Bij de politierechter: 'Door het plafond'

Alles aan Michiel* (50) is groot en lang. Zo groot en lang dat het hem de nodige moeite kost om zijn lijf en leden enigszins comfortabel in het krappe verdachtenbankje te plooien. Zijn schedel is glanzend kaal met alleen aan de achterkant een strook haar van oor tot oor. De zware bril die hij draagt maakt de uitstraling van een vrolijk verwarde uitvinder compleet. Maar een uitvinder is hij niet.

En vrolijk evenmin. Het feit dat hij hier vandaag zit, is volgens hem maar gedeeltelijk terecht. Hij is slechts de helft van het probleem, vindt hij. De andere helft is zijn onderbuurvrouw, maar over haar wordt, tot groot ongenoegen van Michiel, in het dossier alleen gepraat als ‘het slachtoffer’.

“Ik doe dat soort dingen niet voor mijn lol, mevrouw de rechter. Het was een reactie. Knettergek werd ik van haar.

Ze viel me continu lastig.”

“Waarmee viel ze u lastig?” wil de rechter weten.

“Met haar stem.”

“Hoe dan?”

“Gewoon, dingen roepen en zo.”

“Zoals?”

“Weet ik veel. Maakt dat uit? Het was gewoon die stem van haar,” zegt Michiel vol afgrijzen. “Ik kon er gewoon niet meer tegen.”

“En toen bent u in uw vloer gaan boren?” informeert de rechter.

“Dat is onzin. Dat heb ik nooit gedaan,” zweert Michiel.

“Ik heb wel een paar keer een zware halter op de grond gesmeten. Dat wel. Uit frustratie. Zo giftig werd ik ervan.”

Het conflict sleept zich al geruime tijd voort wanneer Michiels onderbuurvrouw eindelijk aangifte doet. Ze heeft dan al een indrukwekkende hoeveelheid bewijsmateriaal verzameld. Geluidsopnames van snerpende herrie laat op de avond en filmpjes, gemaakt in haar slaapkamer, van neerdwarrelend pleisterwerk en ander materiaal, begeleid door een soundtrack van enorme dreunen. Ook is er een filmpje van de keer dat Michiel op een dag briesend voor haar deur stond. Van zijn tirade zijn slechts flarden verstaanbaar, maar die liegen er niet om. Om de sfeer neer te zetten heeft de officier van justitie aan drie van die flarden genoeg: ‘kankerhoer’, ‘fucking bitch’ en ‘ga terug naar je eigen land’.

Wanneer de politie bij hem binnentreedt, treffen ze een vloer aan vol kraters, kuilen en putten. Als een maanlandschap. De agenten nemen onder andere een klopboor en een zware hamer in beslag. Wat ook niet voor Michiel spreekt is dat hij met zijn vorige onderburen een soortgelijk conflict uitvocht. Zij kozen uiteindelijk eieren voor hun geld. Met zulk hard bewijs en zo’n voorgeschiedenis lijkt er voor hem geen ontkennen aan, en dat doet hij – op het boren na – dan ook niet.

“Klopt het dat u psychische klachten had?” informeert de rechter.

“Ach, wat zijn psychische klachten?” pareert Michiel luchtig.

“Ik was weleens onder invloed van het een of ander.”

Drie flarden uit Michiels tirade: ‘kankerhoer’, ‘fucking bitch’ en ‘ga terug naar je eigen land’

“De wijkagent had het vermoeden dat u wellicht paranoïde was. Dat u dacht dat de hele wijk tegen u samenspande en dat u werd afgeluisterd, klopt dat?”

“Een complot of samenzwering wil ik het niet noemen, en ik kan natuurlijk niets bewijzen, maar er was wel iets aan de hand, ja, dat weet ik heel zeker. Met psychische klachten had dat niets te maken.”

Op het boren na, boorgaten zijn in de vloer niet aangetroffen, acht de rechter alles bewezen. Voor het maandenlang stelselmatig en moedwillig overlast veroorzaken legt de rechter hem een celstraf op van zeventig dagen, waarvan 25 voorwaardelijk. Ook zal hij zijn voormalige buurvrouw een schadevergoeding moeten betalen van 1500 euro. Inmiddels is Michiel verhuisd naar een begeleidwonenproject. 

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.