Misdaadcolumn: 'Social media goudmijn voor pedofielen'

Het is verbazingwekkend hoeveel mensen allerlei voor de hand liggende raadgevingen en waarschuwingen nodig hebben om enigszins ongeschonden door het leven te gaan.

Laat geen waardevolle spullen achter in de auto. Stap niet dronken achter stuur.

Ga niet zonnen op het heetst van de dag. Koop geen gestolen spullen. Stop met roken. Drink genoeg water. Postbus 51 heeft z’n bestaansrecht te danken aan het opvoeden van volwassen Nederland, dus het zal wel nodig zijn.

Onlangs is er een nieuw advies bijgekomen. Nou ja, zo nieuw is het niet, maar wel wordt er voor het eerst nadrukkelijk aandacht voor gevraagd. Het komt erop neer dat vakantiegangers moeten opletten welke kinderfoto’s ze op social media plaatsen. Want blijkbaar zijn er nog steeds naïevelingen die plaatjes van hun (half)naakte kroost op Facebook zetten. Het lijkt zo onschuldig; een dreumes in blote billetjes op het strand. Zonnehoedje op, aandachtig in de weer met een schepje en een emmertje. Wat veel ouders helaas niet beseffen is dat veel van de foto’s op allerlei pedofielensites terechtkomen. Vervelend voor de ouders, nog vervelender voor de kinderen, die er op latere leeftijd mee kunnen worden geconfronteerd.

Voor de pedo’s vormen social media een goudmijn. Want het verzamelen en delen van dergelijke foto’s valt niet onder het begrip kinderporno en is daarom niet strafbaar. En toch is het materiaal voor die groep blijkbaar opwindend genoeg om ermee aan hun trekken te komen, met excuses voor de onbedoelde woordspeling. Er zit dus maar één ding op en dat is ouders ervan doordringen dat het plaatsen van dergelijke kinderfoto’s niet zonder risico is. Het is eigenlijk dieptriest dat zo’n waarschuwing nodig is, maar er lopen nu eenmaal mensen rond met afwijkende, hardnekkige en ongeneeslijke seksuele driften.

Ooit heb ik een rechercheur geïnterviewd die zich bezighield met de opsporing van kinderporno. Hij toonde me een wereld die ik niet kende en achteraf ook helemaal niet had wíllen leren kennen. “Bedenk het maar en het gebeurt,” zo waarschuwde de rechercheur me voorafgaand aan het gesprek. “Baby’s, kleuters, dieren, foltering, echt álles zien we voorbijkomen.” Met dat ‘voorbijkomen’ doelde de politieman op het urenlang spotten van inbeslaggenomen kinderpornomateriaal. Een horrorklus. Maar wel één die moet worden gedaan. “Natuurlijk is het zwaar, het zijn vreselijke beelden.

Het lijkt zo onschuldig; een dreumes in blote billetjes op het strand. Zonnehoedje op, aandachtig in de weer met een schepje en een emmertje

En vreselijke geluiden. We zetten bewust het volume op nul, dat maakt het iets draaglijker.” Het materiaal werd niet alleen bekeken om de strafbare handelingen in een procesverbaal te kunnen vastleggen, maar vooral om de makers op te sporen. “We letten op details die iets kunnen zeggen over de herkomst ervan. Achtergrondgeluiden van treinen, kerkklokken of sirenes. Of het soort stopcontacten op de achtergrond, het helpt allemaal mee.”

Over het type dader kon de rechercheur kort zijn. “Ach, dat kan je buurman zijn.” Producenten, verspreiders en afnemers van kinderporno blijken vaak griezelig gewoon. Ze vallen niet op in het dagelijkse leven en beseffen zelf vaak maar al te goed dat ze niet normaal zijn. In de rechtbank heb ik een verdachte, die was opgepakt voor het bezit van een grote hoeveelheid kinderporno, het ooit als volgt horen zeggen:

“Ik weet dat ik iets vreselijks heb gedaan. Ik ben een normale man, getrouwd en vader van drie kinderen. Ik ben niet gewelddadig en heb nooit eerder met de politie te maken gehad. Maar dit, waarvoor ik nu terecht sta, is sterker dan ik. Ik besef dat ik een seksuele afwijking heb, het is een ziekte. Ik wil het niet, maar het gebeurt gewoon. Ik walg van mezelf. Niet omdat ik die filmpjes in mijn bezit heb, maar omdat het me oprecht opwindt. Sorry.”

Er viel trouwens nog iets op in de rechtbank. De rechters hadden volstaan met een beschrijving van het materiaal, de beelden zelf wilden ze niet zien. Is dat misschien waarom Vrouwe Justitia een blinddoek draagt?