Weerman en Expeditie Robinson-winnaar Dennis Wilt: ‘Ondernemen, pionieren, dát geeft mij energie’

Vorig jaar won je vrij onverwacht Expeditie Robinson. Hoe is dat je gelukt?
“Ik was totaal niet de favoriet om te gaan winnen. Dat was ook nooit mijn insteek. Ik dacht achteraf een beetje beduusd: wat is hier allemaal gebeurd? Kijk, ik doe niet aan allerlei programma’s mee omdat ik geen spelshow-BN’er wil wor - den. Behalve als het avontuurlijk wordt en Robinson vind ik wel een van de mooiste programma’s op televisie. Mijn kinderen zeiden ook jarenlang: mocht je ooit een keer gevraagd worden, zeg dan ja. Uiteindelijk duurde het avontuur zes weken, waarin ik al die tijd geen contact had met het thuis - front en dat is toch heel bizar. Nadat ik won, vroeg ik mezelf óók af: waar zat ’m dat nou in? Ik kom dan uit op de dingen die ik eerder in mijn leven meemaakte en hoe ik daarmee omging. Je moet niet te zichtbaar zijn, niet te veel opvallen en vooral niet negatief zijn, want dan lig je eruit.”

Je bent vooral, zoals ze dat zeggen, heel dicht bij jezelf gebleven?
“Ja. Misschien zit daar een beetje de Tukker in die ik ben, die in eerste instantie toch wat afwachtend en op de achtergrond is. Wel behulpzaam, dus heel actief met dingen bezig zijn als het kampement bouwen en elke dag vuur en eten maken. Dat vind ik leuk om te doen en zo word je belangrijk in een groep. En ik vind het mooi om vriendschappen en relaties op te bouwen en dat lukte daar ook. Op een moment dat het moet, moet het ook wel gebeuren, met bepaalde proeven en zo. Achteraf zeg ik: het zit ’m denk ik vooral in het kunnen aanpassen aan telkens weer een veranderende situatie. Wat Charles Darwin al zei: het is niet de sterkste soort die overleeft, noch de meest intelligente. Het is degene die zich het beste kan aanpassen. Gewoon de knop omzetten en weer doorgaan. En niet te veel mijmeren van: wat heb ik toch een honger. Dat is zinloos, want de anderen hebben ook honger en pijn. Die vinden de muggen ook irritant, de regen vreselijk en het onweer eng. Volgens mij zit het in dat aanpassen aan verandering, wat telkens in mijn leven aan de orde is geweest. Dat je heel hard met je neus op de feiten wordt gedrukt. Dat mijn zoontje gehandicapt ter wereld kwam en enkele jaren later overleed, en mijn dochter leukemie kreeg. Dan kun je heel erg bij de pakken neerzitten en jezelf zielig vinden, maar je kunt ook zeggen: we trekken elkaar eruit en we gaan door. Met een positieve blik. Dat glas, dat halfvol is bij mij, heeft me er wel echt doorheen geholpen.”

‘Gewoon de knop omzetten en weer doorgaan. Niet te veel mijmeren van: wat heb ik toch een honger. Anderen hebben ook honger’

Op je kinderen komen we zo terug. Maar over Robinson: de favorieten zijn vaak bekende sportmensen. Jij was de underdog. Je kwam via de achterdeur.
“Ik zat in de finale met London Loy en Ferry Weertman. Ferry was als olympisch kampioen zwemmen natuurlijk de favoriet, en eigenlijk had ie het ook kunnen winnen, maar dat lukte niet. Het was geen seconde bij mij opgekomen dat ik zou winnen. Tot op het eind. En helemaal op het eind dacht ik: what the fuck? We staan nu echt naast elkaar. Ik kan het nog winnen ook. Toen kwam eigenlijk pas dat besef. Het was helemaal geen doel, maar uiteindelijk natuurlijk wel.”

Wat heb je eruit gehaald voor jezelf?
“Wat je ook meemaakt, met vallen en opstaan, ga ervoor en ga door. Verander zo nodig. Als ik terugkijk op mijn leven is het niet altijd gemakkelijk gegaan. Tijdens Robinson raakte ik met een van de expeditieleden in gesprek, Niek Roozen, die vertelde dat hij aan het begin van het jaar een mooie reis naar Tanzania had gemaakt met zijn vader, die terminaal was op dat moment. Dat bracht hen heel veel herinneringen. Je wordt daar met je neus op de feiten gedrukt, want het is daar niet allemaal zo netjes geregeld als bij ons. Net na de expeditie overleed zijn vader. Dus hij deed dat op een heel goed moment. Ik vroeg Niek toen: Bij wie heb je dat geregeld? Misschien wil ik daar ook wel iets mee met mijn gezin. Met kinderen die het op dit moment toch wel eigenlijk heel goed hebben en alles kunnen krijgen wat ze willen. Eventjes terug naar de basis, van: waar gaat het nou om in het leven? We zijn gegaan en hebben heel veel armoede gezien, maar ook heel blije mensen.”

Ging je ook naar Tanzania?
“Ja, en natuurlijk wilden we daar ook genieten van de mooie natuur en gingen we op safari. En we maakten een expeditie-achtige vaartocht met dezelfde soort bootjes. We gingen ook naar Zanzibar, waar een eerdere editie van Expeditie Robinson was opgenomen. Maar ik deed het vooral omdat ik hen dat gevoel wilde geven van: wat heb je eigenlijk nodig in het leven om gelukkig te zijn? Dan is zo’n reis natuurlijk ook wel een weelde, dat je dat kunt doen, maar ze kregen daar wel een goede spiegel voorgehouden.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.