Bij de politierechter: 'Een loopje met de waarheid'

Volgens het OM heeft Farouk* (30) een typisch loopje. Hij zou bij het lopen zijn rechter voorvoet opvallend ver naar buiten plaatsen, maar bij het binnenkomen van de rechtszaal zijn het vooral zijn witte sportsokken, gestoken in blauwwitgestreepte badslippers, die de aandacht opeisen.

Zijn advocaat veegt gelijk de vloer aan met de loopjes-theorie van het OM. Ze heeft de camerabeelden uitvoerig bestudeerd en daarop is volgens haar achterin een enorme bedrijfshal hooguit een schim te zien. De kans dat je op die beelden iemand, wie dan ook, aan zijn loopje herkent, is volgens haar nul. Al had hij zich hinkelend voortbewogen.

Ook de rechter vindt het vermeende loopje geen sterk bewijs, maar Farouk heeft de pech dat het dossier nog veel meer belastend materiaal tegen hem lijkt te bevatten.

Bij zijn voormalig werkgever, een bedrijf dat onder andere onderdelen maakt voor de medische apparatuur van Philips, verdwijnen met enige regelmaat kostbare koperplaten uit de voorraad.

Op de beelden van beveiligingscamera’s die kort daarop worden opgehangen zien bedrijfsrechercheurs op een dag, rond half vijf ’s ochtends, ver voordat de werkdag begint, een persoon het pand binnenkomen. Kennelijk weet hij de weg want hij schakelt zonder problemen het alarm uit, knipt het licht aan, haalt een palletwagen en loopt ermee naar de stapel koperplaten.

Een gat in het midden

Ook het opladen daarvan gaat met een handigheid die de nodige ervaring verraadt. Door hun omvang en gewicht zijn de platen lastig vast te pakken, maar wie er vaker mee werkt die weet dat er in het midden van de platen een gat zit dat het leven een stuk makkelijker maakt. Met de palletwagen loopt de dief vervolgens naar buiten waar hij de acht koperplaten, met een waarde van 200 euro per stuk, overlaadt in een Volkswagen Golf. “En die auto stond op uw naam,” zegt de rechter.

“Ik had hem uitgeleend aan een collega,” zegt Farouk.

“Aan wie?” vraagt de rechter.

“Dat kan ik niet zeggen,” zegt Farouk.

“Hij heeft mij daarna ernstig bedreigd. Als ik zijn naam noem dan heb ik straks nog veel meer problemen. Om iets bij te verdienen heb ik die platen verkocht, dat geef ik eerlijk toe, maar ik ben geen dief.”

Volgens de officier van justitie handelde hij wel degelijk alleen. Bedrijfsrechercheurs komen erachter dat Farouk de platen diezelfde middag nog bij een metaalhandel verkoopt. In de tussentijd heeft hij ze opgeslagen bij een selfstoragebedrijf waar hij een opslagbox huurt. De camerabeelden daar, laten aan duidelijkheid veel te wensen over, maar de rechercheurs concluderen wel dat de man die de platen uit de VW Golf laadt hetzelfde postuur en loopje heeft als Farouk. Bovendien wordt de deur van de selfstorage met de elektronische toegangspas geopend die op zijn naam staat.

Ook de rechter twijfelt geen moment aan zijn schuld. Farouk is niet alleen de heler, hij is ook de dief. Sterker nog, de rechter houdt hem ook verantwoordelijk voor de eerdere koperdiefstallen bij zijn voormalige werkgever. Telkens werd nog geen half uur na de diefstallen bij het selfstoragebedrijf de deur geopend met Farouks pas, telkens werden de platen later die dag verkocht aan dezelfde metaalhandelaar en telkens stortte Farouk nog diezelfde dag honderden euro’s op zijn rekening. In totaal gaat het om 33 gestolen koperplaten met een waarde van 6600 euro. De straf die daarbij hoort is niet mals. Zonder typisch loopje, maar met zes maanden onvoorwaardelijke celstraf loopt Farouk even later de zaal uit.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd