Column Vico Olling: 'morgen betaal ik je terug, écht!'

Hij was het zat. Hij had al maanden achter zijn geld aangelopen en nog altijd stond hij met lege handen.

Hij had hem gebeld, geappt, ge-sms’t en had berichten ingesproken op zijn voicemail. Het leidde tot niks. Hij werd ’s nachts soms zwetend wakker in zijn bed met in zijn hoofd het vrolijke ingesproken tekstje: “Há-llooooh, mét Piet, ík ben er dus effe niet! Laat een bericht ach....” Hij moest zich bedwingen om zijn telefoon niet tegen de muur te gooien, zó woedend was ie. Hij was ook al een paar keer naar de woning van Piet gereden, maar Piet was er effe niet. “En dat is echt zijn mazzel...”

Piet was een vriend van hem en die zat een half jaar geleden een beetje krap bij kas. “Ik was juist wat meevallers tegengekomen op mijn pad en ik zag dat Piet het moeilijk had en kende hem al zo lang. Het was voor mij eigenlijk niet meer dan normaal dat ik hem even wat geld zou lenen,” zegt mijn contact. Hij leende Piet 40.000 euro. Ze spraken af dat Piet het over drie maanden zou terugbetalen. Na die drie maanden liet Piet nog weten dat het iets langer zou duren.

“Maar volgende maand heb je het echt!” Er ging nog een maand voorbij en daarna nog één. Mijn contact had Piet nog proberen te bellen, maar hij nam ineens niet meer op. Toen hij toevallig een gemeenschappelijke vriend van Piet en hem tegenkwam belde hij met de telefoon van die vriend naar Piet. Toen nam Piet ineens wél op. Een scheldkannonade volgde. Daarna de excuses: “Nee, echt man, ik zweer het je, ik betaal morgen, ik zat lastig en wilde jou niet teleurstellen, maar je weet toch dat ik goed ben voor m’n geld en...”

De dag erna: niks. En zo verstreken zes maanden. Piet nam niet meer op en was nergens te bekennen. En nu was mijn contact het zat. Hij trommelde een paar mannetjes op en ging in de nacht naar Piets huis. Hij was er. Hij lag te slapen. Mijn contact en zijn mannetjes verschaften zich in stilte toegang tot zijn huis, tot zijn slaapkamer. Ze wekten hem met een loop van een geweer op zijn voorhoofd. Piet schrok wakker. Mijn contact zei nog maar eens dat ie zijn geld terugwilde.

En toen deed Piet iets opmerkelijks. Hij zei: “Sorry man, maar schiet me maar dood. Ik heb het niet.”

Mijn contact keek me aan met een ongelovige blik: “Kun je je dat nou voorstellen? Dat je je laat afschieten voor veertig ruggen?”

Hij heeft zijn geld overigens nog steeds niet. Hij concludeerde laatst sip: “Je leent geld als een koning en vraagt het terug als een bedelaar.”