Bij de politierechter: 'Ze heb een bek voor tien'

"Nu is het net of ik dat meisje helemaal de tyfus heb gebeukt,” zegt Henk* (31) nadat de officier van justitie heeft voorgelezen dat hem de mishandeling van zijn ex-vriendin en de vernieling van een bed, een deur, een iPad, een stofzuiger en een televisie ten laste worden gelegd.

Zonder dat de rechter hem een vraag hoeft te stellen barst hij los.

“Luister, het is allemaal koek en ei tussen ons,” zegt Henk, al is het een raadsel hoe hij daarbij komt. Zijn ex-vriendin verblijft inmiddels samen met hun dochtertje in een blijf-van-mijn-lijfhuis aan de andere kant van het land.

“Het stelde allemaal geen ene kut voor,” vervolgt hij. “Het is misschien een klein vrouwtje, maar ze heb een bek voor tien. Ze werd helemaal druk en wild en zo. Toen heb ik haar bij de bovenarmen gepakt en tegen de muur gedrukt. Om haar te kalmeren. Meer niet. Ik heb haar geen klap gegeven. Ik wilde haar geen pijn doen.”

Klappen met stofzuigerbuis

“Ze had wel veel pijn,” merkt de rechter op.

“Dat kwam door die muur,” zegt Henk. “Dat was zo’n grof gestucte muur. Met van die scherpe korrels. Als je daar één keer langsloopt dan lig je gelijk helemaal open. Daar kan ik niks aan doen.”

“U zou haar ook gedreigd hebben te slaan met een stuk van het bed, klopt dat wel?” vraagt de rechter.

“Ook onzin,” zegt Henk. “Het was een heel zwak bed. Als je daar een keer per ongeluk tegenaan stootte, dan viel het al uit elkaar. Dat gebeurde dus.”

“Uw ex-vriendin heeft het ook over een stofzuigerbuis,” zegt de rechter. “Heeft u haar daarmee geslagen of proberen te slaan?”

“Niks van waar,” zegt Henk. “Ik heb dat ding alleen een trap gegeven.”

“En de iPad van uw dochter, heeft u die vernield?” vraagt de rechter.

“Die is niet van mijn dochter. Ze speelt er graag mee, maar hij is van mij. Net als dat bed, die stofzuiger en die tv. Ik kan u de bonnetjes zo laten zien. Al had ik die iPad in honderd stukjes gesmeten. Sinds wanneer is het verboden om je eigen spullen te slopen?”

“U bent eerder veroordeeld voor huiselijk geweld, dat klopt toch?” vraagt de rechter. “Ja, maar dat stelde ook weinig voor,” zegt Henk.

“En nu verblijft uw ex-vriendin samen met uw dochter in een blijf-van-mijn-lijfhuis. Dat is natuurlijk ook niet voor niets,” zegt de rechter met gevoel voor understatement.

“Dat was omdat ze haar voordeur op slot had gedaan,” legt Henk uit. “Toen moest ik een raam in slaan. Maar ik heb haar nooit mishandeld. Als ik haar pijn had willen doen, dan had ze dood tegen die muur aan gelegen, snapt u. Dan was ze nooit meer wakker geworden. Ik wil niet opscheppen of zo, maar daar had ik maar één klap voor nodig gehad.”

De rechter heeft genoeg gehoord: voor het mishandelen van zijn ex en het vernielen van haar spullen (want ze stonden bij haar in huis en werden dagelijks door haar gebruikt) krijgt Henk een taakstraf van tachtig uur, waarvan de helft voorwaardelijk. Ook krijgt hij een meld- en behandelverplichting bij de reclassering.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacyredenen gefingeerd.