Hitmachine Billy Dans: 'Tijdens Expeditie Robinson was ik kneiterlam, heb nog staan kotsen'

Gouden Billy
Billy Dans werd op 14 februari 1991 geboren in Amsterdam. Hij is tekstschrijver en zanger en maakte nummers voor onder anderen Tino Martin, René Froger, Mart Hoogkamer, André Hazes en Jan Smit. Hij verdiende er inmiddels 38 gouden platen mee. In maart van dit jaar bracht hij zijn debuutalbum uit: Jongen van de stad. Ook dat album kreeg de gouden status. In 2022 deed hij mee aan De Verraders (samen met twee anderen won hij het programma). Afgelopen jaar nam hij deel aan Expeditie Robinson: hij eindigde op de tiende plaats. Billy Dans woont in Amsterdam, pal tegenover de Westertoren.

Billy Dans, de enige zanger die is geboren met een artiestennaam.
“Haha, ja dat hoor ik vaker, dat mensen denken dat het niet mijn echte naam is. Is het wel, ik kwam dansend de baarmoeder uit – ik ben alleen wel zo stijf als een hark

En je bent de moeilijkst bereikbare man van Nederland.
“Ja sorry man, twee keer een afspraak verzet hè… Het was geen onwil. Vorige week moest ik onverwachts met mijn moeder naar het ziekenhuis en gister moest ik zelf naar de dermatoloog. Er zat ineens een grote bult op mijn wang. Vast niks ernstigs, maar ik laat dat toch even checken. Sowieso wel handig, want ik vlieg binnenkort naar Bali en heb geen zin om daar met een tennisbal op mijn gezicht te lopen. Dus daar ben ik even druk mee. Ook omdat ik nu elke dag met een tas boodschappen langs mijn moedertje ga om wat lekkers voor haar te koken.” 

Ben je zo’n moederskindje?
“Ik ben gek op allebei mijn ouders. Zij zijn mijn basis, de fundering. En m’n moedertje is niet alleen mijn moeder, maar ook mijn beste vriendin: ik heb een schitterende band met haar. We gaan elke zondag samen wat eten. Zoeken we een mooi restaurant uit en daar gaan we dan lekker vier, vijf gangen eten. Glaasje wijn erbij, heerlijk. Maar het is ook goed als we bij de HEMA een kom erwtensoep doen, hoor. Hoe dan ook: als het zoals nu even slechter met haar gaat, sta ik paraat. Net als mijn vader, die me zojuist ook weer helemaal enthousiast opbelde. Ze zijn al sinds mijn vierde gescheiden, maar ze gaan goed samen en hij was even bij haar geweest. Hadden ze samen zitten hartenjagen. Daar gaat mijn hart sneller van kloppen.”

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Hoe is de band met je pa? 
“Wat een gozer is dat. De godfather van de Jordaan, dat is-ie. En hij komt natuurlijk uit de tijd dat het hier nog niet zo netjes was. De Jordaan was een pijnbank vroeger, hier woonden de schooiers, de schoffies. Maar het is zijn plek, hij gaat hier nooit meer weg. Als hij buiten de ring van Amsterdam moet zijn, neemt hij zijn paspoort mee, dat type. Zijn moeder was al op jonge leeftijd dement, zijn vader heeft hij nooit gekend – schijnt een straatmuzikant te zijn geweest, een accordeonist, misschien komt daar dan dat muzikale vandaan. Dus hij moest het zelf rooien, voor zichzelf zorgen. Daarom is hij waarschijnlijk ook zo ijzersterk met mensen. Hij gaat goed met iedereen, met oudere mensen, maar ook met meisjes van negentien en gasten van dertig. Hij is jong van geest, iedereen houdt van hem. Daarom was hij altijd de beste kastelein die je je kon wensen. Vorig jaar heeft hij zijn café verkocht: De Twee Zwaantjes. Nu heeft hij een lang weekend – zo noemt-ie dat, zijn pensioen.” 

Wat vinden ze van jouw succes? 
“Ze zijn ongelooflijk trots, ook omdat ze weten hoe hard ik ervoor heb moeten werken. In mijn ouderlijk huis zat ik op een tot studio omgetoverde zolderkamer. Zelf verbouwd met een vriend die timmerman was, aanbiedingstapijt gekocht bij de Carpetland dat we als demping gebruikten en dan nummers maken met een van internet gehaald muziekprogramma. Elke dag, van ’s ochtends vroeg, tot ’s avonds laat. Dat is nu wel anders. Mijn agenda is ontploft, helemaal na mijn deelname aan programma’s als De Verraders en Expeditie Robinson. Voor die tijd schreef ik hits voor Nederlandse artiesten, maakte albums voor ze, maar nu ik afgelopen jaar zelf een plaat heb uitgebracht – Jongen van de stad – en een eerste Top 40-hit heb gescoord, treed ik zelf ook op. Om je een idee te geven: morgen heb ik een optreden, zaterdag twee, zondag en maandag weer een show en dinsdag vlieg ik naar Bali. Hartstikke druk – en leuk.”

En je bent nu dus ineens zelf bekend. 
“Ik merk wel dat er iets is veranderd, dat koppies mijn kant op draaien als ik een restaurant binnenkom. Maar ik word nooit uitgescholden, het is altijd positief. Bovendien heb ik er zelf voor gekozen, hè. Maar als ik het even te druk heb of gewoon een kutdag heb, ga ik naar mijn moeder. Even bij haar zitten, evalueren. Zoals ik ook veel heb aan mijn manager Benno de Leeuw. Want het was natuurlijk wel even wennen. Ik schreef alleen nummers, nu treed ik op, doe ik interviews, kom ik op televisie, heb ik fotoshoots. Om daar een balans in te zoeken was wel even lastig.”

‘Om je een idee te geven: morgen heb ik een optreden, zaterdag twee, zondag en maandag weer een show en dinsdag vlieg ik naar Bali’

Komt er ook veel vrouwelijke aandacht?
“Weet je, ik ben een open boek, iedereen mag alles van met weten, maar over mijn liefdesleven praat ik liever niet meer. Dan gaat het niet alleen mij, maar betrek je er ook iemand anders in. Daar kijk ik liever wat mee uit. Je mag wel opschrijven dat ik inmiddels op een leeftijd ben dat ik niet meer achter de vrouwen aan wil jagen, maar op zoek ben naar een stukje stabiliteit in mijn leven.” 

Je deelname aan Expeditie Robinson heeft in ieder geval behoorlijk goed uitgepakt.
“Ja, terwijl ik in eerste instantie niet wilde meedoen. Mijn manager vroeg het me, maar ik had geen zin om me op een eiland vol BN’ers te laten uithongeren. Maar hij drong aan, zei dat het een format was waarin ik wat meer van mezelf kon laten zien. Hij zei: je bent een straatkat uit de Jordaan, je kan goed koken, je bent handig en je kunt goed met mensen. Als iemand het kan, zei hij, dan ben jij het. Ik heb nog wel wat informatie gevraagd aan ex-kandidaten als Maxim Froger en Mark Baanders – mocht natuurlijk niet, maar ik wilde wel even weten wat ik kon verwachten. Ze zeiden allebei dat het een once in al life time-ding was, dat ik het echt een keer moest meemaken. En ze hadden gelijk, net als mijn manager, want de boekingen blijven binnenkomen.”

Hoe lastig was het om zo lang niet te kunnen eten?
“Dat gebrek aan eten ging wel, ik had het vooral lastig als het regende – heb ik een schijthekel aan. Negentig procent van de tijd was ik mezelf, lekker vrolijk, maar als het ging regenen zat ik mezelf onder een boom in m’n poncho te vervloeken. Waarom had ik hier in godsnaam ja tegen gezegd. Verder vond ik het vooral leuk, met name de vriendschappen die je opbouwt. Ik ben er ook op precies het goede moment uitgestuurd: net voor het gekonkel begon, het naaien. En het thuiskomen vond ik lastig. Ik woon in een appartement pal tegenover de Westertoren, ik zie altijd mensen op straat, er scheuren continu auto’s, busjes en fietsen voorbij: dat heb je niet op een onbewoond eiland. Dus toen ik terugkwam dacht ik: Jezus, wat is het hier druk. Die overgang was enorm.”

'Dat gebrek aan eten ging wel, ik had het vooral lastig als het regende – heb ik een schijthekel aan. Dan zat ik mezelf onder een boom in m’n poncho te vervloeken’

Een van de vrolijkste televisiemomenten van dit jaar danken we aan jou: het samensmeltingsdiner waarbij deelnemers aan het programma eindelijk lekker mogen eten. En drinken. 
“Haha, ja ik was op een gegeven moment kneiterlam. Ik heb zelfs nog staan kotsen in de bosjes, maar daarna pakte ik gewoon weer een biertje. Weet je, ik had dat diner gehaald, dus ik wilde het vieren. Er waren veel kandidaten die het allemaal heel serieus namen, begonnen over dat ze morgen weer een proef moesten doen. Ja doei, ik wilde echt genieten van dat moment, het leven vieren. Want we zijn allemaal harstikke kwetsbaar, het kan zo voorbij zijn. Onlangs is een vriendje van me nog uit het leven gerukt: harstikke gezond, 29 jaar. Dus ik wil er zoveel mogelijk uit halen. Natuurlijk moet je daar een balans in zien te vinden. Niet elke avond meer met je handjes in de lucht bij Café Nol, niet te veel eten, niet te veel drinken. Sowieso doe ik vanwege al die optredens een stuk rustiger aan. Maar ik zal altijd blijven genieten, maak je geen zorgen.”

Op de een of andere manier lijkt het je allemaal aan te komen vliegen. Alsof mensen het jou gewoon gunnen. 
“Nou, ik heb er toch ook echt jarenlang voor moeten knokken. Maar ik ga heel lekker op de energie van andere mensen. Ik kan thuis rustig op de bank een filmpje kijken, niks aan de hand, heel relaxt. Maar als ik met een groep mensen ben, vier, vijf man: daar ga ik lekker op, dat vind ik leuk. Dus het zal vast meespelen, dat mensen vrolijk van me worden, het me daarom misschien meer gunnen. Omdat ze weten: als Billy belt, heeft-ie een goed liedje en het wordt waarschijnlijk nog een gezellige dag ook tijdens de opnames. En ik heb inmiddels toch wel wat bereikt – ik heb 38 gouden platen. Dat maakt het ook makkelijker. Als ik een goed liedje heb, denk ik: even Snelle bellen. Of René Froger, Tino Martin of André Hazes – die staan allemaal onder de sneltoets.”

Wat maakt een liedje nou typisch Billy Dans?
“Ik ben min of meer opgegroeid in De Twee Zwaantjes, het café van mijn vader. Dat was de leerschool. Ik stond daar jarenlang achter de bar en leerde er omgaan met alle mensen die we in deze maatschappij hebben. Types van alle religies, van alle rangen en standen, mannen die op mannen vallen, vrouwen die op vrouwen vallen, alles. Ik praatte met al die mensen en iedereen had zijn eigen verhaal. Ik vond dat geweldig, maakte nooit onderscheid in wie of wat iemand was. Zo zitten mijn nummers ook in elkaar. Het kan een ballad zijn waarin ik een levensverhaal vertel, maar het kan ook een commercieel dansnummer zijn, zoals iets van de Turfy Gang, of een nummer van Frans Duijts. Of mijn eigen plaat: Jongen van de stad. Het zijn hoe dan ook nummers waardoor je een glimlach op je gezicht krijgt. Zet het aan en je wordt vrolijk. En het zit goed in elkaar, het is catchy, maar niet geforceerd of ingewikkeld: Trudie uit Schubbekutteveen moet het ook voelen.” 

Hoe verklaar jij de populariteit van Nederlandstalige muziek? Het lijkt meer aanwezig dan ooit.
“In mijn tijd had iedereen op school nog een mp3-spelertje, zo’n ding waar je muziek op kon downloaden. Bij mij stonden er nummers op van André Hazes en Wim Sonneveld en daar werd ik echt op aangekeken. Dat had niemand. Als je tegenwoordig aan een gemiddelde brugklas vraagt of ze Terug in de tijd van Yves Berendse willen meezingen, zingen ze het woord voor woord mee. Dus dat is inderdaad behoorlijk veranderd in een aantal jaar tijd. Ik denk dat volksmuziek nog nooit zo hot is geweest als nu. Geen idee waarom, maar ik vind het fantastisch. En ik ben blij dat ik er een mooi aandeel in heb mogen leveren.” 

Wilde je nooit iets anders worden?
“Ik weet wel dat ik een BumaStemra-vergoeding kreeg voor het eerste liedje dat ik had geschreven en dacht: als ik hiervan moet leven, wordt het echt flink op een houtje bijten. Dat schoot niet op. Dus natuurlijk waren er momenten dat ik twijfelde, dat ik dacht dat ik dit misschien toch maar als hobby moest zien. Maar in mijn achterhoofd voelde ik dat ik door moest gaan, dat de aanhouder uiteindelijk zou winnen. En ik zeg het je: als ik al mijn muziekwerk nu kosteloos zou moeten doen en er een baan naast moet hebben om geld te verdienen, zou ik het alsnog doen. Mijn liefde voor muziek gaat verder dan wat ook.”

‘Mijn vader en ik verkochten op Koningsdag altijd hotdogs bij hem voor de deur. Van wat we verdienden, gingen we dan op zo’n all-inclusive reisje naar Turkije’

Die andere baan is voorlopig niet nodig, want je verdient inmiddels lekker. Hoe belangrijk is geld voor je? 
“Geld was thuis altijd een probleem, dus ik wilde wel graag geld verdienen. Ook om mijn ouders trots maken. Ik verdien nu goed geld, dat mag je best weten, maar ik vind het vooral fijn voor de toekomst. Ik wil graag een gezinnetje met kinderen en die wil ik een warm huis kunnen geven. En de mogelijkheid om naar de Albert Heijn te gaan zonder na te denken over wat we in de boodschappenkar leggen. Dat is voor mij al luxe. Natuurlijk vind ik het fijn dat ik volgende week in een mooi hotel op Bali zit, dat het lekker afgelegen ligt, een mooi uitzicht heeft. Natuurlijk vind ik het leuk om een nieuwe auto te kopen, maar na twee dagen denk ik daar al niet meer aan, zie ik het toch als dat ding wat me van a naar b brengt. Geld is leuk en belangrijk, maar het is niet mijn drijfveer.”

Wat was het eerste dat je kocht toen je goed begon te verdienen?
“Een vakantie naar Curaçao met mijn vader. Hij en ik verkochten op Koningsdag altijd hotdogs bij mijn vader voor de deur. Daar verdienden we achthonderd euro mee en daarvan gingen we dan op zo’n all-inclusive reisje naar Turkije. Leuk hoor, maar de eerste keer dat ik tienduizend euro verdiende, heb ik de helft aan die vakantie naar Curaçao opgemaakt. Omdat dat toch wat anders is dan de hele dag op zo’n resort vertoeven. Moet je net mijn vader hebben. Hij is een simpele ziel, in de mooiste zin van het woord: geef hem een paar slippers, een korte broek en een hemdje van de HEMA en hij is blij. Meer heeft-ie niet nodig.

Hij gaat nu regelmatig naar de Kaapverdische eilanden, waar hij lekker blendt met de lokale mensen, samen met die gasten op een bankje zitten lullen. Blijer kun je hem niet maken. Dus die luxe reis naar Curaçao vond-ie helemaal niks. Daar zaten we dan, in het Kontiki Beach Resort, alles erop en eraan, een suite met eigen zwembad. Na drie uur werd-ie gillend gek. Hij voelde zich daar niet thuis, zei-ie, hij ging pleite. Heeft-ie een driehoogachterhotel in Willemstad voor zichzelf geboekt, want dat dure gedoe was niks voor hem. Al die hotemetoten om hem heen, dat zien en gezien worden. Oprotten konden ze, hij hing liever met de lokalen. Kon ik hem elke dag met de auto komen ophalen in Willemstad.”