Column Vico Olling: 'Rustige tijden, roerige tijden'

Er zijn tijden dat er helemaal niets aan de hand is, dat alles heel soepeltjes verloopt. Dat de onderwerpen bij Panorama zich als vanzelf aandienen, dat de stroom artikelen netjes in het blad terechtkomt en je eigenlijk zelden iets hoort. Geen nieuws is goed nieuws denk ik dan altijd maar, maar het heeft ook iets onwerkelijks, die stilte.

Er zijn ook tijden dat een uur, een dag of een week te kort is, dat de advocatenbrieven en -mails je om de oren vliegen, dat er aan alle kanten aan je getrokken wordt en dat de telefoon continu gaat. Op die momenten verlang je dan weer terug naar die stilte.

Van alle dingen gaat verreweg de meeste tijd zitten in het beantwoorden van mails van advocaten. Het is niet voor niks dat iemand een advocaat de opdracht geeft om een mail te sturen naar de redactie. Achter zo’n mail zit vaak veel verontwaardiging, angst en in sommige gevallen ook wel woede. Daar moet je serieus mee omgaan. Dus ga je je inlezen in het artikel waar het over gaat. Je mailt in voorkomende gevallen de schrijver dat er stront aan de knikker lijkt te zijn en je vraagt of die alvast wil nadenken over een antwoord. Ik ga zelf ook altijd kijken wat er in andere media over het onderwerp geschreven staat. Uit onder andere die elementen begin ik een mail op te stellen naar de advocaat. Daar ben ik vaak wel een paar uurtjes mee zoet, omdat ik vind dat elk woord raak moet zijn. Je moet iets weerleggen of uitleggen waarom je hebt gehandeld zoals je hebt gehandeld, dus dat moet je zo duidelijk mogelijk en dus zonder omwegen doen. Als het goed is dan is het met één of twee van dat soort mailtjes wel gedaan. Als dat niet het geval is, kan zoiets een project van zeer lange adem worden. Ik ben weleens jaren bezig geweest omdat we een foto van iemand hadden geplaatst die daar niet blij mee was. Het duurde geloof ik wel drie jaar voordat we eruit waren.

‘Achter zo’n mail zit vaak veel verontwaardiging, angst en in sommige gevallen ook wel woede. Daar moet je serieus mee omgaan’

Een paar weken geleden zat ik ook een paar dagen driftig te mailen met advocaten en mensen die zich benadeeld voelden.

Voor een deel had dat te maken met Panorama, voor een ander deel had dat te maken met de lancering van mijn boek over Martin Hoogland op 8 juni aanstaande.

Je zou denken dat het beter is als het rustig is om je heen en er geen gedoe speelt rond verhalen, columns of foto’s. Toch denk ik ook dat af en toe een advocatenbrief of mail van iemand die denkt dat hij benadeeld is, hoort bij het werk wat ik doe. En die reuring heeft ook nog wel iets moois eigenlijk.