Dit had ernstige gevolgen voor Lehder. Hij kon niet op Norman’s Cay blijven, zijn bankrekeningen werden in beslag genomen, net als zijn bezittingen. De miljardair was in één klap bankroet. De smokkelaar was ten einde raad en doodziek toen Escobar hem uit de goot trok. Hij stuurde een helikopter en bracht Lehder terug naar Medellín, waar hij hem medische hulp bood.

Toen Lehder volledig hersteld was, huurde Escobar hem in als lijfwacht.

Later zou Escobar dus zelf Lehders verblijfplaats hebben doorgegeven aan de politie, wat leidde tot zijn arrestatie. Door het omstreden, kersverse uitleveringsverdrag tussen Amerika en Colombia kon Carlos Lehder als eerste Colombiaan achter Amerikaanse tralies worden gezet. Er zouden er nog honderden volgen.

Lehder kreeg 135 jaar, maar daar nam de crimineel geen genoegen mee. Na twee jaar onderhandelen, wist hij een deal te sluiten. Als hij zou getuigen tegen de Panamese dictator/drugsbaas Manuel Noriega, zou zijn straf worden teruggebracht naar 55 jaar. Maar Lehder was al 40: dan zou hij dus op z’n 95ste in vrijheid alle kaarsjes mogen uitblazen.

Toch wist hij de gevangenis veel eerder te verlaten. Twee jaar terug, op 16 juni 2020, kreeg hij eindelijk een beloning voor zijn strijd voor vervroegde vrijlating. Na 33 jaar vast te hebben gezeten, mocht hij het eerste vliegtuig nemen naar Duitsland, het land van zijn vader. Had dit te maken met zijn prostaatkanker? Volgens zijn dochter Mónica wel. De Duitsers zouden hem een volledige behandeling willen geven. De Amerikaanse autoriteiten reppen over een ‘getuigenbeschermingsprogramma’. Hoe het ook zij, het kan nu zomaar zijn dat je hem op straat in Berlijn tegenkomt, want daar is hij nu, volgens de laatste berichten. Waarom hij niet heeft gekozen voor terugkeer naar zijn thuisland Colombia spreekt voor zich. De laatste keer dat een kartellid na een lange straf terugkeerde, liep dat niet goed af. Griselda Blanco, beter bekend als de ‘Godmother of coke’, werd op 69-jarige leeftijd vanaf een rijdende motor geliquideerd.

HET VOORNAAMSTE ELEMENT IN LEHDERS PARTIJPROGRAMMA: HET VOORKOMEN VAN UITLEVERING VAN COLOMBIANEN AAN DE AMERIKAANSE JUSTITIE. WRANG DAT HIJ ZELF DE ALLEREERSTE UITGELEVERDE COLOMBIAAN ZOU WORDEN

Lennon met nazihelm

Voor zijn bloedmooie dochter Mónica is het een zegen dat ze haar vader nu weer kan zien. De Amerikaanse autoriteiten stonden niet toe dat zij hem bezocht in de gevangenis. Om een visum te krijgen, moest ze eerst op een formulier aangeven dat ze excuses aanbiedt voor het feit dat ze een crimineel is. Maar ze heeft zelf nooit de wet overtreden en weigert daarom het formulier in te vullen. In een interview op tv zei ze: “Ik ga niet bekennen dat ik een drugshandelaar ben als dat niet het geval is. De drugshandelaar was mijn vader en hij betaalt daar een hoge prijs voor. Ik vind dat kinderen niet hoeven te boeten voor de fouten van hun ouders. Ik werd in die wereld geboren, maar het was een imperium dat al in verval was. Ik heb altijd nog een goed beeld van mijn vader omdat hij me, al 25 jaar lang, dagelijks schrijft.”

Mónica vervolgde haar verhaal met duidelijke woorden: “Niemand komt per ongeluk in de drugshandel terecht. En het leidt ook tot niets goeds. Natuurlijk, het lijkt aantrekkelijk: het geld, de luxe, eten in dure restaurants. Maar het betekent uiteindelijk wel dat je je familie verliest, je rust, je leven. Kijk maar hoe alle drugsbazen eindigen.”

Inmiddels is papa Carlos een soort cultheld. Misdaad loont kennelijk en trekt vele ‘volgers’. In de film Blow uit 2001 is het personage Diego Delgado gebaseerd op Carlos Lehder. In de Netflix-serie Narcos wordt El Bocón (De Schreeuwlelijk) gespeeld door Juan Riedinger. Over Carlos wordt gezegd dat hij meer fans had dan klanten. Hij wordt omschreven als een ‘geliefde’ maffioso die gek was, vriendelijk, gevaarlijk én aantrekkelijk. Carlos is ook een man die geloofde in zijn zaak: hij schreef ooit een brief aan de Colombiaanse president Juan Manuel Santos, waarin hij aangaf dat drugssmokkelaars betere visionairs waren dan alle falende scheikundigen, want drugsdealers waren toch maar mooi in staat om een kilo cocabladeren om te toveren in een kilo goud. Nou hij weer! Ja, gek was hij zeker, Don Carlos. Én onnavolgbaar tegenstrijdig, dat ook. Niet alleen een fan van Adolf Hitler; hij adoreerde John Lennon, van wie hij een standbeeld liet maken, net zo veel. Lennon de vredesactivist, bekend van Give Peace a Chance, én Hitler, de massamoordenaar. Op zijn hoofd draagt de naakte Lennon overigens een nazihelm, wat de sculptuur weer in een buitengewoon dubieus daglicht plaatst.

“Carlos Lehder besteedde onnoemelijk veel uren aan het uitstippelen van een politieke carrière, gericht op het Colombiaanse presidentschap,” zegt Tamara Inscoe-John-son, journalist en schrijver van het boek Norman’s Cay: The True Story of Carlos Lehder and the Medellín Cartel. “Naarmate zijn doelen zich uitbreidden, nam ook zijn fascinatie voor het nazisme toe; Hitlers doel was immers om de wereld over te nemen, en dat was hetzelfde met Lehder. Maar Lehder begon zichtbaarder te worden en beschimpte zelfs de DEA door pamfletten op de Bahama’s te laten vallen met de tekst: Go home DEA.” Maar president zou hij dus nooit worden.

Carlos Lehder heeft helemaal zelf een enorm drugsimperium opgebouwd, maar zijn val ook helemaal aan zichzelf te wijten. Hij is (nog) niet dood, maar zal vooral herinnerd worden als de knappe, vriendelijke, doch keiharde crimineel. En dan waren er nog zijn opmerkelijke uitspraken. Over zijn geliefde Coca-Cola: “Het enige goede dat uit het imperialisme is voortgekomen.” En over zijn handelswaar heeft hij ook een aparte filosofie: “Cocaïne is een manier om het geld uit de zakken van de rijken te kloppen en om de Amerikaanse decadentie te vernietigen.” Charlie heeft veel vernietigd, maar dat laatste is hem toch niet gelukt.

Wel was hij in Colombia een machtig man. Lehder was één van de oprichters van het gewelddadige Muerte a Secuestradores (MAS): paramilitairen die de linkse guerrilla’s van M-19 bestreden.

M-19 voerde een campagne tegen drugshandelaars en ontvoerde in 1981 ook Lehder. Hij wist te ontsnappen, maar raakte wel gewond aan zijn been. En Lehder was een politicus met als voornaamste element in het partijprogramma: het voorkomen van uitlevering van Colombianen aan de Amerikaanse justitie. En dat voor een man die 33 jaar lang de Amerikaanse cel van de binnenkant heeft mogen zien. Ruim honderd jaar minder dan aanvankelijk de bedoeling was. Maar daar rouwt niemand meer om, zeker dochter Mónica niet.