Bij de politierechter: 'Beddenverschoningsrecht'

Met een vrolijke ‘goeiemorgen allemaal’ en een plastic tas van de Jumbo stapt de 49-jarige Erik* de zaal binnen. Van veel mensen die tegenover de politierechter plaatsnemen kan het niet worden gezegd, maar van hem wel: het leven lacht hem toe. Na jaren van dakloosheid, drugsverslaving en andere ellende zit het de goedgemutste Brabander eindelijk mee. Sinds kort heeft hij werk, een woning en een nieuwe vriendin, een ‘vurige Poolse’ met wie hij zo snel mogelijk hoopt te gaan samenwonen.

Om zijn nestje op haar komst voor te bereiden, kocht hij onlangs een nieuwe molton bij de Hema. In andere tijden had hij het niet in zijn hoofd gehaald om 56 euro te spenderen aan beddengoed, hij snoof het liever op, maar nu was alles anders. Helaas ging het al mis toen hij het ding thuis om het matras wilde spannen. In een van de hoeken scheurde de gloednieuwe molton onmiddellijk open. Vloekend nam Erik de schade op. Ondeugdelijke naden, concludeerde hij.

Een paar dagen later, tijdens een bezoek aan een vriend in een andere stad, stapte hij een winkelcentrum binnen om sigaretten te kopen, toen zijn oog viel op het bekende roodwitte logo. Bij het zien van de vier letters schoot hem direct de kapotte molton te binnen. Hij besloot verhaal te gaan halen. Achterin de zaak vond hij een identieke molton. Hij opende de verpakking en haalde het product er deels uit. Ver genoeg om de naden ervan aan een grondig onderzoek te kunnen onderwerpen. Als hij het niet dacht... Driftig beende hij naar de servicebalie.

“U wilde uw geld terug,” vermoedt de rechter.

“Ik wilde gewoon laten zien dat zij een slecht product verkochten. Meer niet.”

“En uw geld terug,” vult de rechter aan.

“Nee, hoor,” houdt Erik vol.

‘Dat ik die verpakking heb vernield, is al helemaal grote onzin. Dat is een plastic verpakking met een plakstrip. Die kun je zo open- en weer dichtdoen’

De Hema-medewerkster die achter de balie stond, vertelde de politie even later een heel ander verhaal. Volgens haar legde Erik vol misbaar de molton voor haar neer, met een kapotgescheurde verpakking, en eiste hij zijn geld terug. Een bonnetje kon hij niet overleggen. In plaats daarvan beweerde de moltonman dat hij van ‘de baas’ de toezegging had gekregen dat hij zijn geld terug zou krijgen. Op de vraag welke baas hij gesproken had, antwoordde Erik: “Een man in een wit overhemd.” Daar kon de baliemedewerkster weinig mee. Wanneer en waar had hij de molton precies gekocht? Ook dat wist Erik haar niet te vertellen. Hij had haast, zei hij. Zijn kinderen zaten buiten in de auto op hem te wachten. Met elke volgende vraag die de baliemedewerkster stelde, werd hij steeds ongeduldiger en onvriendelijker. Toen ze besloot haar baas erbij te roepen, ging Erik er als een speer vandoor. Bij het verlaten van de winkel werd hij door drie beveiligers in de kraag gegrepen. Nu staat hij terecht voor een poging tot oplichting en voor de vernieling van een verpakking.

“Ongelooflijk dit,” zegt Erik hoofdschuddend. “En dat ik die verpakking heb vernield, is al helemaal grote onzin. Dat is een plastic verpakking met een plakstrip. Die kun je zo open- en weer dichtdoen. Die was niet eens stuk.”

“Zo makkelijk ging dat toch niet,” houdt de rechter hem voor.

“Op camerabeelden is te zien hoe u de verpakking met uw tanden opentrok.”

Erik zwijgt en zucht.

“Heeft u het bonnetje inmiddels wel gevonden?” vraagt de rechter.

“Helaas niet. We zitten middenin een verhuizing. De molton wel,” zegt hij hoopvol, terwijl hij naar de plastic tas naast hem reikt.

“Dat bewijst niet zoveel, vrees ik,” zegt de rechter. “Ik wil niet cynisch doen, maar die kunt u net zo goed vanmorgen op het station hebben gekocht.”

“Echt niet,” dringt Erik aan terwijl hij zijn neus in de Jumbotas steekt. “Hij ruikt zelfs nog naar wasverzachter. Ruiken?” Dat aanbod slaat de rechter vriendelijk af. “Ik vind het een heel creatief verhaal, maar ik geloof er helemaal niets van,” zegt hij. Voor de poging tot oplichting en het vernielen van de verpakking veroordeelt hij Erik tot een taakstraf van 80 uur.

“En daar komt u volgens mij heel goed mee weg,” besluit hij. Met zijn reactie neemt Erik, die een half uur lang elke vorm van schuld glashard heeft zitten ontkennen, ook het laatste beetje twijfel weg: “Dat valt me inderdaad niet tegen,” grijnst hij.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacyredenen gefingeerd.