Vermoord én koud gemaakt: de vriezer als doofpot van gruwelijke misdrijven

De vriezer is een tijdelijke oplossing die vaak permanent wordt. De vriezer staat thuis, het lijk gaat niet stinken en naarmate de tijd verstrijkt wordt verplaatsing minder noodzakelijk. Anderen beleven er juist genoegen aan hun slachtoffer te bewaren. De meeste stoppen het hele lijk erin, sommige slechts een enkel lichaamsdeel. Een pink bijvoorbeeld. Of een iets groter lichaamsdeel (maar één letter minder). Zoals Ferdi, zoals Rudolf.

9 september 1987. De 56-jarige Gerrit-Jan Heijn van supermarktketen AH rijdt die ochtend zijn groene Audi 200 Turbo de garage van villa De Elshof in Bloemendaal uit en stopt om de garagedeuren te sluiten. Als hij weer is ingestapt en wil wegrijden, krijgt hij een ongewenste passagier: Ferdi Elsas, een werkloze vliegtuigbouwingenieur met enorme schulden die van de bijstand leeft.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Om die schulden weg te werken ontvoert hij Heijn. Hij ketent de zakenman en rijdt hem naar de bossen bij Schaarsbergen, waar hij hem cassettebandjes laat inspreken. Dan gaat hij met Heijn door naar landgoed Duno onder Doorwerth. Daar had Elsas eerder al een graf voor de grootgrutter gegraven. Hij schiet Heijn dood, steelt zijn bril en brillenkoker en snijdt een kootje van een pink af. Dat stopt hij in een thermofles met ijsblokjes. Het moet vers blijven.

Thuis legt hij het in de vriezer. Het kootje stuurt hij uiteindelijk naar de familie Heijn. Boodschap: hij is echt in mijn macht, betaal nu maar. Het was – voor zover we kunnen nagaan – voor het eerst dat een moordenaar het lichaam of een lichaamsdeel van zijn slachtoffer in de vriezer stopt. Althans in Nederland. Het kootje van de pink van Heijn is meteen ook het kleinste lichaamsdeel ooit genoemd dat werd ingevroren. 

Beul van Enschede

Al scheelt het niet veel... In 2003 wordt in het Volkspark in Enschede het ontzielde lichaam van de Limburgse zwerver Frank Storm gevonden. Zijn lichaam is niet alleen ontzield, maar ook ontmand. Als verdachte wordt Rudolf Käsebier (49) uit Duitsland aangehouden, in Twente en omstreken ‘De Beul van Enschede’ genoemd. Die bijnaam had Käsebier – hij leeft niet meer – verdiend met enkele wrede dierenmishandelingen.

Käsebier is dan al langer berucht. In de jaren tachtig krijgt hij tbs wegens poging tot verkrachting. Die wordt maar liefst dertien keer verlengd, maar hij mag steeds vaker en langer met verlof. Tijdens zijn verlof steekt hij verschillende mannen die hij niet kent. De één in de lies, de volgende in de zij en de derde in de hals. Alsof hij een competitie met zichzelf speelt: verschillende lichaamsdelen minimaal één keer raken.

Deskundigen die Rudolf Käsebier onderzoeken noemen hem seksueel gefrustreerd. In de rechtszaal erkent hij dat: “De massa en grootte van penissen intrigeert me.” Die opmerking geeft iets meer inzicht in de mishandelingen die hij op dieren pleegt. Hij snijdt namelijk bij paarden, pony’s en schapen het geslachtsdeel weg. Bij mannetjes én vrouwtjes. En waarom? Om thuis mee te experimenteren… Dat hij het geslachtsdeel van Frank Storm afsnijdt, heeft een andere reden: Storm heeft hem homo genoemd. Ontoelaatbaar.

Er zijn dus al twee motieven, heel verschillende motieven. Bewijs en trofee. Jonge moeders hebben andere motieven, zo blijkt. 

Augustus 1991, Friesland. Een 27-jarige vrouw woont alleen met haar dochtertje in Lemmer. Die dag vraagt ze een minderjarig familielid op haar 3-jarige dochtertje te passen. Op enig moment die avond opent de oppas de vriezer. Waarom is onduidelijk. Zoekt ze melk voor de baby? Heeft ze zelf honger? In ieder geval doet ze een lugubere ontdekking: tussen het ingevroren eten ligt het lichaampje van een pasgeboren kind.

De oppas belt de huisarts, die op zijn beurt de politie belt. De bewoonster meldt zich later die avond en is door de confrontatie volledig overstuur. Ze vertelt de recherche dat de baby – ook een meisje – niet onlangs, maar al een jaar geleden is geboren. En wel levend. Maar het tijdstip van overlijden kan na een jaar vrieskist niet meer worden vastgesteld. De doodsoorzaak blijft ook onbekend; geen sporen van geweld in ieder geval.

Wel worden in haar maag sporen van melk gevonden, het bewijs dat ze inderdaad levend ter wereld is gekomen. Uiteindelijk wordt de vrouw niet vervolgd, maar in een psychiatrisch ziekenhuis behandeld.

De vraag die in de zaak-Lemmer blijft hangen: waarom haalt iemand die een lijk in de vriezer heeft liggen een ander in huis die zonder problemen in de vriezer kan kijken? Was ze vergeten dat er een kind in lag? Wilde ze dat het gevonden werd?

In 2003 gebeurt iets vergelijkbaars. Een vrouw die als militair op de NAVO-basis te Brunssum in Limburg werkt en woont legt haar dode baby in de vriezer. Als ze verhuist geeft ze de sleutel van de vriezer zoals voorgeschreven netjes aan de volgende bewoners. Is (ook) zij de baby vergeten? 

Maar de nieuwe bewoners gebruiken de vriezer niet. Als ook zij verhuizen geven ze een bedrijf opdracht de woning schoon te maken. En ze krijgen ook de sleutel van de vriezer… Onderzoek wijst uit dat de baby levend te wereld is gekomen. En levend in de vriezer is gelegd. 

Tijdens een verhoor vragen rechercheurs haar waarom ze de baby in de vriezer legde. Ze zegt: “Omdat ik het netjes wilde opbergen.” Uiteindelijk blijkt dat het kind drie jaar netjes opgeborgen in de vriezer heeft gelegen.

Op enig moment die avond opent de oppas de vriezer. Ze doet een lugubere ontdekking: tussen het ingevroren eten ligt het lichaampje van een pasgeboren kind

Een stuk korter dan in het geval van Yasmine M. uit Noord-Holland. In 2014 wordt bij haar in de vriezer het lichaampje van een meisje gevonden dat zo’n negen jaar eerder moet zijn geboren. Al die tijd heeft Yasmine het kind bij zich gehouden. Twee van haar andere kinderen werden gevonden in een schuur en op een zolder in Heerhugowaard. Haar twee zoons van toen 8 en 12 zijn direct na haar aanhouding (ze kreeg 3 jaar cel) uit huis geplaatst.

Meisje van Nulde

Rowena is iets ouder als haar hetzelfde overkomt. Maar haar moordenaar is een man.

Op 27 augustus 2001 wordt op Strand Nulde in Putten de romp van een meisje gevonden. In Nederland staat echter niemand als vermist te boek met de kenmerken die de romp heeft.

Een paar dagen later wordt een hoofd gevonden, in het water van de Nieuwe Waterweg bij Hoek van Holland. Romp en hoofd horen bij elkaar, maar het is nog niet mogelijk het meisje te identificeren. Ook niet als in oktober een hand van haar wordt gevonden, in het Veluwemeer. Ze wordt voorlopig het Meisje van Nulde genoemd.

Tot de recherche een reconstructie van haar hoofd maakt. Ze wordt herkend aan het spleetje tussen haar tanden: Rowena, slechts 4 jaar. Ze is de dochter van Martin en Wanda, maar die leven gescheiden. Wanda heeft een nieuwe vriend, Mike J. En die heeft losse handjes. Later zal hij zeggen dat hij zelf als kind ook is mishandeld, door zijn stiefvader. Rowena mishandelt hij vooral door stompen in haar maag. Wanda grijpt niet in. Wie foto’s van J. ziet, begrijpt waarom. Na haar dood stopt hij Rowena thuis in de Rotterdamse Huslystraat in de vriezer. Uiteindelijk pakt hij een zaag. Hij krijgt 12 jaar en tbs. En die tbs loopt nog.

Niet iedereen in deze bedenkelijke reeks gebruikt z’n eigen vriezer. Op 14 april 1996 wordt bij de sluizen van IJmuiden een lijk gevonden, verpakt in vuilniszakken. En in stukken gehakt. Onderzoek wijst uit dat iemand haar een vuurwapen in de mond heeft gestopt en heeft afgedrukt.

Ze heet Tri Nurbiyanti, ontdekt de politie. De 34-jarige vrouw uit Weesp werkt in de catering van een computercentrum van een bank in Amstelveen. Daar werkt ook Frans Z., die zegt haar te kennen, maar slechts vaag. Later bekent hij een relatie met haar te hebben gehad. Buitenechtelijk. Maar ontkent haar gedood te hebben.

Toch krijgt hij de bijnaam ‘Slachter van IJmuiden’. Omdat hij als kok werkt. En het vak van uitbener ook aardig onder de knie lijkt te hebben, want het lichaam van Tri Nurbiyanti is ‘vakkundig’ in stukken gesneden. Bij hem thuis wordt een rol vuilniszakken gevonden waarop de vuilniszakken kunnen hebben gezeten waarin de lichaamsdelen zaten. Qua kleur, dikte van het plastic, gebruikte lijm. Maar helemaal zeker is dat niet.

Wel wordt duidelijk dat de lichaamsdelen eerder bevroren zijn geweest. En dat de vriezer waarin ze hebben gelegen, niet bij een van hen thuis staat, maar – hoe ongeloofwaardig dat ook klinkt – in de kantine van de voetbalvereniging waar beiden achter de bar stonden. De vriezer waarin ook de hapjes worden bewaard.

Frans Z. hoort 15 jaar tegen zich eisen, maar wordt vrijgesproken. Er is te weinig bewijs dat de vuilniszakken van hem zijn. In hoger beroep is de eis weer 15 jaar. Nu wordt hij wel veroordeeld: 10 jaar. De vuilniszakken blijken toch van hem. De rechtbank geeft strafkorting omdat Z. tijdens de verhoren onrechtmatig onder druk is gezet. Frans Z. gaat in cassatie, maar de Hoge Raad wijst een nieuw proces af. 

Tot nu toe zat de stekker elke keer in het stopcontact, maar dat is niet altijd het geval. In een woning aan de Boerhaavelaan te Schiedam wordt in de nacht van 31 mei op 1 juni 1998 het lichaam van een Duitse vrouw (37) gevonden. Ze is gewurgd. Daarop houdt de Duitse politie drie mannen aan, die zich in het dagelijkse leven bezighouden met het vervaardigen van kinderporno. De oudste van de drie is al 78. De kinderen van het slachtoffer – meisjes van 12 en 11 jaar en een jongen van 4 – worden in die films misbruikt.

De Nederlandse politie houdt vervolgens de 32-jarige vriend van de vrouw aan. Hij bekent zijn vriendin te hebben vermoord, samen met een van de drie Duitsers. En waarom? Omdat de vrouw ‘lastig’ was, want moeder die niet wilde dat haar kinderen nog langer zouden worden misbruikt. De kinderen hadden overigens ook dood gemoeten, want getuigen. Maar ze ontsnappen.

En er gaat meer mis: het lijk van hun moeder wordt in de vriezer gestopt. Opdat ze niet zo snel wordt ontdekt. Maar de daders zien niet dat het apparaat is uitgeschakeld: de stekker zit er niet in. De lucht binnen is daardoor al snel ondraaglijk. En uiteindelijk buiten ook.

Twee diepvrieskisten

En dan een case in Aalst. Geen van de bewoners van de Ericalaan kent ze. Vermoedelijk zijn het moeder en zoon, maar zeker is dat allerminst. Op 7 augustus 2014 wordt het duidelijk, als de zoon wordt aangehouden voor de moord op zijn moeder. Dagen staat de buurt bij de rood-witte politielinten te gissen.

Waarom? En wat doet die takelwagen in de straat? De laatste vraag wordt snel beantwoord. Het gevaarte haalt maar liefst twee diepvrieskisten naar buiten. In een van die diepvrieskisten ligt ze, in foetushouding. Zoon Alex bekent, zegt dat zijn moeder niet meer wilde leven. Dat kan, want ze had net een hersenbloeding gehad. Haar oplossing: rattengif. Hij wijst die af: te langzaam. Wel wil hij haar naar het spoor brengen. Maar dat wil zij niet.

Dan bedenkt hij de volgende oplossing: in een slaapzak, dichtknopen, oprollen en in bed leggen tot ze gestikt is. In de tweede versie verruilt hij het bed voor de vriezer. En zal hij haar zekerheidshalve eerst met een pan op haar hoofd slaan. Zo gezegd, zo gedaan. Daarna wil hij zichzelf doden, maar ook hier: keuzestress. Zo gaat een maand voorbij. Tot de bel gaat. Voor de deur staat de zuster van de Trombosedienst. Met twee agenten. Die weten ruim genoeg als ze de twee honden van de vrouw dood zien liggen.

Hells Angel Louis Hagemann wordt in 2003 veroordeeld voor de moord in 1985 in Amsterdam op Corine Bolhaar en twee van haar drie kinderen; alleen de baby werd gespaard. Maar Hagemann wordt in datzelfde proces vrijgesproken van de moord op zijn kennis Joanne Wilson, een 22-jarige Ierse die in 1985 in stukken in Amsterdam-Noord is aangetroffen.

Hij zou haar lijk volgens getuigen in de vriezer hebben bewaard en later met een sloophamer in stukken hebben geslagen. Daarna zou hij met een losse hand van Wilson de hand van een andere Hells Angel hebben geschud. Of zijn eigen hand, de versies verschillen. Het was in ieder geval ‘een heel gezellige boel’ geweest. Overigens had Hagemann volgens getuigen een purple wing: een tatoeage dat aangeeft dat de drager orale seks heeft gehad met een dode vrouw. Hagemann zit levenslang uit en bepleit op zijn site zijn onschuld.

Criminelen gebruiken de vriezer alleen maar om angst in te boezemen. Doe wat ik zeg, anders eindig je in de vriezer. Zoiets. Zo vertelt ripper en afperser August Adjoeba uit Amsterdam-Zuidoost dat hij baby’s van mensen die niet willen betalen als onderpand in de vriezer dreigt te stoppen. En als rechercheurs de deuren van de martelcontainers in Wouwse Plantage openen, zien ze niet alleen een tandartsstoel, maar ook een vriezer. Met plek voor twee.

Drie grensgevallen

Sommige zaken zijn grensgevallen, soms zelfs letterlijk.

Limburger Maurice L. is door de Irakees Alan Gergeri (24) seksueel misbruikt, zo stelt hij althans. Anaal verkracht. Reden voor L. om de Irakees de keel door te snijden.

En te perforeren met een pikhouweel. De moord vindt plaats tegen de achtergrond van grootschalige hennepteelt door de familie L., onder leiding van vader Hub en moeder Els.

Ze zijn bang dat de Irakees Mouhammed al Jader de oogst steelt. En dat is in die kringen nu eenmaal strafbaar. Al Jader wordt daarom vermoord. Maurice besluit daarop ook Gergeri te vermoorden. Dat gebeurt in Selfkant, net over de grens bij Sittard. En dus zou deze moord niet in dit overzicht opgenomen mogen worden. Ware het niet dat het lijk van Gergeri in een woning aan de Baanstraat te Landgraaf is ingevroren.

Pas daarna worden de lijken van beide Irakezen met zoutzuur overgoten. L. heeft wel een paar botten van Gergeri moeten breken om hem in de vriezer te krijgen.

Een ander grensgeval is de vrouw die in 2014 in het Vlaamse dorp Gits haar Nederlandse echtgenoot Jaap drogeert en verstikt, en in de vriezer stopt. Jaap is alcoholist en mishandelt haar: gebroken kaak, gebroken tanden. Vandaar. Een keer laat Jaap haar door motorvrienden vastbinden op een stoel. Dan vraagt hij ze hard te slaan. Hard. En dat doen ze. Althans, dat vertelt ze de rechtbank.

Zeker, Jaap van den Blink is gewelddadig, maar zij heeft ook financiële problemen. Zijn dood moet die oplossen. Ze huurt een junk in en samen wurgen ze Jaap. Ze snijden hem in stukken (‘hondenbrokken’) en leggen die in de vriezer.

Haar 13-jarige dochter merkt er niets van, want zit op een internaat. Tegen familie en vrienden zegt ze dat Jaap op wereldreis is. Een jaar gaat het goed, dan doet de politie een inval. Ze krijgt 24 jaar. Precies het aantal graden waarin Jaap was diepgevroren. Haar advocaat trekt evenwel nog meer aandacht. Hij krijgt de vrouw zover haar moordhuis voor 50.000 euro aan hem te verkopen. Amper de helft van de marktprijs. Zijn verweer: niemand wil hier wonen, ik doe haar een plezier. 

Ook de vriend van Bernadette H. uit Zoetermeer moet dood. Op 11 september 2013 pakt ze een gewatteerde deken en een vleesmes. Met de deken wil ze hem verstikken, het mes is voor het geval vriend tegenspartelt. Maar hij is sterker en overleeft. De vriezer blijft zo ongebruikt. Terwijl ze het apparaat speciaal voor de gelegenheid heeft gekocht.