Sportcolumn: 'Met z'n allen in de Dohanaise'

Edwin

Een van de grote voordelen van het vervagen van de coronamaatregelen is dat we weer onbezorgde tripjes kunnen maken naar het buitenland. Lekker rondstiefelen in mooie steden en dan als kers op de Van der Valk-appelmoes ook nog een potje voetbal meepikken. Komend weekend doen we met zes vrienden Tirana aan (zei ik nou: mooie steden?) en kunnen we kiezen uit Partizan-Teuta Durrës of Dinamo-Kastrioti. We hebben afgesproken dat we naar de club gaan met de meest aftandse behuizing.

Vorig weekend vond ik mezelf terug op het klassieke Ibrox Park van Glasgow Rangers. Vanwege het 150-jarig bestaan had de club een wedstrijdje georganiseerd tussen een team van Rangers Legends en een World All Star Team. Hier zou op zo’n duel een paar duizend man afkomen, in Schotland is iedereen dan in rep en roer. Ik heb Arthur Numan en Michael Mols nog nooit zoveel handtekeningen uit zien delen als rond deze wedstrijd.

Zelf heb ik met enige verbijstering naar Paul Gascoigne gekeken, de man die Diego Maradona eigenlijk al gezelschap had moeten houden, maar nu in geleende tijd probeert rechtop te blijven staan (en van de drank af te blijven).

Hij kreeg bij opkomst een ovationeel applaus, maar toen hij tijdens de warming-up een ballenjongen tackelde, zag je de menigte al wat minder enthousiast reageren. Hij scoorde nog een goal, je weet wel: op een manier zoals je een jongetje met downsyndroom laat scoren, tamelijk gênant allemaal, maar ja, in het geval-Gascoigne is alles toegestaan.

Na afloop loodste Numan me de kleedkamer in en zag ik hem uitgeblust zitten. De branie is totaal verdwenen, hij is 54 jaar oud, maar als je 74 zegt, geloof je het ook. Hij werd ook een beetje meewarig aangekeken door z’n ploeggenoten, waaronder een provinciegenoot van jou die het tussen de palen nog heel aardig deed. Volgens eigen zeggen doet Ronald Waterreus dit soort potjes ‘met de grootst mogelijke tegenzin’, maar hij was de enige die redelijk bestand bleek tegen het geweld van kanonnen als Figo, Kaká en Hagi.

Wat me brengt bij een andere Limburgse doelman: Mark Flekken. Wat denk je? Wordt hij een blijvertje? Zal wel handig zijn omdat Justin Bijlow blessuregevoelig is en we tijdens het laatste EK uit arren moede Maarten Stekelenburg moesten opstellen. Gaan we het sowieso ver schoppen in dat vermaledijde Qatar?

Micha Jacobs

We worden wereldkampioen, is er ook maar één vezel in dat lenige voetbalbrein van jou die daaraan twijfelt? Waarschijnlijk wel als je Mark Flekken namens Freiburg afgelopen weekend opzichtig zag blunderen tegen Bayern München (1-4). De padoem-pats die ik liever achterwege had gelaten, maar je dwingt mij er bijna toe: bepaald flekkenloos was het niet. Maar goed, aan de keeper die we straks in Qatar op goal hebben kan het niet liggen. Het kan eigenlijk nergens aan liggen, want tot nu toe vallen alle dubbeltjes de goede kant op.

De loting was een cadeautje, al kon Louis van Gaal dat natuurlijk niet zeggen en bazelde dan maar dat hij nog nooit in Ecuador was geweest, wel een keer met Bayern München op trainingskamp in Qatar en zelfs een keer in Senegal, waar hij op vakantie was met zijn vrouw. En dat dat laatste land de kampioen van Afrika is met sterspeler Sadio Mané in zijn gelederen, de speler die hij als trainer van Manchester United al wilde aantrekken.

Afijn, lotingmazzel is één, maar ook de KNVB doet er alles aan om onze spelers in alle comfort en zonder al te veel afleiding naar de winst te loodsen. Heb je gezien waar onze jongens vertoeven? In het zeer luxueuze St. Regis in Doha (google dat paleis maar eens), maar KNVB-bobo Gijs de Jong haastte zich om erbij te zeggen dat de voetbalbond tot op de bodem heeft uitgezocht of het hotel zich aan alle arbeidsvoorwaarden heeft gehouden om er zeker van te zijn dat er niet een verdwaalde arbeidsmigrant per ongeluk van de steiger is gevallen tijdens de bouw. Natuurlijk deed de KNVB dat – hallo, wij deugen heus wel hoor! – sterker nog: als het aan de bond ligt, zo zei De Jong, worden ook nog de homorechten in Qatar verbeterd, want nu is het er nog strafbaar om homoseksueel te zijn. Nee, we moeten ons vooral geen zorgen maken dat we alleen maar naar Qatar gaan om te voetballen. We lopen weliswaar achter elkaar aan in de dohanaise, maar gaan dat land ook vertellen dat ze wat humaner moeten worden (want anders?). Al zal dat niet van vandaag op morgen zijn, zei De Jong met een oneliner die waarschijnlijk op een tegeltje in zijn kantoor in Zeist hangt: “Het is evolutie, geen revolutie.”

In slechts een week tijd heeft evolutie iets vies gekregen. Door de KNVB klonk het niet alleen viezer dan ooit tevoren, het heeft er met Paul Cascoigne ook nog nooit zo vies uitgezien.