Hoe een gruwelijk driftige echtgenoot zelf in een vrieskist eindigde

Walpeup is een typisch Outback-dorp met één buurtwinkel, één school en twee kerkjes. De dichtstbijzijnde grote stad, Adelaide, ligt op vier uur rijden. Volgens de laatste telling heeft Walpeup 171 inwoners. Op de avond van 1 september 2020 staat Rebecca Payne (41) op het punt daar 170 van te maken. Ze serveert haar man Noel (68), een gepensioneerd automonteur, een kop warme chocolademelk en versgebakken citroenkoekjes. Speciaal voor hem heeft ze een flinke dosis temazepam toegevoegd. Het duurt niet lang voordat de fijngemalen slaappillen hun werk doen en Noel gestrekt gaat. Rebecca voelt zijn pols, er is geen hartslag. Hij ademt niet meer.

In plaats van het alarmnummer te bellen, wikkelt ze haar veel oudere echtgenoot in een dekentje en tilt hem in een kruiwagen. Daarna dumpt ze de man met wie ze veertien jaar getrouwd is geweest in een diepvrieskist achter hun woning. Ze  bindt de vriezer dicht met dikke kabels. Noel heeft weinig vrienden, zijn kinderen uit een eerder huwelijk spreekt hij nauwelijks. Maar na drie dagen valt zijn afwezigheid, net als de geur van ontbinding, niet meer te ontkennen. Wanneer Rebecca een buurjongen vraagt om te helpen met het verplaatsen van de diepvrieskist met ‘rottend vlees’, komt de gruwelijke waarheid onvermijdelijk aan het licht. Nog diezelfde dag zit Rebecca achter tralies.  

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Het duurt niet lang voordat de fijngemalen slaappillen hun werk doen en Noel gestrekt gaat. Rebecca voelt zijn pols, er is geen hartslag. Hij ademt niet meer

Koekiemonster

In het actualiteitenprogramma A Current Affair herinnert Noels dochter Tracey het slachtoffer als ‘the best dad’, al heeft ze hem al jaren niet meer gezien. Over haar stiefmoeder heeft Tracey geen goed woord over. “Hoe kon ze iemand die haar als een koningin behandelde, dit aandoen?” In haar nachtmerries beeldt Tracey zich in hoe haar vader in doodsnood uit de diepvrieskist probeert te klimmen. De lijkschouwing heeft immers nooit vastgesteld of Noel is overleden aan een overdosis temazepam of door verstikking in de vriezer.

Alhoewel de Australische media Rebecca omdopen in het ‘Koekiemonster’, weten ze in Walpeup wel wie het echte monster in dit verhaal is. De dorpsgenoten omschrijven Noel als een vreselijke ‘tiran’ die zijn vrouw aan de lopende band mishandelt, bespuugt, kleineert en zelfs verkracht. Hij dwingt Rebecca om achttien keer zijn naam op haar lichaam te tatoeëren. Want: “Dan weet iedereen dat je van mij bent.” 

Rebecca mag nooit alleen het huis verlaten, zelfs niet om de begrafenis van haar in 2017 op tragische wijze overleden zoon bij te wonen. “Je zult geen twee mensen vinden in dit dorp die hem aardig vonden,” aldus buurvrouw Jenny in de tv-reportage. Haar onderkoelde reactie wanneer ze voor het eerst hoort dat Noel is overleden: “Goed zo.” Buurman Barry over Rebecca: “Ze moeten haar niet vervolgen maar belonen.” Voor haar buren en geliefden is ze het slachtoffer, niet de dader. Zoals een van haar vier zoons uit een eerder huwelijk in een kranteninterview zegt: "Ze heeft veertien jaar in de hel doorgebracht met een monster."

Minnares

Na de nodige vertragingen door de coronapandemie gaat in maart 2023 eindelijk het proces van start in het gerechtshof van Mildura, met 35.000 inwoners de grootste gemeente in de wijde omgeving. De twaalfkoppige jury hoort de ene na de andere getuigenis, ook van Rebecca zelf, over Noels verderfelijke karakter. Een cruciale getuige is ‘Minnie’, een jonge vrouw met een verstandelijke beperking die jarenlang de ‘minnares’, of beter gezegd seksslavin van Noel is geweest. Ze ziet van dichtbij hoe hij zijn vrouw op de meest vreselijke manieren mishandelt.

Zo beschrijft Minnie hoe hij Rebecca op een dag achter zijn auto bindt en over een zandweg sleurt. “Na afloop schopte en spuugde hij op haar.”
Volgens advocaat Richard Edney heeft Noel een ‘pervers universum’ gecreëerd waarin Rebecca en Minnie in alle opzichten onderdanen zijn. De jury krijgt bovendien, in de woorden van rechter Rita Incerti ‘verdorven en schrijnende’ foto’s en video’s te zien die Noel zelf, zonder toestemming, van zijn slachtoffers heeft gemaakt. Kortom, dat het slachtoffer een onuitstaanbare etterbak is geweest, lijkt overtuigend bewezen. Maar de enige vraag die de jury moet beantwoorden is of Rebecca schuldig is aan moord.

Dat ze de slaappillen heeft gehamsterd en geen ambulance heeft gebeld, pleit natuurlijk niet in haar voordeel. Toch houdt Rebecca stug vol dat ze hem niet wilde doden: “Ik wou die avond alleen even een break van zijn verbale geweld en gespuug.” In haar lezing heeft ze per ongeluk te veel temazepam in de koekjes gedaan en haar man daarna ‘in paniek’ in de vriezer gedumpt. “Ik gaf nog steeds om hem, ondanks dat hij mij als shit behandelde.”

Verzachtende omstandigheden

Uiteindelijk hebben de juryleden twee dagen nodig om tot een unaniem oordeel te komen. “Guilty,” klinkt het. Met de schuldigverklaring kan rechter Incerti haar tot 25 jaar cel opleggen. Maar bij de strafoplegging in juni 2023 blijkt dat ze genoeg verzachtende omstandigheden heeft gezien. “U zat ruim tien jaar opgesloten in een gewelddadige en wrede omgeving,” aldus de rechter. Ze begrijpt dat Rebecca vanwege haar beperkte financiële middelen, Noels dreigementen en de toen geldende lockdowns ‘geen realistische mogelijkheid had om te vertrekken’. 

Desondanks komt de rechter uit op een behoorlijke straf van zestien jaar. Terwijl Rebecca in handboeien terneergeslagen de zaal verlaat, tekenen haar advocaten meteen bezwaar aan. 

Dus mag op 20 november 2024 het Court of Appeal in Melbourne een nieuw oordeel vellen. De drie mannelijke rechters twijfelen niet aan Rebecca’s schuld, maar bestempelen het oorspronkelijk vonnis als ‘buitensporig’. Ze verlagen de celstraf naar twaalf jaar. Met goed gedrag kan Rebecca binnen drie jaar vrijkomen. Behalve Noels vervreemde kinderen lijkt iedereen het eens: Rebecca is genoeg gestraft.

Moord in Australië 

In 2023 zijn er in Australië 409 levensdelicten geregistreerd. Dat is een stijging van 5% ten opzichte van het jaar daarvoor. Daarbij moet vermeld worden dat de Australische cijfers ook poging tot moord bevatten. Volgens de laatste statistieken zijn er in het land van ruim 26 miljoen inwoners jaarlijks 247 moorden. Daarmee is het moordcijfer ‘down under’ vergelijkbaar met het Europese gemiddelde.