Bij de politierechter: 'Mama kwijt'

De 31-jarige Precious* is een donkere, kleine, voluptueuze dame die opvallend weinig moeite doet om haar rondingen te verbergen. Wanneer ze plaatsneemt op haar stoel lijkt de elasticiteit van haar sportlegging tot het uiterste te worden getest.

Ze is de moeder van twee jonge kinderen, maar door een reeks aan gebeurtenissen raakte ze de voogdij over haar kroost kwijt aan de jeugdbeschermingsorganisatie Samen Veilig. Wat die gebeurtenissen exact behelsden wordt vandaag niet nader uitgelegd, maar duidelijk is wel dat haar carrière als bolletjesslikker er een rol bij speelde. Haar kinderen wonen bij hun moeder, maar daaraan is wel een reeks voorwaarden verbonden. Zo moet Precious te allen tijde bereikbaar zijn voor Samen Veilig en hen ook altijd exact op de hoogte houden van waar de kinderen verblijven en bij wie.

En daar ging het mis.

Eind januari komt bij Samen Veilig het bericht binnen dat de kinderen niet op school zijn verschenen. Precious heeft de school gemaild dat de kinderen corona hebben, en zelfs in het ziekenhuis zijn opgenomen. Samen Veilig vertrouwt het niet en probeert onmiddellijk in contact te komen met hun moeder, maar alle berichten en telefoontjes blijven onbeantwoord. Wanneer ook de oma en de vader van de kinderen aangeven van niets te weten, slaat men groot alarm. De kinderen worden als vermist opgegeven en de politie start een groot opsporingsonderzoek. Ruim een week later worden ze op een adres in Rotterdam aangetroffen. Ze verkeren in goede gezondheid. De vrouw die de deur opendoet vertelt de agenten dat de kinderen daar tien dagen eerder door Precious zijn gedropt met de toezegging dat zij een dag later weer zouden worden opgehaald. Dat laatste was nooit gebeurd.

“Want u was naar Parijs vertrokken, en daarvandaan naar Zuid-Amerika gevlogen,” weet de rechter.

“Ik was helemaal fucked,” barst Precious al bij haar eerste woorden in tranen uit. “Het ging niet goed met mij toen.

Ik had een visioen gehad dat mijn moeder zou sterven, wat later ook gebeurde,” snikt ze, waarna ze tussen de waterlanders door ook nog iets stamelt over een buurman die haar zou hebben aangerand.

“Wat ging u daar precies doen, in Frans-Guyana?” wil de rechter weten.

“Iemand ophalen,” antwoordt Precious afgemeten.

“Wie?” vraagt de rechter door.

“Iemand die ik niet kende. Dat was mij gevraagd.”

“Het vermoeden bestond dat u weer drugs ging smokkelen,” houdt de rechter haar voor. “Niet alleen politie en justitie vermoedden dat, maar ook de vader van uw kinderen.”

“Geen drugs,” snikt Precious. “Echt niet.”

Precious dropt haar kinderen in Rotterdam met de toezeg ging dat zij een dag later weer zullen worden opgehaald. Dat laatste gebeurt echter nooit

Wat het werkelijke doel van haar reis ook was, heel ver kwam ze niet. Bij de paspoortcontrole op het vliegveld van Cayenne, de hoofdstad van Frans-Guyana, gedraagt Precious zich dusdanig opvallend dat de douaniers al snel onraad ruiken. Zeker wanneer uit haar reisdocumenten blijkt dat ze van plan is om een dag later alweer terug te vliegen. Wat ze in haar verhoor precies verklaart is onduidelijk, maar feit is wel dat ze daarna drie weken lang, onder vrij erbarmelijke omstandigheden, in een vluchtelingenkamp verblijft. De rechter spreekt van een grimmig avontuur dat helemaal mis had kunnen lopen.

“U had daar jaren vast kunnen zitten, beseft u dat?” vraagt hij.

Precious haalt haar schouders op en veegt een traan van haar wang.

“Ik weet het,” snikt ze.

Haar advocate zegt dat ze zich het telefoontje dat ze vanuit het vluchtelingenkamp kreeg nog levendig kan herinneren.

De reddeloosheid en de totale paniek waarin Precious verkeerde. Om haar na zo’n onvoorstelbare nachtmerrie ook nog een straf op te leggen, vindt ze niet gepast. Zeker ook omdat moeder en kroost inmiddels weer zijn verenigd en Precious zich sindsdien keurig aan de gemaakte afspraken houdt.

Ze pleit daarom voor een 9a, een schuldigverklaring zonder straf, maar daar gaat de rechter niet in mee. Voor het onttrekken van haar kinderen aan de voogdij van Samen Veilig legt hij Precious een taakstraf op van 40 uur.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacyredenen gefingeerd.