Bij de politierechter: 'Ik ga iedereen knallen!'

Voor de agenten die door de meldkamer op pad werden gestuurd was het geen onbekend adres. In een paar jaar tijd hadden ze er al elf keer eerder voor de deur gestaan. Elf keer met dezelfde reden: ‘geweld in de relationele sfeer’. Maar dit keer leek de situatie serieuzer dan ooit. Volgens de 112-melding zou de 26-jarige Brian* bij zijn ex en haar drie kinderen voor de deur staan met een doorgeladen pistool.

“Klopt dat?” vraagt de rechter.

“Ik ben daar wel geweest, maar ik heb niemand bedreigd,” zegt Brian. “Niet met woorden en al helemaal niet met een pistool. Ik kwam alleen wat warme kleding halen. Mijn hele garderobe lag nog bij haar. Ik was al een week dakloos en het was buiten steenkoud. Het enige wat ik wilde was even snel een trui en een jas pakken, maar ze weigerde de deur open te doen.”

“Ze was doodsbang voor u,” stelt de rechter. “En nog steeds. Vanmorgen heeft ze de rechtbank nog speciaal verzocht om een contact- en gebiedsverbod. Zo bang is ze. En gelet op uw voorgeschiedenis is dat ook wel begrijpelijk, vindt u niet?”

Bedreigd met de dood

Brian haalt zijn schouders op. Doelloos draait hij wat aan een van de vier uit de kluiten gewassen blingblingringen aan zijn vingers. Hij liep nog in de proeftijd van zijn laatste veroordeling. Behalve een nieuwe celstraf van zestien weken, waarvan tien voorwaardelijk, eist de officier van justitie nu ook de uitvoering van de straf die hem nog boven het hoofd hing: vier weken cel.

Aan het feit dat Brian alles ontkent hecht het OM weinig waarde. Daarvoor is de gedetailleerde verklaring die zijn ex-vriendin bij de politie aflegde te gedetailleerd en te geloofwaardig. Hij beukte op de deur, hield minutenlang lang haar deurbel ingedrukt en bedreigde haar meerdere keren met de dood. Ondertussen probeerde ze haar drie kleine kinderen te kalmeren, van wie er eentje de zoon van Brian is. Toen er een vuurwapen uit zijn jas tevoorschijn kwam, belde ze in paniek haar nicht. “Hij is er weer!” gilde ze. En: “Hij heeft een pistool!”

Ook die nicht heeft een verklaring afgelegd. Niet als ooggetuige, wel als oorgetuige. Door de telefoon heeft ze Brians tirade woordelijk kunnen volgen. Van ‘ik ga iedereen knallen’, tot ‘wacht maar tot je slaapt kankerhoer, dan vermoord ik je’. Zelfs de ‘klik klik’ herkende ze, dwars door de dichte voordeur, duidelijk als het geluid van een pistool dat wordt doorgeladen, beweert ze.

Brian zucht.

“Ik ben ooit eens in een politiedossier als vuurwapengevaarlijk bestempeld,” zegt hij. “Sindsdien sta ik zogenaamd overal maar met een pistool te zwaaien. Het is gewoon niet waar. Misschien had ik m’n telefoon in mijn handen, dat zou kunnen, maar geen pistool. Er was geen klik klik. Ik heb niet eens een pistool.”

Toen de politie arriveerde, rende Brian weg. Hij werd later die dag pas opgepakt en aangehouden. Een pistool werd nooit gevonden. Desondanks deelt de rechter de mening van de officier. De aangifte van zijn ex en de oorgetuigenverklaring van haar nicht vormen bij elkaar opgeteld voldoende bewijs om tot een veroordeling te komen: twintig weken cel, waarvan de helft voorwaardelijk, een meld- en behandelverplichting bij de reclassering en een contact- en gebiedsverbod.

* Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.