Column Vico Olling: 'Bedreigingen en sissers'

If you can’t stand the heat, get out of the kitchen.” De eerste keer dat ik deze spreuk hoorde, kwam hij uit de mond van Peter R. de Vries. Hij zei het tijdens een gesprek dat ik met hem had. Een collega-misdaadjournalist werd bedreigd en hij en zijn uitgever lagen al meteen op de rug na het eerste bericht. Een uitermate slecht verhaal vond Peter dit. Als je publiceert moet je zeker van je zaak zijn en niet bij de eerste kritiek in de stress schieten en publicaties terughalen. Het is inherent aan misdaadjournalistiek dat je soms op tenen gaat staan van mensen die in sommige gevallen ook nog eens overgevoelig zijn. Door meteen bakzeil te halen laat de uitgever zien dat hij bang is en/of de journalist niet genoeg vertrouwt. Dan kan het snel afgelopen zijn.

Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik me altijd wel gesteund heb gevoeld door de mensen met wie ik samenwerkte. Vaak zaten zij ook dicht op de bal, zagen ze hoe en waarnaartoe er werd gewerkt en kregen ze vertrouwen in mijn aanpak of konden ze op de juiste wijze bijsturen. Als er bedreigingen waren, stonden we schouder aan schouder. Bedreigingen komen gelukkig niet vaak voor, maar twee keer voelde ik me wel wat ongemakkelijk na een telefoongesprek. De eerste keer was met een garagehouder. Dat was in de tijd dat Panorama nog samenwerkte met het televisieprogramma Opgelicht?!. Zij hadden op dinsdag de uitzending en wij een uitgebreide reportage in het blad dat woensdag in de winkel lag. Werkte hartstikke goed, maar die garagehouder vond het wat minder. Hij belde naar de redactie en er volgde een scheldkanonnade, er was wat nervositeit omdat we niet precies wisten hoe gek de man was, maar uiteindelijk is het met een sisser afgelopen. Dat gebeurt wel vaker.

Verreweg het mooiste voorbeeld van zo’n sisser is die keer dat ik samen met een collega een verhaal had gemaakt over een liquidatie van een bekende naam in de vechtsport. Daarvoor hadden we ook een vriend van het slachtoffer geïnterviewd. Die vriend was ook een professionele vechter, en zeker geen onverdienstelijke. We hadden het stuk van tevoren laten lezen, en op zijn verzoek nog een en ander aangepast, maar toch overheerste ontevredenheid. Ik zei toen telefonisch tegen hem dat het stuk al naar de drukker gestuurd was, maar dat ging er niet in.

“Als jij gewoon een stapje harder je best doet, dan kun jij die ene passage heus nog wel even wijzigen,” hoorde ik de man in mijn oor zeggen. Hij zou ‘zeer teleurgesteld’ zijn als ik dat niet zou doen voor hem. “Echt, heel teleurgesteld, en dat willen we allebei niet.” Ik zei nogmaals dat de Panorama al op de drukpers lag en dat we bovendien alles al hadden laten lezen en hij antwoordde voor de tweede keer dat hij heel teleurgesteld zou zijn en toen hingen we op.

Vervolgens ben ik wat gevechten op YouTube van die man gaan bekijken. Ik was er al snel uit dat ik dat naar alle waarschijnlijkheid niet zou gaan winnen. Na wat informatie ingewonnen te hebben bij collega’s ben ik uiteindelijk gewoon weer aan het werk gegaan. Maar bij iedere zware motor die ik in de buurt voorbij hoorde sjezen keek ik toch even op.

Vier of vijf weken later hoorde ik via een bevriende journalist dat de man zijn verontschuldigingen aanbood aan me. Hij had het verhaal nog eens zorgvuldig doorgenomen en vond het eigenlijk wel heel goed geschreven. Sssssss....