Bij de politierechter: 'Ruzie om een bloedbad'

Zijn zaak is al zeker tien minuten bezig wanneer de hoofdrolspeler zelf ineens in de deuropening verschijnt en doodgemoedereerd de zaal binnen stapt.

“Sorry, iets te laat,” zegt de 30-jarige Khalid* nonchalant en zonder verdere uitleg. Wijdbeens neemt hij plaats op de stoel naast zijn advocaat. Zijn zonnebril hangt hij aan de hals van zijn T-shirt van een of ander duur merk. Zijn petje houdt hij op.

“Dan begin ik maar opnieuw zeker?” stelt de officier licht geïrriteerd voor.

“Graag,” zegt Khalid, alsof hij niet anders had verwacht.

Omdat hij graag ‘contact houdt’ met zijn ex-vriendin boekt Khalid afgelopen februari zoals wel vaker een kamer in een Van der Valk-hotel. Het is al laat op de avond wanneer het tweetal bij de nachtportier incheckt. Eenmaal op hun kamer valt hun mond open van verbazing. Wat er zich heeft afgespeeld mag Joost weten, maar feit is dat de hele badkuip en de badkamervloer besmeurd zijn met bloed. Ook in rest van de kamer vindt Khalid bloedsporen. Verontwaardigd haalt hij de nachtportier erbij die foto’s maakt van de kamer, uitgebreid zijn excuses aanbiedt en Khalid een andere kamer aanbiedt. Ook belooft hij hem dat hij de volgende dag, bij het uitchecken, zijn geld terug zal krijgen.

“Maar dat bleek niet het geval,” weet de rechter.

“Dat bleek niet het geval, nee,” bevestigt Khalid, die in het dagelijks leven een online nachtwinkel runt en daarnaast werkzaam is als koerier. “De man die de volgende ochtend achter de balie stond wist van niets, zei hij: stuur maar een mailtje.”

“En toen werd u boos,” veronderstelt de rechter.

“Zo snel ging het niet,” vertelt Khalid. “In eerste instantie heb ik geprobeerd om de situatie rustig aan die man uit te leggen, ik heb hem een paar keer gevraagd de hotelmanager erbij te roepen, ik heb hem zowat gesmeekt om naar me te luisteren, maar met die man viel niet te praten. Het enige wat eruit kwam was: stuur maar een mailtje.”

“En toen werd u boos,” waagt de rechter nog een poging.

“Uiteindelijk wel, ja. Sterker nog: ik ben lang niet zó boos geweest.”

Woedend loopt Khalid om de balie heen, grijpt de man bij zijn stropdas en trekt hem met een ferme ruk naar zich toe.

‘Dat zou ik ook zeggen als ik aangifte deed. Dan ga je niet zeggen dat je zacht bij je strot bent gepakt, toch?’

“IK WIL MIJN GELD TERUG EN JIJ GAAT DAT REGELEN, BEGREPEN?!?” blaft hij de hotelbediende in het angstige gezicht. “JIJ GEEFT NU MIJN GELD TERUG!” Volgens de aangifte die het slachtoffer deed zou Khalid hem daarna hard bij de strot hebben gepakt en met zijn hoofd tegen de muur hebben geduwd. Dat laatste is volgens Khalid onzin.

“Dat zou ik ook zeggen als ik aangifte deed,” zegt hij. “Dan ga je niet zeggen dat je zacht bij je strot bent gepakt, toch?” Khalid heeft een strafblad van zeven pagina’s, concludeert de officier van justitie, waarop meerdere geweldsdelicten prijken. Daaruit zou je kunnen opmaken dat Khalid een agressieprobleem heeft, ware het niet dat al zijn veroordelingen dateren van minstens vijf jaar geleden.

“Hoe weet ik nou dat u de volgende keer niet weer zo uit de bocht vliegt?” vraagt de officier zich hardop af.

“Dat kan ik u niet beloven,” zegt Khalid. “Ik kan u toch ook niet beloven dat ik morgenochtend wakker word? Ik ben een goede vader en een aardige buurman, maar we zijn allemaal mensen, we maken allemaal fouten. U niet dan?”

“Niet op deze manier, nee,” zegt de officier. “Ik heb geen strafblad van zeven kantjes. Ik heb helemaal geen strafblad.”

Daar heeft Khalid even niet van terug. Met grote ogen kijkt hij de officier een moment zwijgend aan. Alsof hij zeggen wil: helemáál geen strafblad??? Maak dat de kat wijs!

Hoewel de doodsbange baliemedewerker hem uiteindelijk een bedrag van 150 euro overhandigde, acht de rechter afpersing, zoals de tenlastelegging vermeldt, niet bewezen.

De mishandeling wel. Anders dan de taakstraf die de officier eist, legt ze Khalid een boete op van 1000 euro, waarvan de helft voorwaardelijk.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacyredenen gefingeerd.