Zulfarhan (21) werd op gruwelijke wijze gemarteld en vermoord met kledingstomer

De vroege uren van 21 mei 2017, Kuala Lumpur. Er heerst commotie op de campus van de militaire academie. De laptop van kadet Muhammad Akmal (21) is gestolen en hij zint op wraak. Uit ‘betrouwbare bron’ weet hij dat medestudent Zulfarhan Osman (21) de dief is. Muhammad heeft een handjevol medestudenten opgetrommeld om hem te confronteren. De groep, die we voor het gemak ‘het zestal’* noemen, sleurt Zulfarhran rond 02.30 uur uit zijn bed. Terwijl de groep op hem inschopt, ontkent de ‘verdachte’ iets te weten van een gestolen laptop.

Zulfarhan smeekt om genade terwijl de groep hem in de slaapzaal tot aan zijn onderbroek uitkleedt en met een riem vastbindt. Aangemoedigd door de toeschouwers slaat het zestal hem urenlang met een rubberen slang en kleerhangers. Pas bij de oproep tot het ochtendgebed staken ze de afranseling. Maar de nacht daarop gaat de ‘ondervraging’ gewoon verder. Het escaleert wanneer het zestal een loeihete kledingstomer tevoorschijn haalt. De ‘eer’ is aan Muhammad Akmal, de eigenaar van de laptop, om het eerste ‘brandmerk’ aan te brengen. Zulfarhan schreeuwt het uit van de pijn, maar blijft ontkennen. “Niet doen,” gilt hij terwijl de ene na de andere kadet het strijkijzer tegen zijn ontblote lichaam drukt. Het gaat ruim anderhalf uur zo door.

Uber

Na twee nachtelijke martelsessies houden de zes het voor gezien. Ruim 80% van Zulfarhans lichaam is verschroeid. Er zijn negentig(!) brandwonden, waarvan 29 derdegraads. Zelfs zijn geslachtsdelen zijn niet gespaard. In een afgelegen slaapkamer laten de beulen Zulfarhan, die slechts gekleed is in een sarong, ‘bijkomen’. De groepsleden behandelen de levensbedreigende verwondingen met zalfjes en zwachtels. Ondertussen bedenken ze smoesjes waarom de leergierige kadet geen lessen bijwoont.

Maar vijf dagen later is duidelijk dat Zulfarhan dringend medische hulp nodig heeft. Hij moet voortdurend overgeven en verliest regelmatig het bewustzijn. Vier van de kwelgeesten vergezellen Zulfarhan naar een kliniek, een paar kilometer verderop. Ze maken de dokter wijs dat hun ‘kameraad’ de brandwonden heeft opgelopen bij een militaire oefening. De arts raadt hen aan om linea recta naar het ziekenhuis te gaan. Ze besluiten het echter nog eventjes aan te kijken. Vier dagen later gaat het weer mis. Twee 'kameraden' stoppen de ernstig verzwakte en uitgedroogde Zulfarhan in een rolstoel en bestellen een Uber-taxi naar dezelfde kliniek. De chauffeur zal later getuigen dat de patiënt er ‘vreselijk uitzag en onaangenaam rook’.

De ‘eer’ is aan Muhammad Akmal, de eigenaar van de laptop, om het eerste ‘brandmerk’ aan te brengen. Zulfarhan schreeuwt het uit van de pijn, maar blijft ontkennen.

Nadat de arts het verband heeft verschoond, beloven de ‘kameraden’ plechtig dat ze Zulfarhan deze keer echt naar het ziekenhuis zullen brengen. Maar pas wanneer Zulfarhan de volgende dag na het avondeten in een coma raakt, volgen ze dat advies op. Het is hopeloos te laat. Het is 21.25 op 1 juni 2017 wanneer de artsen Zulfarhan doodverklaren. Tegen middernacht krijgen zijn ouders het gevreesde telefoontje. Vader Zulkarnain (53) neemt op. Het is een officier van de marine-opleiding: “Uw zoon is overleden.” De gruwelijke details volgen pas tijdens de slepende rechtszaak.

Briefje

Van de 36 studenten die op de avond van Zulfarhans dood in hechtenis zijn genomen, zullen er achttien voor de rechter verschijnen. ‘Het zestal’ staat terecht voor moord, de overige twaalf voor medeplichtigheid. Muhammad Akmal bekent zonder blikken of blozen dat hij de kledingstomer tegen Zulfarhans knie en voetzolen heeft gehouden. Wat er daarna is gebeurd is, weet hij niet. “Ik ben toen naar de wc gegaan en heb buiten een sigaretje gerookt.”

Verdachte twee beweert dat hij het strijkijzer slechts in de richting van Zulfarhan heeft ‘gezwaaid’. Verdachte drie zegt dat hij is uitgedaagd ‘het ook een keer te doen’. Het zijn moeilijke momenten voor de nabestaanden.

Pijnlijk is ook het besef dat zoveel betrokkenen dit drama hebben laten gebeuren. Zo blijkt dat leidinggevenden zeker twee anonieme noodbriefjes hebben genegeerd waarin een gewetensvolle medestudent meldt dat er op kamer 04-10 ‘een patiënt ligt die urgente behandeling nodig heeft’.

Geharde criminelen

Op 2 november 2021 oordeelt rechter Azman Abdullah dat de beklaagden als 'geharde criminelen' hebben gehandeld, maar de rechtbank acht opzettelijke moord niet bewezen. De zes hoofdverdachten krijgen achttien jaar voor ‘culpable homicide’, vergelijkbaar met doodslag. De omstanders krijgen elk drie jaar cel. Omdat het Openbaar Ministerie hier geen genoegen mee neemt, mag het Hooggerechtshof zich over de zaak buigen.

Op 24 juli 2024, zeven jaar na Zulfarhans dood, is er dan de uitspraak. “In wreedheid is deze zaak de zeldzaamste van de zeldzame,” aldus de vrouwelijke rechter die de meervoudige kamer voorzit. In het 93 pagina’s tellende vonnis maakt het Hof gehakt van de uitspraak door de lagere rechtbank. Want de negentig brandwonden en het gedrag van de hoofdverdachten is wel degelijk voldoende voor ‘moord’. Daar kan maar één straf op staan: “Ze zullen naar de galg worden geleid om te worden opgehangen.” In de praktijk betekent dit waarschijnlijk levenslang. De laatste ophanging dateert alweer uit 2017.

Sjamaan

De laptop, van omgerekend 400 euro, is overigens nooit teruggevonden. Tot overmaat van ramp blijkt dat de ‘betrouwbare bron’ die Zulfarhan als de laptopdief heeft aangewezen een bomoh is, een traditionele medicijnman. Deze Abdullah Seh (56) is tot op heden alleen als getuige voor de rechter verschenen. Tot afschuw van de nabestaanden verklaart de sjamaan dat hij, na wat rituelen, Zulfarhan 'intuïtief' heeft aangewezen op een namenlijst. “Het verscheen als een visioen voor mij.” Het is een bittere pil voor de vader van het slachtoffer: “Mijn zoon is vermoord vanwege de laster van een sjamaan.”

*‘Het zestal’ bestaat uit Muhammad Akmal, Azamuddin Sofi, Muhammad Najib, Muhammad Afif, Mohamad Shobirin en Abdoul Hakeem.

Moord in Maleisië

Volgens de Maleisische ‘polis’ zijn er de afgelopen drie jaar 860 burgers vermoord, oftewel vijf moorden per week in een land van 32 miljoen inwoners. Een grote Maleisische krant signaleert een 'verontrustende trend' van ‘sadistische’ moorden. Onder de recente nieuwsverhalen: “Ouders verdacht van wurgen 6-jarig autistisch jongetje” en “Onthoofd lijk van lerares (33) in vuilnisbak gevonden”.