Sportcolumn: 'Wat een verademing: Fristi in plaats van F-side'

Micha Jacobs

Op uitnodiging van ‘official supplier van Ajax’ en grootste autoverhuurder ter wereld, de firma Enterprise, bevond ik me in het parallelle universum dat Ajax-Chelsea heette (kwartfinale Women’s Champions League, 0-3). Met bijna 36.000 vaders, moeders en kinderen op de tribune was het de best bezochte vrouwenvoetbalwedstrijd in Nederland ooit. Schelle kinderklanken echoden door de Johan Cruijff Arena, alsof ik me in de grootste ballenbak van ons land bevond; geen doorgesnoven gescheld van eencelligen die de tegenstander en de scheids de eeuwige hik toewensen en die met het gooien van een bekertje en vuurwerk de wedstrijd kunnen laten stilleggen wanneer ze willen. De laatste keer dat ik in de Arena was, gebeurde precies dát: Feyenoord leidde met 0-3, de F-Side van Ajax voerde zijn vooropgezette sabotageplan uit, joeg een paar vuurpijlen richting het strafschopgebied en de wedstrijd, die toen al een keer had stilgelegen, werd definitief gestaakt.

Een ander universum dus, wat nu ook gold voor de drankafdeling in het stadion. Nooit eerder werd mijn gebruikelijke bestelling, een halve liter bier, met zoveel enthousiasme ontvangen als nu. “U bent de eerste!” kirde het meisje achter de toog terwijl ze gretig de tap aanviel. Tot dan toe had ze vooral veel Fristi verkocht, aan de duizenden kinderen die nu op de plek van de F-side zaten, waardoor ik ook opeens wist waar die F voor staat.

Het voetbal kent vele verschijningsvormen die prima naast elkaar kunnen bestaan, besefte ik toen twee speelsters van Chelsea elkaar tackelden, de bal vanuit een inworp direct over de achterlijn verdween en een speelster van Ajax tegen een elleboog aanliep, wat normaal gesproken goed is voor een donkerrode kaart, ware het niet dat die elleboog van de scheidsrechter was. Maar net als hooligans komen kinderen niet naar een stadion voor het voetbal an sich: die vergapen zich aan een ouderwetse wave die zes keer in volle lengte over de tribunes rolt en aan dames als Lily Yohannes, Romée Leuchter en Regina van Eijk die ze een keer in het echt willen zien.

Een vriend van me zei: “Ik heb liever dat mijn kinderen worden geïnspireerd door de Ajax-vrouwen dan dat ik ze moet uitleggen dat Memphis Depay zijn criminele vrienden de hand boven het hoofd houdt en dat Georginio Wijnaldum de toeslagenaffaire in Nederland vergelijkt met het regime van Saoedi-Arabië.” Een waarheid als een koe natuurlijk, maar daar denk ik niet aan als ze op het veld staan. Jij wel?

Edwin Struis

Langzamerhand komt er een moment dat ook ik overstag ga. Ik had al bij Ajax-Chelsea kunnen zijn, maar iets hield me tegen. Vroeger, toen Hans Teeuwen nog humor had, Gordon nog best een aardig moppie kon zingen en Georginio Wijnaldum een geëngageerde voetballer was in plaats van een ordinaire zakkenvuller, deed ik m’n vingers in de oren als een collega-journalist begon over vrouwenvoetbal. Al dat positivisme over zoveel onkunde, ik kon het niet verdragen.

Toen ik bij Trouw werd aangenomen als voetbalverslaggever maakte ik meteen duidelijk dat ze me naar elke wedstrijd konden sturen, hoe NEC-NAC ook, maar dat ik paste voor het geklungel van 22 wapperende paardenstaartjes ergens op een winderig bijveld, waar enkel wat familie op afkwam. Ik zal het in iets andere bewoordingen hebben omschreven, maar in feite kwam het daarop neer.

Ik zag het niet als voetbal, meer als een totaal andere bezigheid. Ik heb ook weleens geschreven dat er aparte regels moesten komen voor deze tak van sport. Kleiner veld, grotere doelen, lichtere bal, 2 x 30 minuten; dat werk. Dat zou misschien ook wat blessureleed voorkomen, waar de vrouwen onevenredig vaak aan ten prooi vielen. Afijn, ik nam het nog steeds niet al te serieus en de KNVB ook niet, want tot voor kort vielen de vrouwen onder de afdeling amateurvoetbal. En de aanstelling van Andries Jonker als bondscoach werkte ook al op de lachspieren. Een trainer die Telstar diep in het rechterrijtje van de eerste divisie vastpinde, kon toch onmogelijk een aanwinst zijn voor onze oranje leeuwinnen? Oranje leeuwinnen, die term alleen al...

Vorige week keek ik vanuit mijn ooghoeken naar Ajax-Chelsea, de wedstrijd waarbij jij live aanwezig was. De feestelijke ambiance kwam rechtstreeks de huiskamers in, iedereen was goedgemutst, en ook het niveau van het voetbal was best te pruimen.

Als ik jouw avonturen lees, geeft me dat ook een goed gevoel. Jarenlang was ik op m’n hoede in en om de stadions. Van elke vuurwerkbom schrok ik me het apelazarus. Ik ben achternagezeten door hooligans, bespuugd, uitgescholden, met bier overgoten, echt op m’n gemak voelde ik me nooit. En als ik nu lees dat het bezoeken van een vrouwenwedstrijd aanvoelt als een warm bad, moet ik er misschien toch een keer aan geloven. Binnen afzienbare tijd komt er met de oprichting van Hera United een heuse vrouwenprofclub in Amsterdam. Misschien wordt het dan echt tijd voor een seizoenkaart.