Bij de politierechter: 'Een homo met een hangslot'

De geaardheid van een verdachte staat niet vermeld op de persrollen die de rechtbank aan journalisten verstrekt, maar Steven* (24) laat er bij zijn binnenkomst weinig twijfel over bestaan. Zijn hele voorkomen schreeuwt herenliefde. Behalve homoseksueel is hij ook androgyn. Dat wil zeggen: hij is overduidelijk een man, maar dan wel eentje met opvallend veel vrouwelijke trekken. Zijn glimmende oorbellen onderstrepen dat nog eens.

Naast Steven zit een Engelstalige tolk, want hoewel hij nu een jaar of twee hier woont is hij de Nederlandse taal nog niet erg machtig. Al verstond een Marokkaanse buurman hem naar eigen zeggen prima.

“Hé schatje, wil je neuken?” zou Steven hem op straat hebben gevraagd terwijl hij zijn fiets op slot zette. Het zou volgens de buurman de aanleiding zijn geweest voor hun aanvaring, maar Steven ontkent dat stellig. Volgens hem heeft zijn buurman gewoon een bloedhekel aan homo’s. Hij zoekt voortdurend de confrontatie. Meestal blijft het bij intimidatie, dan rijdt hij met zijn auto bijvoorbeeld rakelings langs hem terwijl Steven door de straat fietst, maar soms gaat het verder dan dat.

Een keukenmes

Laatst gaf hij vanuit het niets Stevens hond een schop. En dan niet zomaar een schop, nee, het beest vloog door de lucht, vertelt Steven. Was het een penalty geweest dan had hij gezeten.

“Wat kijk je nou naar me?” zou de buurman dit keer op nogal agressieve toon hebben gevraagd terwijl Steven voor zijn woning zijn fiets op slot zette.

“Het zijn míjn ogen, ik kijk waar ik wil,” pareerde Steven, waarna de buurman op hem afliep, zijn neus tegen de zijne drukte en brieste:

“WAT ZEI JIJ TEGEN MIJ?!?” Onmiddellijk daarna kreeg Steven een vuistslag in zijn gezicht. Het bloed spoot zijn neus uit, vertelt hij. Doodsbang klopte hij op het raam van de dichtstbijzijnde benedenwoning. De jonge vrouw die de deur opendeed vroeg hem wat er aan de hand was, maar tijd voor tekst en uitleg had Steven niet.

“WAT PRAAT JIJ MET DIE KANKERHOMO?” zou de buurman geschreeuwd hebben terwijl hij opnieuw op hem af stormde. Om hem op afstand te houden, zwaaide Steven zijn fietsketting in het rond, waarmee hij de buurman flink raakte, al blijft hij erbij dat hij nooit gericht met de ketting geslagen heeft.

Het was puur zelfverdediging, beweert hij. Met dank aan de fietsketting slaagde hij er uiteindelijk in zijn eigen voordeur te openen en zijn bovenwoning in te vluchten, maar eenmaal binnen bleef zijn deurbel onafgebroken rinkelen. Dat kon er maar eentje zijn. In een flits greep Steven een keukenmes uit de la en liep de trap weer af.

Vooral met dat laatste heeft de officier van justitie nogal wat moeite. “Als het je alleen om je eigen veiligheid te doen is, en je bent na al die commotie eindelijk in je eigen huis, met de deur veilig in het slot, waarom zou je het gevaar dan weer opzoeken?” vraagt hij.

“Het was geen bewuste actie,” zegt Steven. “Het was blinde paniek.”

Of de rechter dat met hem eens is, laat hij in het midden. Er is voor hem te veel onduidelijk, zegt hij. Wie precies welke rol had in het geweld en met welk motief, hij durft het niet te zeggen. En ja, Steven had een mes in zijn handen, maar of hij daar ook daadwerkelijk mee gedreigd heeft, zoals de buurman in zijn aangifte beweert, niemand die het bevestigt. Steven gaat vrijuit.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.